Καταραμένος τόπος

"Οι καλύτεροι δεν έχουν καμιά πεποίθηση,
ενώ οι χειρότεροι είναι γεμάτοι ηχηρό πάθος"

"Δευτέρα Παρουσία"

Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς

Αυτά έγραφε 90 χρόνια πριν ο ποιητής και τα λόγια του ταξίδεψαν για χρόνια, μέχρι να καρφωθούν επάνω στο μικρό γραφείο μου. Την ίδια ώρα, το τελευταίο update ειδήσεων από το Ίντερνετ με ενημέρωνε ότι ο Αρχιεπίσκοπος καλούσε τον Υπουργό Παιδείας (και όσους ασπαζόμαστε τη θέση του) "να παύσουν να προκαλούν τον κυπριακό λαό και να φροντίσουν να μάθουν την ιστορία και να μην προσπαθούν υπόκωφα να παραχαράξουν την ιστορία".


Η ιστορία αυτού του τόπου έχει μάλλον γραφτεί τελεσίδικα στα κρατικά συγγράμματα και δε χωράει αλλαγή ούτε σε ένα σίγμα. Εκτός, αν στην πορεία κατασκευάσουμε και άλλους ήρωες, μάρτυρες της ελευθερίας και στον αντίποδα αυτών, ακλόνητους και προαιώνιους εχθρούς. Αρκετούς ώστε η εθνική παραμύθα να μας διαβρώνει αργά και σταθερά και να ναρκώνει τη συλλογική μας συνείδηση.


Πότε θα σπάσει το απόστημα σε αυτό τον τόπο; Νιώθω πως ζω στο 1950 για όλη μου τη ζωή... Έγινα κιόλας τριάντα χρονών και βλέπω την επόμενη γενιά να βαπτίζεται στα ίδια βαλτωμένα νερά που κάποτε μας έπνιξαν κι εμάς. Αδυνατώ να ονειρευτώ και να έχω προσδοκίες για τον τόπο μου, για τους δικούς μου, για εμένα τον ίδιο αφού μου φαίνεται καμιά φορά πως το οξυγόνο τελειώνει. Νιώθω εγκλωβισμένος σε ένα βόθρο του χρόνου, όπου ξερνιέται, μέρα μπει - μέρα βγει, το ίδιο τροπάρι. Ξανά και ξανά, μονότονα. Εφιαλτικές επαναλήψεις.


Μου ακουγόταν αστεία η ιστορία, πατέρα, που έλεγες ότι έπαιζες μικρός με μια κονκάρδα του Μακαρίου περασμένη στο ρούχο. Κι ακόμα πιο περίεργο το ότι η μη ανάρτηση ελληνικής σημαίας σε στιγμάτιζε ως αριστερό. Μα τώρα φέρουμε όλοι αόρατες κονκάρδες. Μεγαλώσαμε με τριτοκοσμικούς εράνους για τη μνήμη του Εθνάρχη, με πορείες και λόγους που σκορπούσαν θανατίλα σε κάθε τους γράμμα. Έτσι και τώρα, η τωρινή διαμάχη που γίνεται για δυο αράδες σε ένα κείμενο για.... τη γιορτή του Αγίου Μακαρίου!


Νιώθω τη ζωή μου δεμένη χειροπόδαρα από μια στρατιά εντεταλμένων ψευτών. Από όλους όσους μας γάνωσαν το μυαλό με πίκρες, αίμα και μίσος. Αλλά και με αυτούς που άρχισαν να ψελλίζουν δειλά καμιά αλήθεια, μισή αλήθεια, ξέψυχη. Παραμείναμε σταθερά συντονισμένοι στους 99.3fm, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι για το ποιοι ήμασταν και για το πού θέλουμε να πάμε. Δεν μάθαμε ποτέ για αυτό το ποτάμι μαύρο αίμα που κυλάει κάτω από το χώμα μας. Τόσες ψυχές χαμένες, ζωές ρηγμένες σε πηγάδια, θαμμένες σε ξεραμένα χώματα, άδοξοι και παράλογοι θάνατοι. Καταραμένος τόπος.


Την ίδια μέρα η Κύπρος αγχωνόταν για ένα ηλίθιο ντέρμπι, κάτι κωλόπαιδα έσπαγαν αυτοκίνητα Τουρκοκυπρίων στη Λεωφόρο Λεμεσού, η Θύρα 9 ισχυριζόταν ότι η ΜΜΑΔ εκδικείτο την κυβέρνηση και τρεις νταβατζήδες κρατούσαν σούζα τον κρατικό μηχανισμό. Νήσος τις έστι....