Περάσματα και διαβάσεις

Το Πάσχα ήταν παλιά ο καιρός του περάσματος. Μας έπαιρναν από το χέρι οι σχολικές διακοπές και μας περνούσαν από την Άνοιξη στο καλοκαίρι. Η Άνοιξη ήταν πάντα με κεφαλαίο μέσα μας (αλλά και το κεφάλαιο εντός μας), την ώρα που το καλοκαίρι έμενε χαλαρό και ικανοποιημένο με τα μικρά του γράμματα και τα μεγάλα ποτήρια του φραπέ.

Στεκόμουν πάντα αμφίθυμος απέναντί του – αποστεωμένο, αποστραγγισμένο από το νόημά του με τη βοήθεια όλων ανεξαιρέτως των θεολόγων των σχολικών μου χρόνων, μου φαινόταν πάντα βαριά η σκιά τού θανάτου που κουβαλούσε. Μην με παρεξηγείτε: το θρησκευτικό του νόημα και η αξία δεν είναι το θέμα εδώ. Δεν με αφορά και δεν το κρίνω.

Από την άλλη, δεν σ’ άφηνε τελείως στεγνό: είχες δεκαπέντε μέρες ανάπαυλα, η φύση ξυπνούσε μέσα από χώμα, η μέρα μεγάλωνε την επικράτειά της και το φως αντανακλούσε πάνω στις πουρόπετρες της Λευκωσίας. Η ζωή επέστρεφε από το παλιό κρυφό μονοπάτι και η επαναληπτικότητα του προγράμματος σήμαινε ότι πλησιάζαμε σε ένα ακόμα τέλος. Ήταν η εποχή που βιαζόμασταν: να ξεμπερδεύουμε, να μεγαλώσουμε, να ξεφύγουμε, να φιληθούμε, να μάθουμε όσα μαθαίνονται με το σώμα. Από τότε, πέρασε ο καιρός, ο χρόνος κυλάει ακόμα πιο γρήγορα, λες και μετά τα τριάντα τρέχουμε σε κατηφόρα. Κι έπειτα, έλειψε και η ευκαιρία του αναχωρητισμού, της απομόνωσης στο χωριό, της ραστώνης, τα δυο τσίπουρα με το φαγητό και ένα βιβλίο για μετά.

Κι όμως, δεν ήταν πάντα έτσι. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Η αγάπη ήταν αγάπη. Ο χρόνος ήταν μπροστά μας. Αυτή κοιμόταν στη θέση του συνοδηγού κι εγώ κοιτούσα τον ορίζοντα. Δεν είχα ιδέα πού πήγαινα, αλλά όλα μου φαίνονταν εφικτά. Δεν είχα ονειρευτεί όλα τα ταξίδια που ήθελα κι ούτε είχα υποψιαστεί όλα τα καρφιά που μου μέλλονταν. Ήμουν στον θυμωμένο όχλο, ζηλωτής για ιδέες που ήθελαν τόλμη και αφοσίωση. Μα το πρόβλημά μου ήταν πάντοτε ότι έχανα γρήγορα το ενδιαφέρον μου κι ότι ξεκαθάριζα τους λογαριασμούς μου με κάθε παλαβό που συναντούσα στον δρόμο. Κι υποψιάζομαι ότι ίσως γι’ αυτό να καθυστερούσα στα περάσματα κι οι διαβάσεις μου να έπαιρναν τόσο καιρό για να γινούν. Καλή Ανάσταση σε όλους, όπως και αν την νοεί ο καθείς.