2 Αυγούστου 2015

Τρόποι και ψέματα




Πρώτα ηταν η "ευρωπαϊκή λύση". Αυτο το χονδροειδές ψέμα και η μεγαλύτερη πολιτικη αγυρτεία των τελευταίων δεκαετιών. Θα γινόμασταν πιο ισχυροί, θα διαπραγματευόμασταν από θέση ισχύος και θα υποχρεώναμε την Τουρκία να παίξει με τους όρους μας. Οι ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, που παρεμπιπτόντως κανείς δεν ήξερε να τις ονοματίσει ούτε να προσδιορίσει το περιεχόμενό τους, θα κάθονταν στο σβέρκο των κατακτητών και σε όσους τους έκαναν πλάτες. Όταν άρχισαν οι συνέπειες αυτής της πολιτικής, όπως για παράδειγμα ο κανονισμός για την πράσινη γραμμή, η εισήγηση για το απευθείας εμπόριο και η στροφή στη νομολογία του ΕΔΑΔ, η απάτη έπρεπε να καλυφθεί κι ετσι ξεκίνησε το άλλο τροπάρι: μας τιμωρούσαν, ήθελαν να μας ταπεινώσουν, ήθελαν να αφανίσουν τους ακρίτες του ελληνισμού. Και έτσι περνούσαν τα χρονια....

Μετά, επινοηθηκε η λύση με το "σωστό περιεχομενο". Καταπίναμε αμάσητα τα κοινά ανακοινωθέντα και τις ονομασίες της λύσης, μόνο και μόνο για να ξεράσουμε μετά αυτή τη νέα σοφιστεία. Τι σήμαινε σωστό περιεχόμενο; Στη βάση ποιων κριτηρίων, πολιτικών προσδοκιών και επιδιώξεων προσδιοριζόταν; Κάθε που προέκυπτε μια βαθύτερη συζήτηση μιας πτυχής, οι επιμετρητές της ορθότητας του περιεχομένου, έβρισκαν αμέσως εκείνο το μικρό, τεχνικό, νομικό ζητηματάκι που ειχε ξεφύγει απο όλους, αλλά ήταν πασιφανές στους λίγους πεφωτισμένους και το οποίο καθιστούσε προβληματική τη λύση. Το "σωστό περιεχομενο" έγινε σαν τον μύθο του τέρατος του Λοχ Νες: όλοι μιλούσαν για αυτό, κάποιοι ισχυρίζονταν ότι το είχαν δει, αλλά ουδείς συμφωνούσε με την περιγραφή του αλλού. Και έτσι, περνούσαν τα χρονια.... 

Στην πορεία του χρόνου, η εγχώρια πολιτική ορθοδοξία δεν εφείσθη προσπαθειών για να σκοτώσει τη λύση, επινοώντας ασταμάτητα  τις πιο σπουδαιοφανεις και απίθανες  ορολογίες για να κρύψει την ιδεολογική της γύμνια και την πραγματική της πρόθεση: να μην λυθεί ποτέ το Κυπριακό. Τα υποτιθέμενα δώρα του Δ. Χριστόφια στην άλλη πλευρά, η επίδειξη διαβατηρίων στις κατοχικες αρχές κατα τις διελεύσεις της πράσινης γραμμής, ο φάκελος του χαλλουμιου, η ένωση των δικτύων κινητής τηλεφωνίας και πρόσφατα η υποστολή (sic) της σημαίας της Κυπριακής Δημοκρατιας από το όχημα που μετέφερε τον Πρόεδρο της Δημοκρατιας στην Αμμόχωστο ενείχαν κινδύνους, δημιουργούσαν ανησυχίες και αποτελούσαν βεβαιο βημα προς την αναγνώριση των τετελεσμένων.

