Merry Crisismas

Ξανά στο τέλος του έτους, με ένα αίσθημα απώλειας και κέρδους του χρόνου. Όσο κι αν κλείνεις τις πόρτες στις ανασκοπήσεις, αυτές πάντα βρίσκουν ένα τρόπο να εμφανιστούν, από κάποιο ξεχασμένο παράθυρο, από κάποια πόρτα του νου και σου ζητούν επιτακτικά να υποστείς την ομηρία τους. Παραδόσου...


Γύρω, ο μικρόκοσμός μας τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, με μια θανατερή αίσθηση επανάληψης. Τα ίδια βραδινά μποτιλιαρίσματα στη Γρίβα Διγενή, η απαράλλακτη επέλαση της αυτοκρατορίας του μαύρου ρούχου από τις γυναίκες, τσάντες ασφυκτικά γεμάτες σε μια εποχή αποθέωσης της κενότητας. Οι κουβέντες που θα πεις λίγες φορές αλλάζουν, αυτές που θα ακούσεις παραμένουν απελπιστικά όμοιες με τις περσινές και προπέρσινες ? πώς πάνε οι σπουδές, η δουλειά, οι προοπτικές, αν έχεις βρει καμιά κοπέλα κι αφού απέτυχες παταγωδώς να αποδράσεις από τη μονήρη σου ζωή, να δεχθείς βροχηδόν προτάσεις για γνωριμία με ανιψιές, γνωστές και κόρες γνωστών και συναδέλφων.


Όσο συμβαίνουν όλα αυτά, οι διαφημίσεις σε διατάζουν να καταναλώσεις για να υπάρξεις και τα περιοδικά σε εγκαλούν που δεν έχεις αποκτήσει ακόμα το άψογο μαλλί, την κατάλληλα ενυδατωμένη επιδερμίδα και φυσικά τους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς που έχει ο κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του. Ήδη, νοιώθεις αρκετά ευνουχισμένος, για να μην σου προκαλέσει καμία αίσθηση το βαθύ ντεκολτέ και η αψεγάδιαστη επιδερμίδα μιας αρειοφυλικής γκόμενας, που σε κοιτάει ηδυπαθώς μέσα από την επόμενη σελίδα. Για μια στιγμή αλληθωρίζεις, νομίζοντας ότι η λεζάντα γράφει: "Πού πας ρε Καραμήτρο;". Η προοπτική ενός μεθυσιού το βράδυ αρχίζει να φαντάζει ως μονόδρομος προς μια σωτήρια λήθη. Κι η προσδοκία σου εξικνούται στο να μην ακούσεις ούτε μια φορά τον George Michael σήμερα.



Παράλληλα, μια ξεκούρδιστη ορχήστρα πολιτικών βαράει ντέφια, έγχορδα και τρομπέτες, ζητώντας μας να τραγουδήσουμε όλοι μαζί ένα παρανοϊκό τραγούδι ιαχών και συνθημάτων. Εμείς, αυτοί κι άλλοι, οι γραμμές μας, το χάος που μας χωρίζει και οι προοπτικές. Ο κόσμος που δεν έχει μία και αναπαύεται στην πνιγηρή αγκαλιά των πιστωτικών. Οι πολιτικάντηδες και οι καθ' έξη, κατά συρροή κι εξακολούθηση θεομπαίχτες, αθεόφοβοι κατευοδώνουν νεκρούς με θούριους αντί της σιωπής μπροστά στο πέπλο του θανάτου. Εύκολες ευθιξίες - να η λέξη των ημερών: ευθιξία! Κι αγκαζέ περίεργοι ψίθυροι που διαδίδονται για μας. Τελευταία, μόνο αλεπούδες κατεβαίνουν στο παζάρι. Ας περιμένουμε λιγάκι. Οι ανταμοιβές των παραιτήσεων είναι μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα των προσωπικών ευθιξιών.

Και τέλος-τέλος σύντροφοι, τα απέραντα βασίλεια της ιδιωτείας μας που επεκτείνονται συνεχώς, δίχως να καταφέρνουμε να ξορκίζουμε ούτε ένα φόβο, ή έστω να απαντήσουμε οριστικά μια ανησυχία. Η αίσθηση του συλλογικού σέρνει το χαλασμένο της ποδάρι, ανάμεσα στους ανασκαμμένους δρόμους της πόλης μας. Αναπόφευκτα, τσακίζεται άδοξα μέσα στους λάκκους της ανεπάρκειάς μας.


