Απολογισμός

Έκλεινα τα τεφτέρια μου για τη χρονιά και δεν ήξερα από πού και πώς να σουλουπώσω την κατάσταση. Στις στήλες μου: έξοδα-έσοδα, κερδισμένα-χαμένα, απώλειες-προσθήκες. Πάλι ένιωθα ότι κάπου στο μέτρημα έχασα το λογαριασμό ή, χειρότερα, ότι κάποιος μου έκλεψε κάτι από το μερτικό μου. Είχα μείνει με την απορία μπροστά στα χαρτιά μου, τις κούτες με τα παλιά άρθρα, τα παραχωμένα σημειώματα, τη σαβούρα και τον πλούτο μιας ολόκληρης χρονιάς. Μαθημένος από τους άλλους, έψαχνα στον κατάλογο των επιτευγμάτων, ήθελα να σημειώσει κάποιος ένα μικρό αστεράκι δίπλα στις στήλες μου, όπως έκαναν παλιά οι δασκάλες στα τετράδιά μας. Αλλά ο έπαινος είναι μια μικρή παγίδα, ένα κλουβί που παγιδεύει το πιο περίεργο ή θαρραλέο πουλί.

Ας είναι. Γύρισα πάλι στις σκέψεις μου. Τι πήρα, τι άφησα, με ποιον ταξίδεψα, ό,τι με πόνεσε κι ό,τι μου έλειψε. Βρήκα τις χαρακιές στο σώμα, ξέθαψα τις ηδονές (αυτές είναι πιο δύσκολο να τις πείσεις να ξαναδούν το φως) και καταχώρισα ξανά τα γεγονότα και τις παραλείψεις. Δεν ήταν έκπληξη ότι βρήκα και τα δικά μου λάθη, εκεί που άκουσα τη διαίσθησή μου και την αγνόησα, αλλού που είδα περισσότερα χρώματα απ’ ό,τι υπήρχαν. Αλλά και το ανάποδο: εκεί που άκουσα νέες μουσικές αλλά δεν τόλμησα, εκεί που ανοίχθηκαν πόρτες και δεν τις διάβηκα. Τι θα έπρεπε άραγε να κάνει κάποιος όταν η εξαπάτηση στρέφεται ενάντια στον ίδιο τον εαυτό του;

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ο παλιός ο χρόνος μου είχε φέρει ένα σωρό νέα ερωτήματα, ιδέες και αγωνίες που δεν είχα προηγουμένως. Μαζί και τη δύσκολη περίσταση της αποκάλυψης, εκεί που το σκηνικό πέφτει, οι προφάσεις τελειώνουν, τα ψέματα καταρρέουν και οι αλήθειες ορθώνονται σκληρές και δύσκολες. Ίσως αυτό να συνέβαινε και παλιότερα, μόνο που τώρα δίνω περισσότερη προσοχή, μια χαραμάδα συνειδητότητας έχει ανοίξει και ένα φως παλεύει να μπει από εκεί μέσα. Μόνο που κι εκεί, όπως και στ’ άλλα που έχουν αξία, χρειάζεται αποκοτιά ή αποφασιστικότητα που ετοιμάζεται προσεκτικά για χρόνια, για να αντικρίσεις εντός σου.

Καθώς όλα αυτά με περιτριγύριζαν έπεσα σε ένα κείμενο στον ωκεανό του διαδικτύου, που τελείωνε λέγοντας: «Αυτά σκέφτομαι και λέω είσαι τυχερός που έζησες ακόμη μία φορά τα απλά. Τα πολύπλοκα με μπερδεύαν, άλλωστε, ανέκαθεν». Η φράση έμεινε για ώρα στο μυαλό μου κι ένιωθα ότι κάποιος μου έδωσε ένα κλειδί για μια πόρτα που δεν είχα ακόμα ανταμώσει. Ίσως του χρόνου, τέτοια εποχή να έχω την απάντηση.