Ακυβέρνητες Πολιτείες

με αφορμή μια κουβέντα με τον Αδριανό

Λοιπόν, ποια είναι η προοπτική μας; Ποια είναι η προοπτική αυτής της κοινωνίας; Για ποιο λόγο οι θεσμοί, τα όργανα, η οικονομία, ο καθημερινός βίος; Γιατί οι εφημερίδες, οι αντιμαχίες, οι προϋπολογισμοί; Ποια είναι, επιτέλους, η κινητοποιός δύναμη αυτής της κοινωνίας;

Προσπαθώ εδώ και καιρό να ονοματίσω αυτό που με ενοχλεί περισσότερο με εμάς – αν μπορεί να θεωρηθεί ότι «εμείς» είμαστε ένα σώμα ενιαίο, με συλλογική βούληση και κοινά χαρακτηριστικά ή έστω με δυναμικές που δημιουργούν κάποια κοινή συνισταμένη. Μας λείπει το συλλογικό όραμα, το πρόσημο στην πορεία προς το μέλλον, ίσως ακόμα κι η πεποίθηση ότι μπορούμε να το διεκδικήσουμε και να το διαμορφώσουμε. Με πνίγει πολλές φορές η ιδέα ότι ενδεχομένως να έχουμε παραιτηθεί ακόμα και από αυτήν την ίδια την ιδέα της δυνατότητας ύπαρξης ενός, οποιουδήποτε έστω, μέλλοντος!

Η συντριπτική κυριαρχία του Κυπριακού στην κοινωνία μας έχει δημιουργήσει αυτή την μελαγχολική αίσθηση του τέλους της Ιστορίας, του τέλους της Πολιτικής, του τέλους του Διαλόγου. Είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια άχρονη φούσκα της ιστορίας: ούτε μπρος ούτε πίσω. Τίποτα δεν μας εξεγείρει, τίποτα δεν μας ενθουσιάζει, τίποτα δεν μας προβληματίζει. Βήμα σημειωτόν στο χωροχρόνο. Πήξαμε στους καθωσπρεπισμούς, τις ιεραρχίες, τις επετειακές ομιλίες. Μπουχτίσαμε από τις αναχρονιστικές πρακτικές, τους αναμασημένους θούριους, τις ανέραστες μέρες. Η αναστοχαστική μας διάθεση εξαντλείται σε ασυνάρτητα κείμενα εις άπταιστην λυκαυγικήν που μετατρέπουν σε τραβεστί το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ». Μοιάζουμε όλο και περισσότερο με βαριεστημένα βαμπίρ...

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να παίζει παιχνίδια με το διάβολο, με την ίδια μεταφυσική αμφισβήτηση λες και πρόκειται για την περί του Θεού αυταπάτη, ακόμα και για αυτή τη δυνατότητα να υπάρξει μια λύση, ενός αίσιου -υπό τις περιστάσεις- τέλους στη μακρά ιστορία του προβλήματός μας. Τα σύνορα της υπαρξιακής μου αγωνίας δεν φτάνουν στην Κερύνεια, σύντροφοι!

Στο βλαχομπαρόκ μας σκηνικό συμμετέχουν όλοι: τα πάσης φύσεως λαμόγια της εξουσίας, της οικονομίας, οι λογής-λογής παραγοντίσκοι του ποδοσφαίρου, ανερχόμενοι φοιτητοπατέρες, πρόθυμοι για όλα δικηγόροι, πολυθεσίτες αγωνιστές, επιδοτούμενοι ψευδοαγρότες, παραιτημένοι εκπαιδευτικοί, ψωνισμένες κάσhιες, εποχιακά «φρούτα» της TV, αργυρώνητοι διανοούμενοι, ικανοποιημένοι δημόσιοι υπάλληλοι, ψοφοδεή κομματόσκυλα, αλαφροϊσκιωτοι νεοσύλλεκτοι, κρατικοδίαιτοι δημοσιογράφοι, αγάμητες κυράτσες των γκαλερί.

Αλήθεια, ποιον κοροϊδεύουμε; Το ξέρω, το ξέρεις, το ξέρει, μα καμωνόμαστε πως δεν το ξέρουμε: Ο χορός των καταραμένων δεν έχει τελειωμό, σαν ατέλειωτη χαιρετούρα καλεσμένων σε γάμο, με πανομοιότυπα, σαρδόνια χαμόγελα. Πενηντάευρω, τόκκα, φαί – μάππα, κάφκα, αυτοκίνητο – κυνήγι, εκλογές, καπαρέ – κομμωτήριο, Μακαρίου, πιεμτάπλουγιου – ντιβέλοπερ, μέσον, Αγιάναπα – παπάδες, ΕΥΡΩ.ΚΟ, Ομονοιάκκα.... Τα τρίπτυχα της αξιακής μας κατρακύλας δεν έχουν τελειωμό.

Περίεργη εποχή, δίχως φώτα πορείας. Η ειρωνεία, καθώς τελειώνω το κείμενο: στο ραδιόφωνο παίζει Τρύπες. «Είναι μονόδρομος ο δρόμος που ΄χεις πάρει και δεν σε βλέπω να γυρίζεις πίσω».

Μιζέρια....