Μ' αυτά και μ' αυτά, με λίγο πασπάλισμα χρυσόσκονης και one-size-fits-all χαμόγελα, ετοιμαστείτε για τις τελευταίες φωτό του 2008.

Πώς να βγάλετε εύκολα 50 χιλιάδες ευρώ

Μαθαίνω από τα ΜΜΕ ότι μια νέα φοβερή και τρομερή προσφυγή θα κατατεθεί στο ΕΔΑΔ εναντίον της Τουρκίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, και θα αφορά, ειδικά για το Ην. Βασίλειο, την παραβίαση της υποχρέωσής του να εγγυηθεί την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου.


Η πρωτοβουλία αυτή έχει αναδειχθεί με άρθρα στον Τύπο, με συνέντευξη σε κυριακάτικη εφημερίδα και με μια σειρά emails και ενημερωτικού υλικού που έχουν σταλεί από οργανώσεις προσφύγων.


Προς εντυπωσιασμό του παραλήπτη, εμπλέκεται και όνομα νομικού διεθνούς φήμης, ο οποίος με 500 ευρώ την ώρα θα συνδράμει τον δίκαιο αγώνα όσων θα προσφύγουν. Το κόστος του όλου εγχειρήματος θα φτάσει στο δυσθεώρητο ύψος των 50 χιλιάδων ευρώ. Μάλιστα, ο Κύπριος δικηγόρος που θα αναλάβει την υπόθεση αναφέρει ότι "η επιδίκαση αποζημιώσεων και εξόδων προς όφελος των αιτητών είναι, πιστεύω, εξασφαλισμένη, έστω και αν αυτό συνεπάγεται κάποιο χρονικό διάστημα, το οποίο υπολογίζω περίπου στα 2 ή το πολύ 3 χρόνια".


Αρχίζω με τα θέματα επαγγελματικής τάξης: Αν αυτός ο τόπος είχε σοβαρό επαγγελματικό όργανο, κάτι τέτοιοι τύποι δεν θα μπορούσαν ούτε περίπτερο να ανοίξουν, πόσω μάλλον δικηγορικό γραφείο. Ο κώδικας δεοντολογίας των δικηγόρων, που προβλέπει ότι "ο δικηγόρος οφείλει να μη διαβεβαιοί ποτέ τον πελάτη του ότι η υπόθεσή του θα επιτύχει, αλλά οφείλει να δίδει μόνον τη γνώμη του περί του βασίμου ή μη της υποθέσεως", προφανώς, δεν έχει εφαρμογή για μεγαλοδικηγόρους.


Περαιτέρω, η άγρα πελατών απαγορεύεται ρητά από τον ίδιο κώδικα, ωστόσο, μία άνευ προηγουμένου διαφημιστική εκστρατεία έχει αναληφθεί συντονισμένα για να πειστούν συμπολίτες μας να καταβάλουν από 350 έως 500 ευρώ για να συμπεριληφθούν στην προσφυγή.


Σςςςςς, ο Παγκύπριος Δικηγορικός Σύλλογος κοιμάται...


Συνεχίζω με τα θέματα ουσίας: αλήθεια, πόσες προσφυγές χρειάζονται για να δικαιωθεί ο αγώνας μας; Η δικαστηριοποίηση του Κυπριακού δεν πρόκειται να πάρει κανέναν πρόσφυγα στο σπίτι του, δεν πρόκειται να αναστήσει κανένα νεκρό, δεν πρόκειται να γυρίσει το ρολόι πίσω και δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα. Εκτός ίσως από το οικονομικό πρόβλημα ορισμένων ξεδιάντροπων, που ζητάνε λεφτά από πρόσφυγες μισθωτούς, ελεύθερους επαγγελματίες, εργάτες και, εν πάση περιπτώσει, από ανθρώπους που δεν έζησαν δημοσία δαπάνη!




Όσο για τις εκκρεμούσες υποθέσεις που αφορούν την παραβίαση των περιουσιακών δικαιωμάτων των εκτοπισμένων, το μέλλον τους θα κριθεί από μια ομάδα υποθέσεων που θα εξετασθούν στους επόμενους μήνες. Με δύο (και απλά) λόγια, το αν το ΕΔΑΔ θα στρέψει το ρεύμα προσφυγών προς την "επιτροπή αποζημιώσεων", θα το ξέρουμε σύντομα. Και μαζί θα μάθουμε και τον επίλογο σε αυτή τη βιομηχανία προσφυγών, που (υποτίθεται ότι) θα γονάτιζαν την Τουρκία.


Εντάξει, η ευήθεια, κοινώς η βλακεία, συγχωρείται. Αλλά να σου ζητάνε να πληρώνεις κι από πάνω; Ε, αυτό ξεπερνάει τα όρια!

Εμείς είμαστε ήδη νεκροί

«Όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας,
τότε θα βγείτε απ' τα κλουβιά σας»



Αφορισμοί, συνθήματα στους τοίχους και δελτία ειδήσεων. Τα blogs έχουν πάρει φωτιά, ο κόσμος γίνεται θεριό κακό και μανιασμένο. Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Ελλάδα έχουν πάρει φωτιά.

Όταν θα κατακαθήσει ο κουρνιαχτός, όταν ο μαύρος ζόφος λίγο διαλυθεί, όταν ακόμα κι η μάνα του Αλέξανδρου ίσως να ξεχνιέται για μερικά νανοδευτερόλεπτα στον ύπνο της, τόσο όσο για να μην εκραγεί το μέσα της, τότε, καλοί μου συμπολίτες θα μείνει η αλήθεια όλης αυτής της ιστορίας. Ότι, δηλαδή, η μια και μοναδική ζωή που έτυχε στον Αλέξη, κόπηκε από μια «εξοστρακισμένη» σφαίρα, ενός «ανέτοιμου» αστυνομικού, σε μια «παρεξηγημένη» περιοχή των Αθηνών, ένα Σάββατο βράδυ «σαν όλα τ’ άλλα». Κι ούτε η οργή όλου του κόσμου κι όλου του χρόνου δεν θα αρκεί για να φέρουμε αυτό το παιδί πίσω, έστω για λίγο, κι ούτε μια μας λέξη δεν θα ξεπλύνει καμιά αισχύνη.


Κι η Δικαιοσύνη; Ίσως μια παρηγοριά να είναι η μέλλουσα τάξη του άλλου κόσμου. Εύκολη διαφυγή το επέκεινα. Αλλά η δικαιοσύνη, αν είναι να έχει σημασία, δεν πρέπει να αναβάλλεται για μετά την αναχώρηση μας από τον κόσμο αυτό. Γιατί έτσι μεγεθύνει τη ματαιότητα του...


Στο μεταξύ, από σήμερα μέχρι την πρώτη επέτειο της δολοφονίας του πιτσιρικά, κι ίσως πολύ βάζω, εμείς θα έχουμε καταφέρει να (αντ)αλλάξουμε αρκετές ιδέες, σοβαρές και επιφανειακές αναλύσεις, να ξεχάσουμε το όνομα του, η οργή θα καταλαγιάσει και θα ξεχαστεί, θα αρκούμαστε σε απλουστεύσεις και προμαγειρεμένες γενικολογίες, όπως το σύνθημα της προμετωπίδας, στο γήπεδο, σε καμιά διαδήλωση που θα πάμε για ταξικό ξεκάρφωμα, ντεμέκ ενεργοί πολίτες, υγιώς σκεπτόμενοι άνθρωποι και ακτιβιστές του γλυκού νερού.

Μα όσο έφηβοι δολοφονούνται στους δρόμους μας, αυτό θα αποτελεί την απόλυτη συλλογική μας ήττα: ήδη, θα έχουμε πέσει μαζί τους νεκροί...

Κηρύγματα μίσους

«Υπάρχει μια μόνο επικίνδυνη μειονότητα:
οι ρατσιστές»


Ξέρετε, ένα ρητό λέει πως το Κακό σηκώνει κεφάλι όταν η απραξία και η σιωπή των καλών το επιτρέπει. Έτσι κι ο ρατσισμός, ανεξαρτήτως της μορφής που παίρνει. Εθνοτικός, θρησκευτικός, φυλετικός δεν έχει καμία απολύτως σημασία: το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο.

