Κυριακή πρωί. Καιρός αμφίθυμος. Έχει ήλιο, αλλά δεν είναι για να τον πιστεύεις κιόλας. Λέω να πάω στον Άγιο Σωζόμενο για την εκδήλωση της Κίνησης για την Ομοσπονδιακή Κύπρο. Βγαίνω από τη Λευκωσία και στον δρόμο ταξιδεύω στον χρόνο. Δεκαέξι χρόνια πίσω είχα υπηρετήσει τη στρατιωτική μου θητεία εδώ. Ποταμιά, Άγιος Σωζόμενος, Μπαρσάκ. Η επιτομή αυτού που περιγράφεται ως «τέρμα Θεού, αρχή Αλλάχ». Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Λασπουριά και βρόμα από τις φάρμες. Σκεφτείτε το όλο αυτό, Αύγουστο μήνα, ντάλα ήλιος, οι Τούρκοι απέναντι στο χιλιόμετρο και κάτι, κάτω από το παρατηρητήριό μας ο σταθμός λυμάτων, όπου αναδίδεται η σκατίλα του Κυπριακού. Τέρμα Θεού, για όσους πιστεύουν. Οι υπόλοιποι δεν έχουμε ελπίδες, δεν έχουμε τουαλέτες δεν έχουμε προσδοκία. Είμαστε ζόμπι που διανύουμε τη θητεία μας, χωρίς σκέψη, χωρίς συναίσθημα. Τα θυμήθηκα όλα αυτά καθώς έπαιρνα τις στροφές και διαπίστωνα πως τίποτα γύρω μου δεν είχε αλλάξει. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ αλλού. Μάταια.
Στον Άγιο Σωζόμενο, το πολύ διακόσιες ψυχές, οι ίδιοι και οι ίδιοι κι είχε αρχίσει να μαζεύει δύσθυμα σύννεφα. Θα γινόμασταν μουσκίδι, το δίχως άλλο. Με το Κυπριακό δεν είμαι πια αισιόδοξος. Ούτε απαισιόδοξος. Είναι κάτι με το οποίο πρέπει να τελειώνουμε. Αυτό το βαρίδι που μας κρατάει καθηλωμένους, που εκτρέφει μια νέα γενιά πολιτικών που ευελπιστούν να βγάλουν τα προς το ζην από τη διαχείρισή του και ετοιμάζει νέους ήρωες και νέα θύματα. Το ιδρυτικό κείμενο της Κίνησης το προσυπογράφω κι όσα λέει έχουν περάσει στη σφαίρα του αυτονόητου για μένα. «Γιατί, λοιπόν, βρίσκομαι εδώ;», σκέφτομαι κακόκεφα, καθώς οι πρώτες σταγόνες ξεκινούν να πέφτουν. Γιατί σε 20-30 χρόνια, όταν θα με ρωτήσουν με γνήσια απορία, θα μπορώ να πω προς υπεράσπισή μου ότι δεν βαρέθηκα, δεν αφέθηκα στη μοιρολατρία, ούτε στην απάθεια της κοινωνίας μας. Έστω κι αυτό το μικρό, το έκανα. Αν όχι, τώρα, τότε πότε; Αν όχι εμείς, τότε ποιοι; Οι παλιές ερωτήσεις θα μας κυνηγάνε μια ζωή, νομίζω...
Μέσα στον κόσμο γνωρίζω την Ντοούς Ντεριά. Λίγες μέρες αργότερα, οι δημόσιες δηλώσεις της μεταδίδονται σε όλο το νησί. Οι αλήθειες των άλλων επιτέλους αποκαλύπτονται και αναγνωρίζονται. Τα δύο κύματα συγκρούονται: από τη μια καταδίκες και απειλές, από την άλλη αλληλεγγύη και υποστήριξη. Δεν υπάρχουν διλήμματα εδώ: θα πάμε με τους δεύτερους, φυσικά. Αλλά δεν είναι αρκετό να γράφεις στο facebook, ηαλληλεγγύη δεν είναι δόση στην τράπεζα που πληρώνεις για να τακτοποιείς τα λογιστικά σου υπόλοιπα με την κοινωνία και την ιστορία. Η Ντοούς είναι θανάσιμα μόνη απέναντι σε αυτούς τους θεόμουρλους. Μόνη αρνήθηκε τον όρκο, μόνη έκανε τις δηλώσεις, μόνη δέχθηκε τις απειλές, μόνη θα γίνει θύμα κι αυτή αύριο μεθαύριο. Η υποστήριξη και η αλληλεγγύη μας θα παραμείνουν κενά ρητορικά σχήματα, αν δεν μετατραπούν σε πολιτική ενέργεια εντός της δικής μας κοινότητας κι αν δεν γίνουν γέφυρες προς την άλλη πλευρά. Επιτέλους, κάποτε κι από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε. Ας είναι απ’ τα ίδια τα θύματα αυτής της ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου