Ένα παλιό χρέος προς τον Χρήστο

Πριν πέντε χρόνια, γράφοντας πάλι παραμονές των ευρωεκλογών, είχα σταθεί στην υποψηφιότητα του Χρήστου Στυλιανίδη. Ανασύρω ένα απόσπασμα από το παλιό μου κείμενο, όπου έγραφα: “Στον Χρήστο που λοιδορήθηκε για την ακλόνητη πίστη του στην ευρωπαϊκή προοπτική της Κύπρου, από αυτούς που σήμερα ομνύουν σε ευρωπαϊκές λύσεις, στον Χρήστο που ασχολήθηκε ενεργά με την πορεία ολοκλήρωσης της Ένωσης από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν άλλοι δεν είχαν υποψιαστεί καν τι συμβαίνει στο διεθνές στερέωμα, στον Χρήστο που βίωσε τον σχεδιασμό και την εφαρμογή του Ελσίνκι, όταν άλλοι κυνηγούσαν ουρές και αστερίσκους, χρωστάω κάτι”.

Το χρέος μου, νομίζω, το κατέβαλα, όπως και όποτε μπόρεσα. Μόνο που μένουν πάντα κάτι πάγια, που μου φαίνεται όλο και θα μου αφήνουν ένα ανεξόφλητο υπόλοιπο σε έναν ανοικτό λογαριασμό. Κι αυτό επειδή πάντα κάτι προκύπτει, που έρχεται να μου θυμίσει ότι υπάρχει αντίβαρο στην απογοήτευση και στην έλλειψη ενδιαφέροντος για τα κοινά. Στην πενταετία που μεσολάβησε, συναντηθήκαμε αρκετές φορές, νοερά και κυριολεκτικά. Ρωτούσε, άκουγε, συνδύαζε. Μετρούσε αγωνίες, παρακινούσε διστακτικές ελπίδες, σκεφτόταν τα σημαντικά και τα μεγάλα κι άφηνε τη σκόνη και τα κορδελάκια για όσους ανακατεύονταν με τα πίτουρα. Το είχα πει και παλιά, το λέω και τώρα: μου προκαλεί απορία που δεν αφέθηκε έστω και μία φορά στην ευκολία του λαϊκισμού, στο κεντρί της ατάκας και στη σαγήνη της απόδρασης από την πραγματικότητα, μέχρι να βγάλουν οι άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά.

Ο Χρήστος βρέθηκε ξανά στα δύσκολα την τελευταία διετία. Τράβηξε κουπί σε μια απαιτητική προεκλογική εκστρατεία και πριν ακόμα προλάβει να αναλάβει τα νέα του καθήκοντα, βρέθηκε να παλεύει στα κύματα του Eurogroup. Μπορεί να διαφωνεί κανείς με τις επιλογές και τις αποφάσεις της κυβέρνησης, αλλά ένα πράγμα οφείλει να πιστώσει στον Χρήστο: δεν κρύφτηκε, δεν τα μάσησε, έριξε το βάρος του στο να ληφθούν εγκαίρως αποφάσεις και ξερίζωσε, στον χώρο της δικής του παρουσίας, τη διστακτικότητα και τον φόβο που προκαλεί ακυβερνησία. Μπροστά στην παραλυτική ακινησία των διλημμάτων, ο Χρήστος έσπρωξε τα πράγματα για να κινηθούν. Η τέχνη της κυβερνητικής είναι πολύ σοβαρή δουλειά κι ο Χρήστος απέδειξε ότι αξίζει την εμπιστοσύνη μας. Για τους λόγους αυτούς, μου δημιουργεί χαρά και τιμή ως πολίτη, η σκέψη ότι σε λίγες εβδομάδες θα εκπροσωπεί την πατρίδα μας στις Βρυξέλλες.

Και κάτι τελευταίο, για την πιο βαθιά κοινή μας έγνοια: η λύση του Κυπριακού, αν και φαίνεται να έχουμε ακόμα δρόμο, θα απαιτήσει ανθρώπους που θα την πιστέψουν και που θα την κάνουν να δουλέψει. Το παλιό μοντέλο του πολιτικού, και δη του Κύπριου πολιτικού, δεν μπορεί να μας δώσει κανένα εχέγγυο για το αύριο. Χωρίς λύση, η Κύπρος είναι καταδικασμένη να ζει σε διαρκείς κύκλους κρίσεων και παρακμής. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι ευχάριστο. Στα δύσκολα, θα χρειαστεί μετριοπάθεια, σοβαρότητα και ακεραιότητα χαρακτήρα. Στα δύσκολα, θα πρέπει να ζητήσουμε από όσους ξέρουν και μπορούν. Θέλω ο Χρήστος να τραβήξει ξανά κουπί και γι’ αυτό σε λίγες μέρες έχω ξανά εκείνο το μικρό χρέος, που πρέπει να διευθετήσω: μια μονοσταυρία στις 25 Μαΐου.