Από 'δω και πάνω

Τα αντανακλαστικά ενός μέρους της κοινωνίας μας φαίνεται να ενεργοποιήθηκαν άμεσα και τούτη τη φορά. Η δημιουργία της ομάδας Accept ήρθε ως απάντηση στον πρόσφατο θόρυβο που προκάλεσαν οι δηλώσεις του περιώνυμου βουλευτή. Λίγους μήνες πριν, η Alert κατέβαινε στους δρόμους με μπανάνες, σφυρίχτρες και άλλα επαναστατικά όπλα διαμαρτυρόμενη για την απάνθρωπη βία και μεταχείριση ορισμένων αστυνομικών εναντίον δύο συμπολιτών μας. Πολλοί από εμάς συντάσσονται ευθέως στο πλευρό και των δύο, χωρίς αμφιβολία, συνδράμοντας στους στόχους τους.

Όμως αξίζει τον κόπο να αναστοχαστούμε και σε ένα γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο. Και η αφετηρία των σκέψεων είναι η ίδια η αντανακλαστική αντίδραση και στις δύο περιπτώσεις, που μαρτυρά μια κοινωνία χωρίς συγκροτημένους χώρους διαλόγου, χωρίς κυκλοφορία ιδεών, χωρίς κινητήρια οράματα. Ίσως να φταίει η δύσπιστη μου φύση, αλλά ένας δαίμονας επιμένει να μου λέει ότι αν το βίντεο με τους αστυνομικούς δεν έβλεπε το φως της δημοσιότητας και αν δεν εκφραζόταν με τέτοιο τρόπο ένας βουλευτής, τότε η περίφημη κοινωνία των πολιτών, οι ΜΚΟ, ο θυμός και η διαφωνίας μας θα παρέμεναν στους γνωστούς κλειστούς κύκλους μιας γκρίζας ιδιωτείας που περιφέρεται πάνω από μπύρες και φραπέ για λίγα δίωρα. Με άλλα λόγια, τα δύο συμβάντα είναι κομμάτι ευρύτερων προβλημάτων και ζητημάτων που δεν συζητάμε σε άλλες περιόδους.

Η συζήτηση για την ενδημική αστυνομική βία δεν ξέφυγε σχεδόν ποτέ από το πλαίσιο προκαθορισμένων συνομιλητών και εξαρτάτο από την ευαισθησία ατόμων που είτε βρίσκονταν σε θέσεις που τους έδινε τη δυνατότητα να αναδεικνύουν θέματα, όπως για παράδειγμα η Επίτροπος Διοικήσεως και ορισμένα φωτισμένα μυαλά στο πανεπιστήμιο ή περιθωριοποιημένες ομάδες (λόγω του μικρού αριθμού τους και κατ’ ακολουθία της αδυναμίας τους να γίνουν ορατές). Το ξέσπασμα με την Alert έδειξε πως επιτέλους κάτι κινείται στη ναρκωμένη μας κοινωνία, αλλά τείνει να μονιμοποιηθεί η εντύπωση ότι πέρα από τη διαμαρτυρία για τη συγκεκριμένη απόφαση δεν έγινε κατορθωτό να τεθούν ευρύτερα θέματα, να ασκηθεί σοβαρή πίεση για εξάλειψη της αστυνομικής βίας και της ατιμωρησίας που τη συνοδεύει, όπως επίσης και της ανάγκης για ένα σοβαρό πολιτικό έλεγχο επί του σώματος. Και ένα βήμα πιο πέρα, για τη δημιουργία ενός κοινωνικού κινήματος, ορατό σε όλο το φάσμα της κοινωνίας που να μπορεί να αρθρώσει πολιτικό και επιστημονικό λόγο πάνω σε ζητήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατικού ελέγχου στα σώματα ασφαλείας.

Παρομοίως για την Accept, και την προσωπική διερώτηση αν η ομάδα βρισκόταν στα σκαριά ή αν δημιουργήθηκε ως αντίδραση στον υπερσυντηρητισμό και τη μισαλλοδοξία που βγήκε στην επιφάνεια πρόσφατα. Αν και είναι νωρίς για να κατατεθούν σκέψεις για την Accept, ίσως μια έγκαιρη προειδοποίηση να ήταν καλή ώστε να μην ακολουθήσει την πεπατημένη της ένδοξης απομόνωσης των ελίτ και των «ανήσυχων» που ανακυκλώνονται στις όποιες πρωτοβουλίες. Η κίνηση τους είναι αναμφίβολα θαραλλέα, αλλά θα πρέπει κι όλοι εμείς να μιλήσουμε και να δουλέψουμε μζί τους για να αλλάξουμε μυαλά, να ταρακουνήσουμε την καθεστηκυία τάξη, να δούμε τι θα κάνουμε από 'δω και πάνω. Και να μην αφήσουμε κι αυτή την ευκαρία να χαθεί στα κύματα της επικαιρότητας και τα εύηχα ονόματα των οργανώσεων μας.

Καρπαζοεισπράκτορες (νέες αποφάσεις του ΕΔΑΔ)

Άλλες δύο αποφάσεις του ΕΔΑΔ εκδόθηκαν στις 27/5 στις υποθέσεις Ασπρόφτας και Πετρακίδου.
Οι αποφάσεις εδώ και εδώ.

Νομιζω από τις πιο σημαντικές παραγράφους είναι οι εξής (το απόσμασμα είναι από την υπόθεση Πετρακίδου, αλλά επαναλαμβανεται αυτούσιο στην Ασπρόφτα):

"43. In this respect, it is to be recalled that the Grand Chamber has recently held that it is not enough for an applicant to claim that a particular place or property is a “home”; he or she must show that they enjoy concrete and persisting links with the property concerned. The nature of the ongoing or recent occupation of a particular property is usually the most significant element in the determination of the existence of a “home” in cases before this Court. However, where “home” is claimed in respect of property in which there has never been any, or hardly any, occupation by the applicant or where there has been no occupation for some considerable time, it may be that the links to that property are so attenuated as to cease to raise any, or any separate, issue under Article 8. Furthermore, while an applicant does not necessarily have to be the owner of the “home” for the purposes of Article 8, it may nonetheless be relevant in such cases of claims to “homes” from the past that he or she can make no claim to any legal rights of occupation or that such time has elapsed that there can be no realistic expectation of taking up, or resuming, occupation in the absence of such rights. Nor can the term “home” be interpreted as synonymous with the notion of “family roots”, which is a vague and emotive concept (see Demopoulos and Others, cited above, § 135).

44. Turning to the facts of this case, the Court recalls that the applicant was very young at the time she ceased to live in the then family home in 1974, which was more than twelve years before the Court’s temporal jurisdiction commenced and more than fifteen years before the date of introduction of this application. For almost her entire life, the applicant has been living elsewhere. The fact that she might inherit a share in the title of that property in the future is a hypothetical and speculative element, not a concrete tie in existence at this moment in time. The Court accordingly does not find that the facts of the case are such as to disclose any present interference with the applicant’s right to respect for her home (see, mutatis mutandis, Demopoulos and Others, cited above, § 136).

45. It follows that there has been no violation of Article 8 of the Convention. "

Μερικές ιδέες/σχόλια:

1) Δεν θα ζητήσω από κανέναν να αυτοκτονήσει σε καμιά πλατεία. Μια απλή συγγνώμη και επιστροφή των αμοιβών, αφαιρουμενων των πραγματικών εξόδων, θα ήταν καλοδεχούμενη.

2) Επίσης, για οποιον επιμένει να μην καταλαβαινει, πάπαλλα το ΕΔΑΔ. Καμια βιομηχανια προσφυγών δεν θα μπορούσε ποτέ να γονατισει οικονομικα την Τουρκία ουτε να ασκήσει αφορητη πολιτικη πίεση για να την οδηγησει σε διαπραγματευσεις/ λυση. ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΙΣΤΕΙΤΕ;

3) Η ηλικία των 11-12 χρόνων το 1974 δεν πειθει το δικαστήριο για να βρει παραβίαση του άρθρου 8 (σεβασμος ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής). Αναρωτιέμαι ποιο ειναι το κριτήριο του δικαστηρίου....

4) Παράπλευρη απώλεια: οι εκ μητρογονίας..... 'Ασχημα τα νέα. Μαζί με όλα τα άλλα επιχειρήματα που ακούστηκαν τις τελευταίες μέρες, ένα ακομη προστίθεται από το Δικαστήριο. Αν αυτοί που ζούσαν εκει μεχρι την εφηβεία τους δεν μπορούν να διεκδικήσουν δικαιώματα, πως θα δοθεί η ιδιότητα και τα απορρέοντα δικαιώματα στους εκ μητρογονίας;

5) Λύση προχθές ή ας αποδεχθούμε τη διολίσθηση.

Φιλικά πάντα,

Ν

Ελευθερία του λόγου (αλλά προσέχετε τι λέτε)

Ξανά για την ελευθερία του λόγου και την πρόσφατη υπόθεση του Christofias-Watch. Μέσα στην αναμπουμπούλα των γεγονοτων και των αναμένομενων ακραίων τοποθετήσεων, μια είδηση από το Στρασβούργο πέρασε στα ψιλά. Το ΕΔΑΔ, που τόσο λατρεψαν οι υποστηρικτές της ευρωπαϊκής λύσης, απέρριψε την προσφυγή του ηγέτη της γαλλικής ακροδεξιάς με την οποία ισχυριζοταν οτι το δικαίωμα του στην ελεύθερη έκφραση παραβιάστηκε με την καταδικη του απο γαλλικο δικαστήριο σε σχέση με δηλώσεις που έκανε για τους μουσουλμάνους μετανάστες που ζουν στη Γαλλία. Αναμέσα σε άλλα δήλωσε: “the day there are no longer 5 million but 25 million Muslims in France, they will be in charge”.

Το Δικαστήριο έκανε δεκτό το ότι στο χώρο των δημοσιών πραγμάτων είναι αποδεκτός ένας βαθμός υπερβολής, ακόμα και πρόκλησης, με την προϋπόθεση ότι γίνονται σεβαστά η υπόληψη και τα δικαιώματα των άλλων. Το Δικαστήριο θεώρησε, επίσης, ότι οι δηλώσεις του Λε Πεν θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε απόρριψη και εχθρότητα έναντι ατόμων που είχαν την ιδιότητα του μουσουλμάνου και επιχειρούσαν ένα διχασμό την κοινωνία, θέτοντας τους Γαλλους από τη μια και τους μουσουλμάνους από την άλλη. Εν τέλει, η προσφυγή του Λε Πεν απορρίφθηκε μετ’ επαίνων και καμια παραβίαση δεν διαπιστώθηκε.

Ας κρατήσουμε δύο πράγματα από όσα είπε το ΕΔΑΔ. Το πρώτο είναι ότι η ελευθερία της έκφρασης δεν είναι ένα απεριόριστο και απόλυτο δικαίωμα. Υφίσταται περιορισμούς – που πρέπει να προβλέπονται από το νόμο, να τίθενται με πρόσφορα και αναλογικά μέσα και να εξυπηρετούν ένα περιορισμένο αριθμό σκοπών, όπως η δημόσια τάξη. Μαζί με αυτά έρχεται και ο μπανάλ διδακτισμός του ρητού: «Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου». Είναι όμως ένας απαραίτητος διδακτισμός, μιας και η υπόληψη του καθενός είναι από μόνη της άξια προστασίας. Το δεύτερο είναι ότι το υπόβαθρο των γεγονότων και ο πολιτικός λόγος που βρέθηκε υπό εξέταση έχουν πολλές ομοιότητες με πρόσωπα, κόμματα και καταστάσεις στην Κύπρο που έντεχνα καλλιεργούν τη μισαλλοδοξία και κατασκευάζουν ετερότητες και ταυτότητες του Άλλου έτοιμες προς επίθεση. Η ειρωνεία είναι ότι όλα αυτα προέρχονται από αυτους τους ίδιους που ομνύουν στην Ευρωπη των δικαιωμάτων, των αρχών και των αξιών και άλλων τινών για τα οποία ποσώς εχουν την παραμικρή ιδέα. Αμφιβάλλω όμως αν θα καταλάβουν ή αν θέλουν να καταλάβουν τι τους λέει το ΕΔΑΔ, μιας και η απόφαση του δεν ειναι καθόλου βολική.

