Ξυπνήστε όσους κοιμούνται.
Αφήστε αυτούς που ονειρεύονται!
Είμαστε η γενιά των 30-something. Λίγο πάνω, λίγο κάτω, κανείς δεν μετράει τους αριθμούς. Γεννηθήκαμε λίγο μετά την εισβολή και για το λόγο αυτό προτιμώ να μας αναλογίζομαι ως μια γενιά που ο ερχομός της σε αυτόν τον τόπο έκρυβε ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Πως μέσα στην ήττα και την απώλεια, υπήρχε και ο σπόρος της νέας ζωής. Εκείνη η μυστηριώδης δύναμη που παρακινεί τους ανθρώπους από τον καιρό της ύπαρξης τους να σηκώνονται και προχωρούν μετά από κάθε κακό.
Αυτή η γενιά μεγάλωσε σε ένα καταιγισμό εικόνων και διηγήσεων που αναφέρονταν σε μια εποχή και σε τόπους που δεν την αφορούσαν, υπό την έννοια ότι η καθημερινότητα της απείχε από όσα προσλάμβανε ως προφορική παράδοση της προηγούμενης γενιάς. Μάθαμε να κολυμπάμε στα απόνερα του ναυαγίου ενός πλοίου με το οποίο δεν ταξιδέψαμε ποτέ. Αναπόφευκτα, συνειδητοποιώ ότι είμαστε μια γενιά που εξαναγκάστηκε στη μελαγχολία, βαφτίστηκε στον πόνο και κλήθηκε να συμμετάσχει στο μοιρολόι για κάτι που δεν είχε και συνακόλουθα δεν έχασε ποτέ. Μια καταναγκαστικής φύσεως λύπη μας κατατρέχει από τότε.
Πλέον, νιώθω, και το επιβεβαιώνω και από άλλους γύρω μου, τον εκφυλισμό να έχει φθάσει σε προχωρημένα στάδια. Οι πάσης φύσεως επετειακές εκδηλώσεις και αναφορές προκαλούν θυμηδία και βαρεμάρα. Τα διάφορα «ψευδό» που προστέθηκαν, με μια υφή υπεροψίας και ανταπόδοσης στους απέναντι, έχουν χάσει το νόημα τους και συναιρέθηκαν σε αλλότριες πραγματικότητες.
Η ψυχολογία πολιορκίας και μειονεξίας μας καλλιεργήθηκε από το σχολείο. Η μικρή Κύπρος, αντικείμενο επιβουλής των ξένων, στόχος των σκοτεινών σχεδίων της ειμαρμένης, που τα κατάφερε να ορθοποδήσει. Κι ύστερα, αγώνες κι επιστροφή κι αντικατοχικές και “τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια” κι “η καρδιά κι αν σπάσει”, λόγια ωραία, θούριοι για εφηβικά μυαλά, πετροπόλεμοι ενάντια σε έναν αόρατο εχθρό, δονκιχωτικές εξεγέρσεις. Μα ο ξένος πόνος, πάντα εκεί να σε αναμένει φορτικά στο σπίτι.
Κάποιοι λοξοδρόμησαν, όχι από συνειδητή επιλογή, τουλάχιστον αρχικά, αλλά γιατί στη στράτα μας ήρθαν νέοι άνθρωποι, κάτι τυχαία βιβλία και γιατί η Αμφισβήτηση πρέπει να κάγχασε με όσα μας προίκισαν οι Μοίρες την ώρα που γεννιόμασταν. Οι ακράδαντες αλήθειες μας ράγισαν, κάποιες από αυτές μάλιστα γκρεμίστηκαν με τρόπο που αποδείκνυε τη σαθρότητα και τη γελοιότητά τους, και ένα αίσθημα κοροϊδίας πλανήθηκε στην ατμόσφαιρα.
