Εθνικό hangover

Τα φώτα έσβησαν, η μουσική σταμάτησε κι ο πονοκέφαλος κοπανάει με ρυθμική ένταση το δεξιό ημισφαίριο του κρανίου. Το γκλίτερ έχει χαθεί, μόνο μια υποψία υπάρχει πια απ’ την παλιά λάμψη, τα new year’s resolutions φαίνονται ήδη ανυπέρβλητα βουνά – τι σκατά σκεφτόσουν, όταν έταζες προθεσμίες και στόχους για το 2014; Στ’ αλήθεια, το μόνο που θα φαινόταν ανακουφιστικό τώρα, θα ήταν ένα καλό ρέψιμο, για να αποχαιρετίσουμε μεγαλοπρεπώς την ευωχία και τις κραιπάλες των ημερών, όπως τους αξίζει. Δεν συνεχίζω, μας διαβάζουν κι άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν, κι είναι κρίμα να μας απομυθοποιήσουν τόσο άδοξα, ένα τυχαίο πρωινό Κυριακής, με μόνη αιτία, φευ, τις ηχηρές παραγωγικές λειτουργίες του σώματος. Άλλοι βέβαια θα ενθουσιάζονταν από τις εκλύσεις, αν κρίνω από τα ρίγη συγκίνησης που κατακλύζουν κάποιες δημοσιογραφικές πένες όταν αντιγράφουν τσάτρα-πάτρα τις εικασίες για την ύπαρξη και εξόρυξη φυσικού αερίου. Ακολουθούν συνήθως διάφορα κρεσέντο κενόδοξης ρητορικής και σοβαροφανούς μπουρδολογίας, η οποία αρέσκεται στο να μιλά για τη διαμόρφωση νέων ισορροπιών στην περιοχή, για τη σύναψη καινούργιων συμμαχιών και την αναδιάταξη των συμφερόντων. Όλοι αυτοί οι Μπίσμαρκ, οι Μέττερνιχ, οι Βενιζέλοι της εξωτερικής πολιτικής ζουν στο νησί μας, τελικά. Αν τύχει κιόλας να βγει και κάποια εκτίμηση για την ύπαρξη πετρελαίου νότια της Κύπρου, τότε τίποτα δεν σταματά τον οργασμικό ενθουσιασμό στη φαντασίωση των σκουρόχρωμων πιδάκων πετρελαίου στις νότιες θαλάσσιες ζώνες μας. Έτσι, που λέτε, στη μικρή μας πατρίδα, που οι άνθρωποι της, έστω κάποιοι, επιμένουν να παίζουν το ρόλο του ποντικιού που βρυχάται. Ασυμβίβαστοι – κυρίως με το πραγματικό μέγεθος μας, με την εικόνα που μας επιστρέφει ο καθρέφτης και το τέντωμα για να δούμε μέχρι που φτάνει το χέρι μας. Ουφ, είναι κουραστικό πλέον να βλέπεις την ιστορία να επαναλαμβάνεται, ως  τραγωδία, ως φάρσα, αλλά κυρίως ως κυπριωτικό σκετς. Να βλέπεις τα ίδια σύνδρομα, τις ίδιες φοβίες, τις ίδιες μεγαλομανίες και την επανάληψη των χειρισμών στην απειροστή, να συνοδεύονται από την πεποίθηση ότι αυτή τη φορά το πείραμα θα μας βγει. Είναι σκέτη τρέλα να δοκιμάζεις διαρκώς την ίδια λανθασμένη μέθοδο, πιστεύοντας ότι αυτή τη φορά το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό. Οι μικροί μαθητευόμενοι μάγοι όμως δεν πτοούνται από τις αποτυχίες, ούτε και από τις εκρήξεις που τους αφήνουν μπαρουτοκαπνισμένους. Υπάρχει πουθενά κάποιος εθνικός ψυχοθεραπευτής για να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τα ζητηματάκια μας, τα μικρά μας issues και τις εμμονικές μας τάσεις; Κάποιος που να μπορεί να καταλάβει που βρίσκεται η αιτία του κακού, που πήγε λάθος το πράγμα; Τα δοκιμάσαμε όλα, γιατί να μην δοκιμάζαμε κι αυτό, ρε αδερφέ;