Επιστροφή στα καθ’ ημάς και στη γελοιότητα του Christofias-Watch, που φαίνεται να μην παίρνει από λόγια όταν πρόκειται για το σεβασμό στην υπόληψη των ατόμων, καθώς επίσης και για τις χυδαιες και ανοίκειες αναφορές και συσχετισμούς σε τουρκόσπορους, τουρκοπροσκυνημένους, σωρηδόν χαρακτηρισμούς και άλλα γλαφυρα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ας το πουμε απλά και καθαρά για τους κουκουλοφόρους του διαδικτύου και τα ποταπά ανθρωπάκια που κρύβονται πίσω από μια οθόνη: περισσότερο από τις ιδέες σας, σιχαινόμαστε τις μεθόδους σας. Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο η επίκληση του δικαιώματος της ελευθερίας έκφρασης θα γίνεται καταχρηστικά.

Hate speech decision - Le Pen (τι μου θυμιζει, τι μου θυμιζει....)

Ενα πολυ καλο ποστ, πέρα από δυσκολους νομικισμούς. Οι σκεψεις και συσχετισμοί δικά σας:

http://echrblog.blogspot.com/2010/05/hate-speech-decision-on-le-pen.html

Καιρός του θερίζειν

Που το πάει ο ΔΗΣΥ; Για όλους όσους χτίσαμε την προσδοκία να βρεθούμε σε ένα χώρο πολιτικής ευρωπαϊκού προσανατολισμού και δημοκρατικού φιλελευθερισμού, νομίζω ήρθε ο καιρός να ξαναμετρήσουμε τα πράγματα από την αρχή. Κι αυτό γιατί φαίνεται να ευνοείται η δημιουργία ενός κομματικού χωνευτηριού, όπου όλοι σχεδόν οι καλοί χωράνε. Ας βάλουμε από την αρχή δύο αστερίσκους: ο πρώτος αφορά την πολιτική καταγωγή του κόμματος. Κανείς δεν μπορεί να την αγνοήσει, αλλά ταυτόχρονα αν ο πολιτικός δαρβινισμός ισχύει τότε θα έπρεπε η εξέλιξη να ήταν χωρίς επιστροφές. Ο δεύτερος είναι ότι το δημοκοπικό εφεύρημα της «ευρείας παράταξης» θα πρέπει επιτέλους να αποκτήσει σαφή και καθορισμένα όρια. Για να ξέρουμε αν είμαστε εντός ή εκτός…
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές οι διαρκείς απογοητεύσεις από την πλευρά της δημόσιας παρουσίας ορισμένων μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΔΗΣΥ την περίοδο που διανύουμε. Στην αρχή ήταν η κεκαλυμμένη χριστιανοδημοκρατία που προπαγανδίστηκε με την αρθρογραφία του Τ. Μητσόπουλου, με αφορμή την απόφαση του ΕΔΑΔ για τη ανάρτηση του εσταυρωμένου στις σχολικές αίθουσες. Ακολούθησε το ομοφοβικό και μισαλλόδοξο ξέσπασμα του Α. Θεμιστοκλέους εναντίον των ατόμων που διεκδικούν το δικαίωμα της συμβίωσης με άτομα του ιδίου φύλου, με έμμεση απαξίωση του θεσμού του Επιτρόπου Διοικήσεως. Ακολούθως, τη σκυτάλη πήρε ο Ι. Νικολάου βλέποντας «Εξάρχεια», εγκληματικότητα και ναρκωτικά στη Φανερωμένη. Για όσους έχουν κοντή μνήμη να θυμίσουμε ότι είχαν προηγηθεί το χάριν θεού, δηλαδή θεόχαρο, σπρώξιμο της Εκκλησίας σε συγκεκριμένο υποψήφιο του ΔΗΣΥ στις περασμένες ευρωεκλογές και τις κωλοτούμπες του κόμματος ενώπιον αρχιεπισκόπου και δεσποτάδων ανάμεσα στις δύο Κυριακές των προεδρικών.
Κι έτσι δίκαια αναρωτιέται κάποιος που έχει στηρίξει τις επιλογές του κόμματος τα τελευταία χρόνια, αν πλέον θα πρέπει να συνεχίσει να το κάνει. Το εκσυγχρονιστικό προφίλ και ο ευρωπαϊκός αέρας ξεθώριασαν πολύ και μόνο οι τυφλοί δεν το παραδέχονται. Οι εκλογές πλησιάζουν και πολύ φοβάμαι ότι όσοι «τοις Νίκου ρήμασι πειθόμενοι» τολμήσαμε να αφεθούμε στο ευρωπαϊκό όνειρο, πέσαμε στο λάκκο με τις θεούσες, τα κατηχητικά, τους νοσταλγούς της «Επανάστασης» και άλλα καλόπαιδα που οι καλύτεροι τους ζουν ακόμα στο σωτήριον έτος 1950 και θα «καθάριζαν» χωρίς δισταγμό τον όποιο αντιφρονούντα και διαφορετικό. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, οι τάξεις των πολιτικά άστεγων πυκνώνουν από τριαντάρηδες και σαραντάρηδες, πρώην ακελικούς και συναγερμικούς, τα καλύτερα δηλαδή μυαλά και τον αφρό της γενιάς μου που καταδικάζεται σε ένα καταναγκαστικό οστρακισμό από τα κοινά. Ευαγγελιστήκατε ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς και ανοικτές διαδικασίες αλλά εν τέλει φλερτάρατε με τη συντήρηση και την οπισθοδρόμηση. Ετοιμαστείτε να θερίσετε αποχή και λευκά….

Ανωνυμία, διαδίκτυο και ελευθερία του λόγου (ena palio alla epikairo keimeno)

«Σταματήστε να πασπαλίζετε
τα σκατά με ζάχαρη άχνη.
Δεν γίνονται κουραμπιέδες»
Σύνθημα σε τοίχο