Από αυτό το βούρκο θελήσαμε να εξέλθουμε, ποθήσαμε να διαρρήξουμε τους στενούς ουρανούς της πατρίδας μας. Τα ταξίδια, οι άλλοι άνθρωποι, η ομορφιά που μας φανερώθηκε, μετουσιώθηκε καιρού προϊόντος, θεού βοηθούντος σε βλέμμα αγάπης και ανάγκη γυρισμού. Η ώρα της ανταπόδοσης έρχεται κι έτσι μια παρέα φίλων αποφασίσαμε να εκδώσουμε ένα κοινωνικοπολιτικό περιοδικό με το όνομα «ΡΕΥΜΑ». Για μενα είναι μια χειρονομία χρέους κι αγάπης στον τόπο αυτό. Όχι για τα συννεφιασμένα χρόνια που μας χάρισε, αλλά για τις όμορφες μέρες που μας έκανε να προσδοκούμε...
http://www.revmamag.com.cy/
13 σχόλια:
Αγαπητέ Νικόλα,
αν κι ανήκουμε στην ίδια περίπου γενιά, ομολογώ ότι δεν εντόπισα το νόημα του κειμένου, όσο κι αν έψαξα.
Την κριτική τη συμμεριζόμαστε όλοι, (εύκολα την ασκεί κανείς εξ αποστάσεως γενεών) τί ακριβώς προτείνετε όμως, ως εναλλακτική λύση;
"Χειρονομία χρέους και αγάπης στον τόπο αυτό".
Ωραία ακούγεται κι εύχομαι κάθε επιτυχία.
Όμως...
Ποιό θα είναι το επίκεντρο της θεματολογίας των δημοσιευμάτων σας και σε τί θα διαφέρουν από τα ήδη υφιστάμενα;
Υ. Γ. Στόχος μου δεν είναι να προκαλέσω, δες το ως μια ΕΥΚΑΙΡΙΑ προώθησης (διαφήμισης...) του περιοδικού στο ευρύ, άγνωστο, μελλοντικό κοινό. :)
Αγαπητή Λεμέσια,
σχετικά με το περιοδικό δεν θα πω κατι τώρα. Η ιστοσελίδα υπάρχει (όχι με όλα τα κείμενα), καθώς επίσης το περιοδικό κυκλοφορεί στα περίπτερα εδώ και λίγες μέρες. Θα προτιμούσα να είχα τα σχόλια των αναγνωστών και τη δική τους αντίδραση παρά να πω ότι μπουκάρουμε στον εκδοτικό χώρο για να φέρουμε τα πανω-κάτω.
Για το νόημα του κειμένου: νομίζω βρίσκομαι μπροστά στον εφιάλτη κάθε συγγραφέα! Δηλαδή να μην γίνεται αντιληπτός από τον αναγνώστη του. Δεν θα προσφέρω διευκρινηση, όχι από αλαζονεία, αλλά επειδή πραγματικά δεν έχω να πω κάτι περαιτέρω. Ό,τι ειχα να πω, το εγραψα. Αν πέρασε ως μηνυμα, καλώς. Αν όχι, θα πρέπει ίσως να αναστοχαστούμε και οι δυο που βρισκόμαστε.
Η κριτική με την απόσταση των γενεων είναι απαραίτητη και διόλου εύκολη, όπως αφήνεις να εννοηθεί. Εύκολο είναι να σηκώνεται ο καθένας και να λέει την παπαριά του (μετά συγχωρήσεως). Εναλλακτική δεν υπάρχε, τουλάχιστον όπως αντιλαμβάνομαι να την ζητάς. Δεν σκεφτήκαμε (εμείς του περιοδικού) με αυτούς τους όρους.
Και για να όλα τα παραπάνω, Μανόλης Αναγνωστάκης: "Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς."
Φιλικά,
Ν
"Θα προτιμούσα να είχα τα σχόλια των αναγνωστών και τη δική τους αντίδραση παρά να πω ότι μπουκάρουμε στον εκδοτικό χώρο για να φέρουμε τα πανω-κάτω."
Αγαπητέ Νικόλα,
τη δική μου αντίδραση την είδες.
Φυσικά, αυτής προηγήθηκε η περιήγηση στην ιστοσελίδα του περιοδικού, πριν γράψω εδώ, γι αυτό δε χρειάζεται να με παραπέμπεις πάλι εκεί.
Αν εντόπιζα κάτι καινούριο θα το δήλωνα, αλλά δε συνέβηκε κάτι τέτοιο.
Το ερώτημα ισχύει για κάθε νέο (έντυπο ή μη) μέσο:
"Ποιό θα είναι το επίκεντρο της θεματολογίας των δημοσιευμάτων σας και σε τί θα διαφέρουν από τα ήδη υφιστάμενα;"
Το ότι αρνείσαι να δώσεις κάποιες διευκρινίσεις για τους στόχους σας, δεν το καταλαβαίνω.
Έμμεσα, προσπάθησα να εξηγήσω τη γνώμη μου, ότι η 'νέα φωνή' που ετοιμάζετε, καλά θα έκανε να ήταν πράγματι ΝΕΑ.
Να βοηθήσω ήθελα...
Ίσως μία μέρα εκτιμήσεις αυτά που κάθησα και σου έγραψα.
Καλές επιτυχίες όπως και να έχει.
Καλη επιυχία στην προσπάθειά σας. Εύχομαι να επιτύχετε στους στόχους - μικρούς ή μεγάλους δεν έχει ιδιαίτερη σημασία - που έχετε θέσει. Δύσκολη προσπάθεια αλλά εφόσον πιστεύετε σε αυτό που επιχειρείτε, τότε αξίζει τον κόπο.
Επανέρχομαι νιώθοντας ότι οφείλω να εξηγήσω τα αυτονόητα... Η παραπομπή στην ιστοσελίδα έγινε επειδή ένα από τα (προσωρινώς) προσβασιμα κειμενα ειναι αυτο της συντακτικής επιτροπής, το οποίο πιστεύω ότι απαντά στο ερωτημα σου. Όπως και το τέλος του δικού μου κειμένου αναφέρεται στην αναγκη να κάνουμε την υπέρβαση στο δικό μας κόσμο.
Η πρόσκληση μου για σχόλια και αντιδράσεις αναγνωστών αναφέρονται σε αυτούς που θα έχουν την ευκαιρία να το διαβάσουν και να το κρίνουν. Μάλλον δεν κατατάσσεσαι στην κατηγορία αυτή ακόμα.Οπότε η (ψευδο)κριτική αναφέρεται σε αυτό που νομίζεις ότι έχουμε γράψει/εκδώσει....
Το καινούργιο που κομίζουμε έχει να κάνει με την πολυφωνικότητα του εντύπου και την προσπάθεια να συγκεντρώνουμε άρθρα γνώμης που θα γράφονται από ανθρώπους της γενιας μας. Αναπόφευκτα, έχουμε και πρόσωπα της πολιτικής που ενδεχομένως να δημιουργούν την αίσθηση ότι γίνεται ανακύκλωση απόψεων και ατόμων. Ωστόσο, δεν μπορεί ένα νέο έντυπο να λειτουργεί στο κενό, σαν να μην υπάρχει τίποτα γύρω μας. Ισα-ίσα που μας δίνει την ευκαιρία να αντιπαρατεθουμε, να μιλήσουμε, να συμφωνήσουμε, να πλακωθούμε και γενικώς να απεμπλακούμε από τον προσχηματικό και υποκριτικό δημόσιο διάλογο της πατρίδας μας.
Εδώ έγκειται και μια από τις διαφορές που φιλοδοξούμε να υλοποιήσουμε σε σχέση με προϋπάρχουσες προσπάθειες και άλλα μέσα επικοινωνίας. Και νομίζω με αυτό τον ορίζοντα είναι που έχουμε να αναμετρηθούμε.
Όσο για τους πατερναλισμούς περι βοήθειας, έχω την αίσθηση ότι ο δρόμος ανάμεσα στους υποψιασμένους και τους καχύποπτους είναι στρωμένος με μικροαστικά βαρετές (τουλάχιστον) προθέσεις και κρίσεις. Για να το πω και με μια από τις αγαπημενες μου ποιητικές αναφορές (του Νίκου Καρούζου): "Μη με διαβάζετε όταν έχετε δίκιο".
Εν τέλει, την κατά τα κυπριακά ειώθοτα εύκολη γκρίνια δεν γουστάραμε και το βγάλαμε!
Φιλικά,
Νικόλας
Τα σχόλια μου αναφέρονταν στα πιο κάτω σημεία:
1. Δεν εντόπισα το νόημα και χρειαζόμουν διευκρινήσεις.
