7 Δεκεμβρίου 2008
Κηρύγματα μίσους
«Υπάρχει μια μόνο επικίνδυνη μειονότητα:
οι ρατσιστές»
Ξέρετε, ένα ρητό λέει πως το Κακό σηκώνει κεφάλι όταν η απραξία και η σιωπή των καλών το επιτρέπει. Έτσι κι ο ρατσισμός, ανεξαρτήτως της μορφής που παίρνει. Εθνοτικός, θρησκευτικός, φυλετικός δεν έχει καμία απολύτως σημασία: το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο.
Αυτό που απεχθάνομαι ιδιαίτερα είναι η δημόσια έκφρασή του από προβεβλημένα και αναγνωρίσιμα άτομα. Επειδή η αναγνωρισιμότητα τους, και ενδεχομένως το κύρος της ιδιότητας των ατόμων που εκφέρουν το ρατσιστικό λόγο, γίνεται όχημα για την αποδοχή των απόψεων τους. Αργά και σταθερά, διευρύνεται το ακροατήριο και διαβρώνεται η συλλογική συνείδηση. Οι φανατικοί βρίσκουν σημείο αναφοράς και ηγετική φιγούρα. Οι απαθείς αρχίζουν να φλερτάρουν με την προσχώρηση σε πιο ακραίες θέσεις, με την αφελή αμφισβήτηση του τύπου: «Ρε, λες να ‘χει δίκιο;». Η ειρωνεία είναι ότι όλη αυτή η διαδικασία εδράζεται εργαλειακά και προσχηματικά στην ελευθερία έκφρασης του καθενός. Βλέπετε, η κατάκτηση των αξιών του δυτικού νομικού πολιτισμού αφορά τους πάντες. Ακόμα, και τον καθένα που βγαίνει και λέει την κοτσάνα του.
Ψάχνοντας υλικό για το σημερινό άρθρο, έμαθα ότι το άρθρο 47 του ποινικού κώδικα που ισχύει στο δοβλέτι μας αναφέρει επί λέξει ότι: «Όποιος προβαίνει σε οποιαδήποτε ενέργεια δημοσίως, με πρόθεση να προωθήσει την εχθρότητα μεταξύ των κοινοτήτων, των θρησκευτικών ομάδων, λόγω της φυλής, της θρησκείας, του χρώματος ή του φύλου είναι ένοχος αδικήματος και υπόκειται σε φυλάκιση μέχρι 5 ετών.»
Αυτομάτως το μυαλό μου πήγε στον κ. Ηρόδοτο Δημητρίου, ο οποίος εμφανίζεται στα ΜΜΕ, υποδυόμενος τον αρχιεπίσκοπο. Σε πρόσφατες δηλώσεις του ανέφερε: «Ακούγονται μερικές παραφωνίες ότι οι Έλληνες της Κύπρου το 1963 σκότωσαν Τούρκους. Τι ήθελαν να κάμουμε;» Αν η νομική είναι η τέχνη της ερμηνείας, τότε καθίσταται φανερό ότι ο Άγιος Μειοψηφικός γίνεται «στεγνά» απολογητής εγκλημάτων. Αν ζούσαμε αλλού, το κήρυγμα μίσους αυτού του τύπου δεν θα περνούσε έτσι και ίσως να γνώριζε από κοντά το φιλικό πρόσωπο του σωφρονιστικού συστήματος.
