Ραντεβού στις 31 Μαΐου

Το Σάββατο 31 Μαΐου έχω ραντεβού. Με τους φίλους μου. Με τους γνωστούς μου. Με διάφορους άγνωστους. Με τη συνείδησή μου. Με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Είναι μια μέρα που όσα νομίζω ότι πιστεύω και πρεσβεύω θα έχουν την ευκαιρία να γίνουν επιτέλους μια πολιτική πράξη. Στις 5 το απόγευμα μαζί με όσους άλλους μοιράζονται ίδιες σκέψεις και συναισθήματα, θα βρεθούμε στην πορεία περηφάνιας «Ίδια αγάπη - Ίσα δικαιώματα». Επειδή πιστεύω ότι η ισότητα κερδίζεται στα κείμενα των νόμων. Στις δικαστικές αποφάσεις. Αλλά κυρίως εντός της κοινωνίας. Στη συνείδηση του κόσμου. Με την κατατρόπωση του φόβου και της ντροπής. Με την καταξίωση της ελευθερίας. Με την ανάταση που μας επιφυλάσσει η αλληλεγγύη. Με τις εγγυήσεις που επιφυλάσσουν στον καθένα μας ξεχωριστά τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν αυτά γίνονται πολιτική και κοινωνική ύλη.

Ελπίζω να είναι ένα πανηγύρι χαράς. Μια μέρα συνάντησης, τραγουδιών, αστείων, μπλεγμένων χεριών. Η αφορμή για να δημιουργήσουμε μια μαγιά κοινής συνείδησης. Ότι ο καθένας από εμάς έχει όνομα, ικανότητες, ιδιότητες, δεξιότητες. Κι επίσης, ομορφιά, εξυπνάδα, γοητεία, τη δική του γεύση στον λαιμό. Ότι ο καθένας μπορεί να χαίρεται τον έρωτα όπως, όποτε και με όποιον διαλέξει. Χωρίς ενοχή, χωρίς στιγματισμό, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς εκφοβισμούς. Ότι η πορεία του στη ζωή θα κρίνεται από την αξιοσύνη του, τις δημόσιες πράξεις του, τη συνεισφορά του στην οικογένεια, τον μικρόκοσμο και την κοινωνία του. Κι όχι από την προτίμησή του στα αντρικά φιλιά ή στις γυναικείες αγκαλιές ή και στα δύο.

Κι επιτέλους, να κηρύξουμε την αρχή του τέλους στη διάχυτη έμμεση κοινωνική διάκριση που καταλήγει σε τόσο άμεσες συνέπειες. Να δούμε τον καθένα μας να απελευθερώνεται από τα δεσμά του, ή έστω, μερικά από αυτά. Να μπορεί ο καθένας από εμάς να κρατάει τον σύντροφο που εκείνος επιλέγει από το χέρι, δημόσια, ανοικτά, χωρίς βλέμματα αποδοκιμασίας και απειλές. Να τελειώσουμε με τις αδερφές, τις πούστρες, τους παράξενους, τα φρικιά, ως αργκό μισαλλοδοξίας. Ας διαγράψουμε ακόμα και αυτά τα αρχικά ΛΟΑΤ. Αλήθεια, πώς θα νιώθατε αν η δική σας ταυτότητα ονομαζόταν ΕΤΕΡΟ; Η αγάπη, η ηδονή, το πάθος, ο πόνος, η προσδοκία για τον άλλο δεν χωράνε σε αρχικά, σε συντμήσεις και αρκτικόλεξα που φτιάχνουν νέες κατηγορίες. Τα σώματα και οι ψυχές συναντιούνται πέρα από τις λέξεις και τους κωδικούς.

Ας ξεχάσουμε τον φανατισμό των ακραίων πολιτικών φορέων και των θρησκειών. Να αποφύγουμε τη λογική των αντίπαλων κερκίδων. Να απεγκλωβιστούμε από τη ρητορική του μίσους, από τον παραλογισμό της διάκρισης με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό, από όποιον επιχειρεί να βάλει φραγμούς στην επιθυμία, να ακυρώσει τον μύχιο πόθο, να ματαιώσει την ύπαρξή μας. Να βάλουμε το μέτρο του ανθρωπισμού στις επιλογές της κοινωνίας μας, μακριά από όρους πλειοψηφίας και μειοψηφίας, εντός ενός αξιακού συστήματος που θα διασφαλίζει την αξιοπρέπεια του καθενός, βασιζόμενο απλώς και μόνο στην ίδια την ιδιότητα του καθενός μας ως ανθρώπου.

Το Σάββατο 31 Μαΐου έχω ραντεβού. Ελπίζω να ανταμώσουμε.