2. Στους στόχους και στο τι ακριβώς είναι νέο και διαφορετικό στην κίνηση αυτή.
Αγαπητέ Νικόλα,
τα πιο πάνω δεν είναι προσβλητικά. Θα μπορούσες να μου απαντήσεις επί της ουσίας κι όχι με μειωτικούς χαρακτηρισμούς. Δυστυχώς εκεί κατέφυγες υποκρινόμενος το θιγμένο...
Αν και στη δεύτερη απάντηση σου, 'καταδέχτηκες' μετά μεγάλης δυσκολίας, να δώσεις έστω λίγες εξηγήσεις για τους στόχους σας, μετά αυτοαναιρείσαι με τα αυθαίρετα περί 'ψευδοκριτικής', 'πατερναλισμούς', 'καχύποπτα', 'γκρίνιες' και ("δημοκρατικά") δίστιχα (ή δύστυχα...) του τύπου "Μη με διαβάζετε όταν έχετε δίκιο".
Κρίμα...
Δε θ' απαντήσω στα πιο πάνω. Τί νόημα θα είχε άλλωστε;
Ούτε θα ευχηθώ (πάλι), γιατί ακόμη κι αυτό μπορεί να κατηγοριοποιηθεί στις 'μικροαστικά βαρετές (τουλάχιστον) προθέσεις'.
:)
O 'διάλογος' λήγει (για μένα) εδώ.
Τη σκέψη σας που νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξυγκόθρεφτος λακές
σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου
φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.
(...)
Πάλι ερωτευμένος θα ριχτώ στο γλεντοκόπι
πυρπολώντας το τόξο των φρυδιών μου
Τι να γίνει;
Και σ' ένα σπίτι καμένο
ζούνε καμιά φορά άστεγοι αλήτες.
(...)
Δοξάστε με
Δεν είμαι τέρι εγώ των ισχυρών
Εγώ επάνω σ' όλα που έχουν γίνει
βάζω "μηδέν"
(...)
Και πίσω από τους ποιητές
τρέχουν τα πλήθη του δρόμου:
Φοιτητές,
πόρνες,
εργολάβοι.
(...)
Διάβαζα το ποστ σου Νικόλα και μετά πετάχτηκα στη σελίδα του Ρεύματος. Χωρίς να το σκεφτώ ξεπήδησε από μέσα μου ο Μαγιακόφσκι και το "σύγνεφο με παντελόνια" στην έξοχη μετάφραση -απόδοση του Γιάννη Ρίτσου (εκδ.Κέδρος 1965)
Δεν ξέρω αν το Ρεύμα θα αποκτήσει "ρεύμα" ωστόσο σίγουρα ηλεκτρισμό μεταφέρει. Και στις απαθείς και δυσκοίλιες μέρες μας, τούτο είναι προσφορά. Θα το αναζητήσω σήμερα κιόλας.
Anameno to kritiko sou blemma kai endexomenos th syneisfora, efoson to epithymeis.
Perissotera epi ths thematologias toy epomenoy teyxoys meta thn Kyriakh.
NK
Επί της "¨συνεισφοράς".
Πρώτα από όλα, εν λευκώ το περιοδικό χωρίς προηγούμενη συζήτηση μπορεί να αναδημοσιεύση οτιδήποτε θέλει από τα άρθρα μου.
Για κείμενο αποκλειστικά για το περιοδικό ευχαρίστως-φτάνει να το πάρω στα χέρια μου πρώτα για να το "μυριστώ".
Το πρόσθεσα πάντως στους συνδέσμους μου στην ενότητα "Στοχασμός" και έγραψα ένα έκτακτο υστερόγραφο κάτω από το τελευταίο περί Πολυτεχνείου άρθρο μου-για το οποίο δεν σου κρύβω πως θα ήθελα τον σχολιασμό σου.
Είμαστ' ακόμα ζωντανοί ...στα καλά καθούμενα ρεμβάζοντας... αλλά με απουσία αίσθησης σκοπού. Έτσι Νικόλα;
Ανευ αισθησης σκοπού - με κατασκοπευεις μηπως;
Στο ίδιο τραπέζι καθόμασταν μέχρι να ρθει ο δικός σου.
Δημοσίευση σχολίου