Πέρα όμως από τα νομικά, εγώ ο αλιβάνιστος κι ο αλειτούργητος, που το μόνο που θυμάμαι από τη θρησκευτική μου κατήχηση είναι «αγάπη» και «συγχώρεση», πως πρέπει να σταθώ απέναντι στην εκκλησία που δικαιολογεί, με έναν κυνικό συμψηφισμό, το έγκλημα της αφαίρεσης της ζωής;
Το λάθος όσων από εμάς κριτικάρουμε τον αρχιεπίσκοπο είναι ότι μέχρι σήμερα το κάναμε με ειρωνική διάθεση, με μια πρόθεση να σπάσουμε πλάκα με τη γραφικότητα του και να σαρκάσουμε την παλαιολιθική ναφθαλίνη που κουβαλάει. Λοιπόν, τέρμα. Από σήμερα οφείλουμε να παίρνουμε τον κάθε ρατσιστή σοβαρά και να ξεσκεπάζουμε την αβάσταχτη ηλιθιότητα και επικινδυνότητα των απόψεων του. Το γιατί το είπαμε στην αρχή: αρκεί η σιωπή μας, για να σηκώσει ξανά το Κακό κεφάλι.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
In view of this week’s piece, let me give you my two cents:
Friends of mine were recently victims of some rather heavy verbal abuse by various loners (?) because of a play they performed, exploring the fear of the other, questioning in skits issues such as patriotism/nationalism, national/ethnic identity, etc. The play itself had been approved by the Ministry of Education as the aim of the project was to take it to various schools. Performances took place both in public and private secondary-level institutions.
The refusal of the English School to allow its students to see this play for reasons that it would “upset” the student body was greatly ironic since it was partially based on stories of children who attend the said institution.
So, what we see here is the conspiracy of silence. In WWII families in central Europe awoke to their neighbours being gone, but they did nothing about it. In Eastern Europe, listening to Radio Luxembourg while taking a shower in the gym after playing football could get you arrested, but even then your family “knew better” than to call the police to report you as “missing.”
Such things could take place precisely because the apathetic were silent sympathizers. Or at least they weren’t active in voicing their contradictions early on to counter the establishment of dictatorships and regimes which denied a voice to those who did not absolutely agree.
In Cyprus, we’re still confronting a past and a present where certain issues are deemed so controversial that we do not dare speak out, but for the confines of the homes of friends whose opinions more or less are similar to ours.
Preaching to the converted.
It is easier to go about one’s business, head sunk low, bicker about policy with which you don’t agree in the safety of your home. Yes, this may help give rise to extremists. This may pave the way to establishing a force so strong and extreme that soon after even having a different opinion on secondary issues will be considered subversive.
When “hate crime” became a word-of-the-day in the US after the Laramie killing (a gay college student tortured to death on account of his sexual orientation), one of the major issues that was debated was what exactly constitutes “hate” given the first amendment which guarantees freedom of speech. Who gets to judge what is ok and what is not? What infuses hate, extremism and what does not? And freedom of speech is that: can we limit ourselves because of a fear that that freedom may be abused by some? Won’t limiting that freedom too give rise to possible further abuse/limitation?
Respect for others’ opinion(s), respect for their political viewpoints, historical interpretations which contain their own grain of “truth”, are part and parcel of establishing democracy. Therefore, whilst the penal code may give provisions to those who infuse hatred/enmity, etc, it is not so much enforcing that code, which is necessary, but pinpointing and subsequently debating its existence. I think.
AP
δυστυχώς ο ρατσισμός δεν είναι πλεον μειονότητα, αλλά πλειονότητα!
Η κοινωνία δεν έχει ακόμη επίγνωση της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει ως αποτέλεσμα της συστηματικής ανάδειξης της εθνικιστικής προσέγγισης της ιστορίας και πολιτικής κατάστασης ως πατριωτικού καθήκοντος. Αυτό αφήνει ελάχιστα περιθώρια για αποδοχή της διαφορετικότητας, εμπεδώνει τον πλειοψηφισμό με όλα τα αρνητικά φαινόμενα που ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.
Αν θέλουμε αντίδοτο, το ζητούμενο τότε είναι η ελεύθερη έκφραση ώστε να σπάσει επιτέλους ο φαύλος κύκλος του αναπαραγώμενου εθνικισμού.
Νικόλα, ανεβάσαμε το άρθρο σου και στο www.kosmikokratos.blogspot.com
Αν διαφωνείς άσε ένα σχόλιο και το κατεβάζουμε.
Δημοσίευση σχολίου