Τις τελευταίες εβδομάδες το θέμα που απασχόλησε την μπλογκοσφαίρα ήταν η διαγραφή τεσσάρων blogs από το συναθροιστή των κυπριακών μπλογκ. Μεγάλο μέρος της συζήτησης εστιάστηκε στο ζήτημα της ελευθερίας του λόγου. Κάνοντας χρήση του προνομιακού χώρου στην εφημερίδα, καταγράφω τις σκέψεις μου εδώ.
Τα τρία ζητήματα στον τίτλο του άρθρου έχουν ένα ευρύ, κοινό πεδίο συνύπαρξης. Ένα μπλογκ δίνει τη δυνατότητα στο διαχειριστή του να εκφράσει ιδέες και απόψεις, να μοιραστεί και να δεχθεί πληροφορίες. Η ανωνυμία έρχεται κατ΄ επιλογήν: κάποιος μπορεί να επιλέξει να γράφει ανώνυμα ως διαχειριστής ή να σχολιάζει ως αναγνώστης.
Εδώ βρίσκεται η ρίζα της πρώτης στρέβλωσης: το ζήτημα της ανωνυμίας γίνεται αντιληπτό ως δικαίωμα. Η ανωνυμία, ωστόσο, είναι εγγενές χαρακτηριστικό του διαδικτύου. Δεν είναι ούτε κατάκτηση (ποιου, πότε και πώς άλλωστε;), ούτε δικαίωμα (από πού αρύεται κάποιος το δικαίωμα;).
Η δεύτερη στρέβλωση είναι το ότι η ανωνυμία δεν είναι και τόσο ανώνυμη. Ο καθένας μας έχει μια ΙΡ διεύθυνση, που μας καθιστά ταυτοποιήσιμους. Για όσους ενδιαφέρονται ή ανησυχούν είναι, επίσης, κοινοποιήσιμη σε δικαστικές αιτήσεις και κλήσεις...
Η τρίτη στρέβλωση έχει να κάνει με τη συζήτηση γύρω από τη φύση του δικαιώματος της ελευθερίας έκφρασης. Οι περισσότεροι τείνουν να θεωρούν το δικαίωμα ως απόλυτο και ως μη επιδεχόμενο περιορισμών. Μια ανάγνωση οποιουδήποτε νομικού συγγράμματος πάνω στο θέμα θα έλυνε τις απορίες και τα στερεότυπα, που τόσο εύκολα παρεισφρέουν και αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση. Ειδικά, αν κάποιος βάλει και λίγο γλάσο από Βολταίρο, τότε το στερεότυπο γίνεται και σπουδαιοφανές.
Η δολοφονία χαρακτήρων, η προσβολή της προσωπικότητας, οι συκοφαντίες, η υποκίνηση εθνοτικού μίσους δεν είναι ελευθερία έκφρασης: είναι αλητεία. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Αν η ρουφιανιά, η διαβολή και ο κατ΄ εντολήν οχετός στέκονται κάτω από την προστατευτική ομπρέλα της ελευθερίας του λόγου, τότε πολύ απλά κάποιο λάθος υπάρχει με το αξιακό μας σύστημα.
Η ελευθερία του λόγου στο διαδίκτυο δεν μπορεί να είναι διαφορετική από ό,τι είναι στις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής μας. Διαφορετική προσέγγιση προσβάλλει την κοινή λογική και άρα δεν υπάρχει και λόγος να συζητάμε το θέμα. Όσο για το ζήτημα της εγκυρότητας και της αντικειμενικότητας που διεκδικούν κάποια «δημοσιογραφικοφανή» μπλογκ, ας μας επιτρέψουν τουλάχιστον αυτό: να μην θεωρούμε τους εαυτούς μας ηλίθιους.
Και μια τελευταία παρατήρηση: όλοι εμείς οι bloggers χρησιμοποιούμε τη δυνατότητα που μας δίνουν 2-3 μεγάλες εταιρίες για να «στήσουμε» το χώρο μας. Για το σκοπό αυτό έχουν ορίσει και όρους χρήσης: εκείνα τα μικρά μπλε γραμματάκια στο κάτω μέρος της ιστοσελίδας, που μόνο κάτι σπασικλάκια δικηγόροι όπως ο γράφων διαβάζουν. Εκεί είναι οι κύριοι κανόνες του παιχνιδιού. Όποιος θέλει να αναμασά τις κοινότοπες χαζομάρες περί φασισμού, φίμωσης και λοιπά μπανάλ πατριωτικά σκληρίσματα, ας βάλει το χέρι στην τσέπη του και ας ψάξει για δικό του hosting: δεν είναι ακριβό και τότε θα πέσουν και οι μάσκες.
Μέχρι τότε, ας ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας την ελευθερία από την ασυδοσία. Δεν είναι καθόλου δύσκολο, μιας και δεν είναι όλα πνιγμένα στο σχετικισμό και στην άκρατη «λαγνεία του δικαιώματος».

