Γατάκια

Οι πρόσφατες εξελίξεις στην κυπριακή ΑΟΖ και ειδικά το ενδεχόμενο τερματισμού των ερευνών της TOTAL έρχονται να μας θυμίσουν με επώδυνο τρόπο ότι μερικά μεγέθη είναι κομματάκι δύσκολο να τα χειριστούν τα μικρά μας χέρια και τα αερισμένα μας μυαλά. Η προοπτική ανεύρεσης και εξόρυξης πόρων δημιούργησε τα τελευταία χρόνια έναν ακόμη τυπικό κυπριακό παροξυσμό. Κρατικοί αξιωματούχοι, ειδικοί, παραειδικοί, «επιστήμονες», πολιτικοί, έξυπνοι, εξυπνάκηδες και οι εξυπνότεροι Έλληνες του κόσμου είχαν άποψη, σχέδιο και στρατηγική για όλα: για την ποσότητα των κοιτασμάτων, για την εκμεταλλευσιμότητά τους, για τον τρόπο με τον οποίο η Κύπρος έπρεπε να παίξει το παιχνίδι, για την προπώληση αερίου (γεια σου Γιώργαρε!) ακόμα και για το τι χρώμα έπρεπε να βαφτούν οι τοίχοι του LNG.

Ταυτόχρονα, η Κύπρος μεγαλοπιανόταν με τους ενεργειακούς σχεδιασμούς, σαν γατάκι που βλέπει τον εαυτό του λιοντάρι στον καθρέφτη. Θα πνίγαμε την Ευρώπη στα «κάζια», η γεωπολιτική ισορροπία θα άλλαζε, θα ήμασταν μέρος του σχεδιασμού για την ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία και οι περιφερειακές μας συμμαχίες θα έβαζαν την Τουρκία στη γωνία, δημιουργώντας νέα δεδομένα στο Κυπριακό. Μιάου ρε pussy cats της εξωτερικής πολιτικής! Όλα αυτά αποδομήθηκαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και μοιάζουν να καταρρέουν σαν να τραβήξαμε το λάθος τουβλάκι στο jenga. Η τουρκική navtex μας οδήγησε εκτός συνομιλιών και χωρίς σχέδιο ή προοπτική επανόδου σε αυτές, ενώ η TOTAL μας κουνάει μαντήλι. Επόμενος, παρακαλώ...

Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται ως δυσάρεστες και δυσοίωνες εξελίξεις. Ωστόσο, ταπεινά θα εισηγούμουν ότι το ζήτημα είναι (και) θέμα οπτικής. Ας απογοητευτούν όσοι έχτισαν πάνω σε μύθους: στην προπώληση αερίου που δεν βρέθηκε, στις πολιτικές συμμαχίες που δεν ευδοκίμησαν, στα οικονομικά έσοδα που δεν ήρθαν. Ας απογοητευτούν όσοι έμαθαν ή βολεύονται να σπέρνουν ελπίδες: θα φέρναμε τους S-300, θα παίρναμε δάνειο από τη Ρωσία, θα φτιάχναμε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, θα γονατίζαμε την Τουρκία στο ΕΔΑΔ, θα κάναμε μακροχρόνιους...

Για όσους θέλουν και την άλλη οπτική, θα έλεγα ότι τα χαστούκια που φάγαμε θα αποβούν θετικά, αν μας βγάλουν από τον παροξυσμό και τη μεγαλαυχία. Κι αν μας βάλουν να σκεφτούμε για τα σημαντικά που αφορούν τον τόπο αυτό. Όπερ έστιν μεθερμηνευόμενον, λύση του Κυπριακού και βιώσιμη ανάπτυξη για το νησί, ανεξαρτήτως λύσης. Και για να το σπάσω σε πενηνταράκια, θα ήθελα πραγματική, οικολογικά βιώσιμη και κοινωνικά προσανατολισμένη ανάπτυξη που να βασίζεται στο απλό γεγονός ότι είμαστε μια χώρα με 340 μέρες ηλιοφάνεια, ένας κατεξοχήν τουριστικός προορισμός και έχουμε ένα λαό με εξαιρετικά υψηλό επίπεδο μόρφωσης και δεξιοτήτων. Με αυτά μπορούμε να κάνουμε κάτι;