Η απόσταση κάνει καλό. Καθένας μας θα ήταν καλό να ταξιδεύει. Όσο γίνεται πιο μακριά από την Κύπρο. Ένα ιδανικό σχέδιο ταξιδιών θα ξεκινούσε από την Ελλάδα – ένα ήσυχο ελληνικό νησί. Πυρποληθείτε στο Αιγαίο, την αρχαία μας μήτρα, το γαλάζιο και το φως που μας ταξιδεύουν αιώνες τώρα μες στο χρόνο. Ξεχάστε τους ανόητους που έκαναν την Ελλάδα συνώνυμη με την ακρότητα, τη φαυλότητα και το φαιό. Διαλέξτε το τοπίο και τη γλώσσα: αυτά μας συνέχουν πιο ουσιαστικά και πιο βαθιά από όλα τ’ άλλα. Εδώ είναι ο τόπος της διαρκούς επιστροφής, του αρχαίου νόστου που φέρνει μαζί του εκείνον τον απροσδιόριστο πόνο.
Θα έβαζα σίγουρα στο σχέδιο την Κωνσταντινούπολη. Να σταθεί κανείς στη μέση της Ιστικλάλ και να δει εκείνο το χείμαρρο ανθρώπων να ξεχύνεται προς τα πάνω του. Να γυρίσει προς την αντίθετη πλευρά και να δει το ίδιο ποτάμι σε ανάστροφη πορεία. Να καταλάβει το μέγεθος αυτής της χώρας. Μετά, να πάει για ένα σερμπέτι, ένα μπακλαβά – η απελευθέρωση από τις εμμονές ας συνοδεύεται και από λίγη παραπάνω ζάχαρη για να μετριάζει η γεύση της διάψευσης. Ενατένιση στον Βόσπορο, πουκάμισο ανοικτό, αρχές φθινοπώρου, γαλήνη.
Κι ύστερα, για μέρη πιο μακρινά, μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, διαλέξτε ελεύθερα, το σκηνικό θα είναι το ίδιο πάνω κάτω: κεντρική πλατεία, καθεδρικός ναός, πολιτειακό μέγαρο, ένα σημάδι –τουλάχιστον– της Αναγέννησης. Μια ομορφιά δηλαδή για να παίρνουμε μια γεύση Διαφωτισμού. Κι ύστερα, ίσως, εκτός Ευρώπης, στους τρίτους, τέταρτους, στους αλλιώτικους κόσμους. Ακριβώς για να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε εξαιρετικά τυχεροί για το γεγονός ότι γεννηθήκαμε ως προνομιούχοι: καθαρό νερό, ηλεκτρικό, εκπαίδευση, ίντερνετ, δημοκρατία, ο κατάλογος είναι μακρύς. Για την πλειοψηφία των ανθρώπων κάποια ή όλα από αυτά δεν είναι αυτονόητα, ούτε κατακτημένα. Έτσι αποκτά κανείς μια αίσθηση μέτρου, σου δίνεται η ευκαιρία να ταπεινωθείς, να αξιολογήσεις αυτό που έχεις, να σκεφτείς τι θες και μπορείς να αλλάξεις στον κόσμο σου ή, ακόμα πιο δύσκολα, στον εαυτό σου.
Κι ύστερα, μια Νέα Υόρκη, για να πηδήξεις και εσύ στη δίνη της δημιουργίας, της εκμηδένισης, της κατανάλωσης, της αποθέωσης και του τίποτα. Για να αντιληφθεί κανείς ότι είναι σαν εκείνους τους πορσελάνινους ηλιόσπορους του Wei, ένας μέσα σε δισεκατομμύρια άλλων, με άπειρες διαφορές, ωστόσο, ένας μέσα σε ένα ωκεανό άλλων ομοίων. Πεπερασμένος, κι όμως μοναδικός. Παντοδύναμος, αλλά με ημερομηνία λήξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου