Κόπανοι και νάρκισσοι

Έχουμε γεμίσει κόπανους και νάρκισσους. Εγώ αυτό έχω καταλάβει. Με συγχωρείτε για τα «γαλλικά» πρωί-πρωί Κυριακής, αλλά εδώ στη σελίδα 14, όπως σας βλέπω και με βλέπετε, είμαστε στήλη άποψης, και αυτό καταλαβαίνω αυτό λέω. Ψάχνω με το φανάρι του γέρο-Διογένη έναν σοβαρό άνθρωπο. Αλλά μάταια. Προσπαθώ να πιαστώ από τους λίγους που απομείναν στον δημόσιο βίο. Κάποιον που να μην είναι ερωτευμένος με το είδωλο που του επιστρέφει ο καθρέφτης. Κάποιον που να μην νιώθει ότι το μπόι του εκτείνεται για άλλο τόσο κάτω από τη γη. Κάποιον που να μην έχει απαντήσεις σε όλα. Κάποιον που να ρωτάει, να μην δηλώνει, να μην κομπάζει.

Λίγοι σοβαροί μας απέμειναν. Κι αυτούς τους λίγους, έχουν βαλθεί να τους φάνε οι υπόλοιποι. Το σύστημα, το κατεστημένο, η ελίτ, οι βλάκες, all the above βάζουν το πονηρό δακτυλάκι τους για να ροκανίσουν όσους προσπαθούν να κάνουν μια απόπειρα, λίγο να ξεστραβώσουν τον γιαλό, λίγο να γυρίσουν το τιμόνι για να μην σκάσει ξανά πάνω στα βράχια. Αργά, ύπουλα, σιωπηρά σαν σαράκι τρώνε από μέσα ό,τι άξιο πάει να στηθεί. Μια μουχλίτσα που απλώνεται κάθε μέρα και λίγο παραπάνω…

Δέστε ας πούμε όλη αυτή την ιστορία με την οικονομία, τις λίστες και τις παραλίστες, τα ονόματα, τους αρμόδιους και πάει λέγοντας. Όποιος κατάλαβε, να σηκώσει το χέρι και να μας πει το μάθημα. Με το φτωχό μου το μυαλό, εγώ βλέπω μετανοημένους πολιτικάντηδες που μιλούν σαν σύζυγοι που, αφού έκαναν την κουτσουκέλα τους, επιστρέφουν στους εξαπατημένους συντρόφους τους. Βλέπω τους ανθρώπους που κινούσαν τα νήματα της οικονομίας και της πολιτικής να περιφρουρούν τους δικούς τους για να μην θιγεί κανείς.

Κι άλλο παράδειγμα, οι ευρωκλογές. Που μας αποκάλυψαν διάφορους τέτοιους. Που η προεκλογική περίοδος λειτουργεί αποενοχοποιητικά για το ψώνιο του καθενός. Δεν είναι κακό - όλοι κουβαλάμε στην καμπούρα μας κουσούρια, ματαιώσεις, απωθημένα. Μόνο που προσπαθώ να μην την πληρώνει ο διπλανός για αυτά. Ας μην γελιόμαστε: θα γελάσει κι ο κάθε πικραμένος την Κυριακή των εκλογών, αφού θα βρεθούμε ενώπιον μιας εκλογικής διαδικασίας με ρεκόρ αποχής και ρεκόρ υποψηφίων. Πώς φτάσαμε ώς εδώ, ούτε που το ‘χω καταλάβει ακόμα…

Καλή η δημοκρατία, δεν λέω. Αρκεί να έχει ποιότητα και βάθος και ουσία. Να έχει προτάσεις, λογική, σχέδιο. Μια κεντρική ιδέα! Δεν είναι δύσκολο: είναι σαν τον τυφλοσούρτη με τον οποίο μας είχαν μάθει να γράφουμε εκθέσεις στο σχολείο: αρχή, μέση, τέλος. Τόσο απλό. Κι ακόμα πρέπει να έχει ανθρώπους μετρημένους, εμπνευστικούς κι ευαίσθητους (ναι, στ’ αλήθεια, το εννοώ). Που να μην σηκώνουν κάθε ριγμένο γάντι που βρίσκουν στο διάβα τους. Όσο και αν φαίνεται αυτονόητο, εδώ που φτάσαμε θα πρέπει να το ματα-ξανα-πούμε: οι εκλογές δεν γίνονται για τους υποψήφιους, για αυτό το χαζοχαρούμενο παιχνιδάκι αυτοπροβολής και αλαζονείας, αυτό το λούνα παρκ των παραφουσκωμένων “εγώ”.

Σε ένα φωτεινό διάλειμμα, συνειδητοποιώ ότι καταφέρνω να ξυπνάω θυμωμένος κάθε πρωί. Είναι απ’ τις λίγες αντιστάσεις που μου έχουν απομείνει.