Ρινόκεροι

Τρία πράγματα είναι εξόχως ενοχλητικά σε όλη αυτή την ιστορία με τους διορισμούς των διοικητικών συμβουλίων των ημικρατικών οργανισμών. Το πρώτο είναι ζήτημα αισθητικής και σχετίζεται με τις στρατιές πειναλέων που συνωστίζονται στις λίστες των κομμάτων για μια θέση. Αποτελούν θλιβερή απόδειξη ότι τα κόμματα μας κρατούν γερά σε ένα πελατειακό σύστημα που θυμίζει την Ψωροκώσταινα του 19ου αιώνα: υποταγή στους κατά τόπους άρχοντες για ένα διορισμό στο δημόσιο, μια μοίρα στη γη, μια φτηνή διευκόλυνση.

Το δεύτερο θέμα είναι η μπούρδα που ανακυκλώνεται από τους πολιτικούς αρχηγούς σε σχέση με «το συνταγματικό προνόμιο του Προέδρου» να διορίζει τα μέλη των συμβουλίων. Βλέπετε, είμαι από εκείνους τους αφελείς που σε αυτή την πρόταση διαβάζουν με μεγαλύτερη προσοχή τη λέξη «συνταγματικό» παρά τη λέξη «προνόμιο». Και η δικιά μου κατανόηση της δεν εδράζεται πουθενά αλλού, παρά σε όσα κάθε φιλελεύθερο σύνταγμα περιέχει: την ισονομία, την ισοπολιτεία, τη δικαιοσύνη. Αλήθεια, όταν τα κόμματα καταρτίζουν, μέσα από αδιαφανείς και μη προσβάσιμες στους πολλούς, καταλόγους με ονόματα ποια συνταγματική λειτουργία επιτελούν ή διασφαλίζουν;

Η επικρατούσα υποκρισία μου θυμίζει τους ρινόκερους του Ιονέσκο. Μια πολιτεία παιδεύει τους πολίτες της ώστε να επιζητούν την εύνοια των Δυνατών, όσων είναι μέσα στα πράγματα και μπορούν να εξασφαλίσουν ένα προνόμιο, να δώσουν μια παρέκκλιση, να δημιουργήσουν ένα παραθυράκι στο νόμο ή, ακόμα χειρότερα, να αγνοήσουν οποιαδήποτε τάξη. Με λίγα λόγια, το μόνο κίνητρο μας είναι μια προσδοκία εξαργύρωσης.
Το τρίτο είναι τα ίδια τα μέλη των συμβουλίων. Η εμπειρία του παρελθόντος, και το δείγμα γραφής του παρόντος, αποδεικνύει ότι ο κάθε ασχετίδης μπορεί να βρεθεί μέλος σε ένα ημικρατικό οργανισμό. Δεν απαιτείται καμία σχέση με το αντικείμενο, καμία κατάρτιση. Ο διορισμός γίνεται στο φλου και χωρίς μηχανισμούς λογοδοσίας. Εν ολίγοις, διορίζοντας τους διάφορους μπαχαλάκηδες, προσυπογράφεις το νεποτισμό, την ανικανότητα, την αναξιοκρατία.

Ξέρω, ξέρω...Θα ακούσω πάλι τις συνηθισμένες ΑΚΕΛικές άμυνες για τα πεπραγμένα των προηγούμενων, για τη μαύρη δεκαετία Κληρίδη, για τον κατατρεγμό των μελών του και τα λοιπά αξιοθρήνητα κλαψουρίσματα. Το ζητούμενο, όμως, ήταν να καταστεί αυτή η Κυβέρνηση διαφορετική. Σε ένα χρόνο και κάτι, ο Κίτας κάνει πάρτυ στο σπίτι μας, η υγεία βρίσκεται στον επιθανάτιο ρόγχο της, τα καμπανάκια από τους οικονομικούς οργανισμούς χτυπάνε όλο και πιο συχνά, αλλά στο Προεδρικό επιμένουν να λύνουν σταυρόλεξα με ονόματα και ημικρατικούς.

Κύριε Πρόεδρε, γραμμένο με έχετε κι εμένα και την κριτική μου. Δεν με πειράζει. Με παρηγορεί το γεγονός ότι δεν είμαι με την κριτική μου που πρέπει να αναμετρηθείτε, αλλά με τις προσδοκίες που δημιουργήσατε με την εκλογή σας. Όσο γι’ αυτές το ξέρετε καλύτερα από μενα ότι αποτυχάτε....