Désolé

Ύστερα από χρόνια - στα μαλλιά λίγα χιόνια.

“Έλεγα μήπως βρισκόμασταν...”.

(Διάλειμμα για τον αναγκαίο δισταγμό, την ώρα που η επιθυμία διαλύει κάθε σύνορο). 

“Εντάξει, την άλλη Τρίτη στο ιταλικό”. 

(Παύση, ζύγιασμα, το οξυγόνο πάει να τελειώσει).

Λίγο μετά: 

“Τι θα φορέσεις;”. 

(Ένα χαμόγελο διαπερνά τον ήλιο και η καρδιά της πάλλεται στο σύμπαν). 

“Ένα ζευγάρι σκουλαρίκια”.

Οι κόρες των ματιών του διεστάληκαν, σχεδόν θα κάλυπταν την οθόνη. 

(Στον κατάλογο με τα άπειρα πράγματα που τον γοήτευαν πάνω της ήταν κι αυτό: το υπόγειο χιούμορ κι ο τρόπος της να ξεφεύγει όταν τη στρίμωχνε. Eκείνες τις φορές, έμενε φευγαλέα μια υποψία από τη μυρωδιά της και με τις δύο-τρεις εισπνοές που είχε διαθέσιμες πριν αυτή χαθεί, την ένιωθε να φτάνει στην πιο βαθιά μέσα του άβυσσο).

Έπειτα ήρθαν τα λόγια, οι πράξεις κι οι παραλείψεις, οι επιθυμίες και οι ανεπάρκειες.

Κι αργότερα μεσολάβησαν οι φόβοι, οι αδυναμίες κι οι ενοχές. 

Κι όλα αυτά, κάποιος τα έπαιζε στο fast forward με κυνική διάθεση.

Κι έτσι πέρασαν κιόλας δυο χρόνια από τότε.

Τώρα; 

Μόνο η πραγματικότητα. 

(Στ' αλήθεια, désolé)