Φοβικοί και φοβισμένοι

Ένα από τα τελευταία καρφιά στο φέρετρο του Κυπριακού καρφώθηκε γερά με το αποτέλεσμα των "εκλογών" στα κατεχόμενα. Το γενικό μούδιασμα που επικράτησε με την ανακοίνωση του αποτελέσματος δεν είναι ικανός δείκτης που να δεικνύει με σαφήνεια ότι όλοι έχουμε καταλάβει πού πηγαίνουν τα πράγματα. Το ΑΚΕΛ θα πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται πλέον τι θα απαντά στο μέλλον όταν θα του προσάπτεται η πολιτική δειλία σε κρίσιμες στιγμές του Κυπριακού. Οι σύντροφοι, δυστυχώς, αποδείχθηκαν πολλάκις κατώτεροι των περιστάσεων, κατατρυχόμενοι από παλιά σύνδρομα κομπλεξισμού και ατολμίας. Η εξουσία, πρώτα με την ακατανόητη επιλογή του Τ. Παπαδόπουλου και μετά με τη "σωτήρια" κάθοδο του Δ. Χριστόφια, ανταλλάχθηκε με τη δυνατότητα να αναζητηθεί με πειστικό και αποτελεσματικο τρόπο μια λύση. Ανάμεσα στα δυο προαναφερθέντα, είχε μεσολαβήσει η ερμαφρόδιτη στάση στο δημοψήφισμα. Ανασκοπώντας τα πράγματα, νομίζω πως ήμασταν αφελείς όσοι πιστέψαμε ότι θα μπορούσε να τραβήξει κουπί για λύση από τη θέση του Προέδρου ένας άνθρωπος που δεν είχε τολμήσει να ρισκάρει όταν η πολιτική ευθύνη ήταν στην πλευρά των πολιτικών του αντιπάλων. Οι ανασφάλειες έναντι του ΔΗΣΥ, η παλαιού τύπου κομουνιστική περιχαράκωση και κρυψίνοια, το "λαϊκό" στυλ επίλυσης διαφορών, λες και το Κυπριακό είναι συνοικιακό μπακάλικο με προβλήματα οικονομικής διαχείρισης, και οι κατα καιρούς πολιτικές κουταμάρες που ακούσαμε έχτισαν σιγά σιγά το αδιέξοδο που φαίνεται να πλησιάζουμε όλο και πιο γρήγορα. Η πολιτική όμως δεν μπορεί να χωράει και την τριμερή, και το προφίλ του ηγέτη λύσης, και τη δυνατότητα συνομιλίας με την άλλη πλευρά, και την απαίτηση μη άσκησης κριτικής, και τη μετάθεση ευθυνών στους προκατόχους. Τα τελευταία νέα λένε ότι πιστεύουμε ότι η Τουρκία δεν επείγεται για λύση. Το κλίμα μοιάζει με αυτό της Νέας Υόρκης την περίοδο του Ανάν, αλλά ο πάνσοφος πατερούλης θα πέσει στην παγίδα με τον ίδιο τρόπο που έπεσε ο προκάτοχός του. Τόσο ίδιο, που θα διερωτάται κανείς πώς και δεν βαριέται ο Ερντογάν να μας τη στήνει κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο. Από το Προεδρικό φαίνεται να μας ζητούν καθημερινά να χειροκροτούμε με ενθουσιασμό μπροστά στην ξεκούδουνη ορχήστρα που βαράει στο πάλκο. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Όπως δεν θα τους χαριστεί ο ιστορικός και ο ψηφοφόρος του μέλλοντος: ο πρώτος θα κατατάξει δίπλα στην ηλιθιότητα όσων έστρωσαν το δρόμο για την εισβολή της Τουρκίας, την πολιτική ανικανότητα του ΑΚΕΛ να θέσει τις δυνάμεις του στην υπηρεσία της λύσης. Στον δεύτερο, που θα αποστασιοποιείται και ενδεχομένως να τιμωρήσει, τι θα πει το ΑΚΕΛ, χωρίς λύση, χωρίς πολιτικές επαναπροσέγγισης, χωρίς όραμα για μια άλλη κοινωνία; Α, με συγχωρείτε! Ξεχνάω το μεγάλο κοπάδι αρνιών που μπορούν να κάνουν τα πάντα αρκεί να βρεθεί η βασίλισσα στο θρόνο της - έστω και κάθε 7 χρόνια...