Κάθε κίνηση προς το μέλλον καταπνίγονταν από την ακατάσχετη ηθικολογία και την πιο στρεβλή εκδοχή πατριωτικής ορθότητας που γνώρισε ο Ελληνισμός τα τελευταία πενήντα χρόνια. Το χειρότερο ηταν η καλλιέργεια του ένδοξου απομονωτισμού, της ανοησίας του ανάδελφου έθνους και του συνδρόμου ότι κάπου, κάποιοι είχαν τάξει ως σκοπό της ζωής τους την κατάλυση του κράτους μας, χαϊδεύοντας έτσι τις συλλογικές μανίες καταδίωξης μας. Και έτσι, περνούν τα χρονια...

Ομως, δεν έχουμε όλο το χρόνο στη διάθεσή μας. Ούτε ως εθνοτική κοινότητα ούτε ως κρατική δομή ούτε (το κυριότερο) ως άνθρωποι. Ειδικά για το τελευταίο, έχω σιχαθεί να ακούω τις περισπούδαστες ανοησίες, όλα τα προσχηματικά εφευρήματα και όλους όσοι τριγυρνούν σαν ψευδοπροφήτες που προαναγγέλλουν το τέλος του κόσμου για ακόμη μια φορά. Το τέλος, λοιπόν, δεν θα έρθει από μια δικοινοτική εκδήλωση, ούτε από την έμμεση αναγνώριση της κατοχής λόγω μιας κατεβασμένης σημαιούλας ή ενός ξεχασμένου θυρεού. Η πραγματικότητα ειναι οτι ο ηθικός πανικός, το καθεστώς του φόβου και ο εσχατολογικός ευαγγελισμός έχουν ως μόνο σκοπό την απραξία, τη δολοφονία καθε προοπτικής λύσης και την οριστική de jure διχοτόμηση.

Ποιο ειναι λοιπον το moral του άρθρου; Υπάρχουν 1000 τρόποι για να μην λυθεί το Κυπριακό. Για να λυθεί, ομως, αρκεί μόνο ενας. Η καμπάνα χτυπάει, ξανά, για όλους μας και πρέπει ο καθένας μας να διαλέξει τρόπο για να ανταποκριθεί στο κάλεσμά της.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...


ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Οι νεκροί θα σου ζητήσουν να λογοδοτήσεις, όχι οι ζώντες
Με τον Σενέρ Λεβέντ
04/08/2015

Μεσάνυκτα. Ζέστη. Δεν κουνιέται φύλλο. «Δεν φυσάει καθόλου», έλεγαν εκείνοι που κάθονταν μπροστά στην πόρτα τους. Έτσι είναι. Ένα βουητό μύγας ακούγεται μέσα στο δωμάτιο. Στην τηλεόραση ήχος πολεμικών αεροπλάνων. Ο πιλότος απογειώθηκε. Θα ρίξει βόμβες. Ένα ασπρόμαυρο πλάνο. Και φλόγες με καπνό που αναδύονται από τη γη. Μπήκε στη ζωή μας ο βομβαρδισμός αυτή τη γλοιώδη καλοκαιρινή νύκτα. Είσαι φιλειρηνιστής. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Κάθεσαι και παρακολουθείς βλακωδώς. Σκέφτεσαι. Πόσοι τραυματίες και πόσοι νεκροί υπάρχουν;
Δολοφονήθηκαν 32 βλαστάρια με ζωντανή βόμβα στην πόλη Σουρούτς. Και επέστρεψε ξανά ξαφνικά η τρομοκρατία. Διότι εκείνος που καθόταν στο τραπέζι με τον διάβολο θα πλήρωνε και τον λογαριασμό του διαβόλου. Ένας βάναυσος στρατός τζιχαντιστών. Τον έθρεψες, τον μεγάλωσες στις αγκάλες σου. Ό,τι και να έκανες δεν θα μπορούσες να ξεφύγεις πλέον από αυτό τον λογαριασμό. Διότι είσαι και εσύ ένας Ράτκο Μλάντιτς. Ένας Ράτκο Κάρατζιτς. Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άτομα δολοφονήθηκαν με τα όπλα και τις βόμβες που έστειλες. Μόλις σε αυτούς προστέθηκαν και τα 32 βλαστάρια, κανείς στον κόσμο δεν σε πιστεύει πλέον. Γι’ αυτό και θα λογοδοτούσες. Και να εκείνη ακριβώς τη στιγμή άρχισες να τρως το παιδί που έθρεψες και μεγάλωσες. Να σε δει ο κόσμος. Να καταλάβει ότι δεν είσαι το ίδιο με το τέρας. Να πει «να και αυτός είναι μαζί μας». Στον ίδιο συνασπισμό.
Γιατί πρόσθεσες σε αυτό τον λογαριασμό και τα αδέλφια σου τους Κούρδους; Κοίτα τι λέει ο Μπάρμπας σου ο Σαμ. Συμμάχησε, λέει, μαζί σου μόνο για αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους (ISIS). Εσύ δεν το αποκαλείς ISIS, αλλά DAES. Ό,τι θες να το αποκαλείς. Και τα δύο οδηγούν στην πόρτα της ίδιας κόλασης. Μήπως ωρίμασαν τα σύκα στο Ιντζιρλίκ; Μήπως στο Ντιγιάρμπακιρ μέστωσε ο χαλκός; Αλήθεια, βομβάρδισες το ISIS; Δεν το πιστεύω! Μα τον Θεό δεν το πιστεύω! Πιστεύω ότι βομβάρδισες το ΡΚΚ, αλλά αυτό δεν το πιστεύω! Τι σου έκανε το αδέλφι σου από το ISIS; Μήπως το δικό σου κεφάλι έκοψε; Μήπως εσένα έκαψε ζωντανό; Εσένα πέταξε κάτω από τη στέγη; Μήπως δεν έκαψε τη Συρία; Κοίτα τι ωραία που κάθισες στο παλάτι και περίμενες να πέσει η πόλη Κομπάνι. Παρακαλούσες να πέσει. Μήπως πέρασες στην επίθεση επειδή δεν έγιναν δεχτές οι προσευχές σου;
Τόσα χρόνια μιλούσες για «διαδικασία λύσης» και έχασες τον χρόνο των Κούρδων αδελφών σου. Και τώρα τους βομβαρδίζεις. Έχουμε μια μοίρα που συμπίπτει με τους Κούρδους εμείς. Είναι και εκείνοι, όπως εμείς, ένας καταπιεσμένος και καταφρονημένος λαός. Όμως, δεν μπορέσαμε να είμαστε τόσο θαρραλέοι όπως αυτοί. Κατάπιαμε κάθε είδους προσβολή. Υπόσχεσαι και σε εμάς λύση εδώ και χρόνια. Αφού βομβαρδίζεις εκείνους στους οποίους υπόσχεσαι λύση, ποιος μπορεί να ξέρει ότι δεν θα βομβαρδίσεις ξανά μια μέρα και το δικό μας μικρό νησάκι; Μιλάς για λύση. Και ύστερα ρίχνεις βόμβες.
Ουσιαστικά ο πραγματικός σου στόχος δεν είναι το ISIS. Είναι οι Κούρδοι αντάρτες. Αλλά δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν πέσεις ο ίδιος μέσα στον λάκκο που έσκαψες. Ο Μπάρμπα Σαμ που τώρα σπρώχνει εσένα, κάποτε έσπρωχνε τον Σαντάμ. «Μπες στο Κουβέιτ και μην φοβάσαι», του είχε πει. Μπήκε και είδες ύστερα τι έπαθε.
Πώς θα βγεις τώρα από αυτό το τέλμα στο οποίο μπήκες; Είμαι περίεργος. Δεν θα σου ζητήσουν να λογοδοτήσεις οι ζωντανοί. Οι ματωμένοι νεκροί θα σου ζητήσουν.

04/08/2015