Αυτό που απεχθάνομαι ιδιαίτερα είναι η δημόσια έκφρασή του από προβεβλημένα και αναγνωρίσιμα άτομα. Επειδή η αναγνωρισιμότητα τους, και ενδεχομένως το κύρος της ιδιότητας των ατόμων που εκφέρουν το ρατσιστικό λόγο, γίνεται όχημα για την αποδοχή των απόψεων τους. Αργά και σταθερά, διευρύνεται το ακροατήριο και διαβρώνεται η συλλογική συνείδηση. Οι φανατικοί βρίσκουν σημείο αναφοράς και ηγετική φιγούρα. Οι απαθείς αρχίζουν να φλερτάρουν με την προσχώρηση σε πιο ακραίες θέσεις, με την αφελή αμφισβήτηση του τύπου: «Ρε, λες να ‘χει δίκιο;». Η ειρωνεία είναι ότι όλη αυτή η διαδικασία εδράζεται εργαλειακά και προσχηματικά στην ελευθερία έκφρασης του καθενός. Βλέπετε, η κατάκτηση των αξιών του δυτικού νομικού πολιτισμού αφορά τους πάντες. Ακόμα, και τον καθένα που βγαίνει και λέει την κοτσάνα του.

Ψάχνοντας υλικό για το σημερινό άρθρο, έμαθα ότι το άρθρο 47 του ποινικού κώδικα που ισχύει στο δοβλέτι μας αναφέρει επί λέξει ότι: «Όποιος προβαίνει σε οποιαδήποτε ενέργεια δημοσίως, με πρόθεση να προωθήσει την εχθρότητα μεταξύ των κοινοτήτων, των θρησκευτικών ομάδων, λόγω της φυλής, της θρησκείας, του χρώματος ή του φύλου είναι ένοχος αδικήματος και υπόκειται σε φυλάκιση μέχρι 5 ετών.»

Αυτομάτως το μυαλό μου πήγε στον κ. Ηρόδοτο Δημητρίου, ο οποίος εμφανίζεται στα ΜΜΕ, υποδυόμενος τον αρχιεπίσκοπο. Σε πρόσφατες δηλώσεις του ανέφερε: «Ακούγονται μερικές παραφωνίες ότι οι Έλληνες της Κύπρου το 1963 σκότωσαν Τούρκους. Τι ήθελαν να κάμουμε;» Αν η νομική είναι η τέχνη της ερμηνείας, τότε καθίσταται φανερό ότι ο Άγιος Μειοψηφικός γίνεται «στεγνά» απολογητής εγκλημάτων. Αν ζούσαμε αλλού, το κήρυγμα μίσους αυτού του τύπου δεν θα περνούσε έτσι και ίσως να γνώριζε από κοντά το φιλικό πρόσωπο του σωφρονιστικού συστήματος.

Πέρα όμως από τα νομικά, εγώ ο αλιβάνιστος κι ο αλειτούργητος, που το μόνο που θυμάμαι από τη θρησκευτική μου κατήχηση είναι «αγάπη» και «συγχώρεση», πως πρέπει να σταθώ απέναντι στην εκκλησία που δικαιολογεί, με έναν κυνικό συμψηφισμό, το έγκλημα της αφαίρεσης της ζωής;

Το λάθος όσων από εμάς κριτικάρουμε τον αρχιεπίσκοπο είναι ότι μέχρι σήμερα το κάναμε με ειρωνική διάθεση, με μια πρόθεση να σπάσουμε πλάκα με τη γραφικότητα του και να σαρκάσουμε την παλαιολιθική ναφθαλίνη που κουβαλάει. Λοιπόν, τέρμα. Από σήμερα οφείλουμε να παίρνουμε τον κάθε ρατσιστή σοβαρά και να ξεσκεπάζουμε την αβάσταχτη ηλιθιότητα και επικινδυνότητα των απόψεων του. Το γιατί το είπαμε στην αρχή: αρκεί η σιωπή μας, για να σηκώσει ξανά το Κακό κεφάλι.