Όχι άλλες ξοφλημένες αγάπες

"Though lovers be lost love shall not;
And death shall have no dominion"

Dylan Thomas

Το 'χα δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου τόσες φορές και τόσο παλιά, που πια έχω ξεχάσει πότε ξεκίνησαν όλα κι αν έχει πλέον σημασία: Όχι άλλες ξοφλημένες αγάπες. Σε μια περίοδο εξάντλησης του μέσα μου, οι ανάσες μου ήταν αέρας του θανάτου. Είχα ήδη κυλήσει πολλές φορές στη λάσπη, ζητώντας λησμονιά. Έξω, ο κόσμος ούρλιαζε στα αυτιά μου, σαν μπάσταρδος μονιμάς. Καμιά φορά έπαιρνα τους δρόμους σαν αδέσποτο σκυλί, αλήτης που κοιτάει βλοσυρά, λες κι ο κόσμος όλος μ' έχει γελάσει, τάζοντάς μου λιγότερη μοναξιά, λιγότερο θυμό ή απόγνωση κι ανάγκη. Οι μανιώδεις μαχαιριές στην καρδιά του Κτήνους αφήνουν λίμνες από το δικό μου αίμα. Έψαξα μέσα στον κόσμο μου να βρω κάτι που να είναι αισιόδοξο σήμερα, να μπαλαντζάρω το δύσθυμο άχθος μου. Όχι χθες, όχι αύριο. Ούτε ανάμνηση, μήτε προοπτική. Σήμερα. Κάτι που να μην πεθαίνει σαν βρεθεί έξω από τα όρια της προσωπικής μου επικράτειας. Κι ούτε να εξικνούται, πάλι, στα σύνορα του "εγώ". Μια λάμπα θυέλλης! Ο στίχος στην αρχή του κειμένου παλεύει να ξορκίσει προσωρινά αυτές τις μέρες της σκοτεινής ιδιωτείας που διάγω και χρησιμεύει ως πρόσκαιρο credo. Ίσως φταίει η αγοραία κι αντιαισθητική αντιμετώπιση του ζητήματος: πομπώδη ρούχα σε στραβοχυμένα σώματα, αξεπέραστες οροσειρές εγωισμών, μέτριες γκόμενες με υπερτροφική αυτοεκτίμηση, προκάτ οργασμοί σε αδιάφορους κόλπους. Από κοντά κι η αποστροφή στις απολυτότητες. Ο κόσμος ούρλιαζε στ' αυτιά μου, έλεγα πριν, απαιτώντας υποταγή στην ευκολία και στις περαντζάδες του καιρού μας. Ξέρετε, σ' αυτήν που σου υποβάλλει ενέσιμα να βγεις και να πλαγιάσεις μ' όποια να 'ναι. Ενέδωσα σ' αυτήν που έβαζε μαύρες σκιές στα μάτια - έπρεπε να το 'χα υποψιαστεί απ' την αρχή... Τα χρηματιστήρια πέφτουν, οι συνομιλίες παραπαίουν και όλοι εμείς νιώθουμε λιγάκι μυστήρια τελευταία. Φταίει συνάμα - το ξέρω πια καλά- ότι εντυπωσιάζομαι εύκολα από όσα δεν μπορώ να κάνω. Παραδέχτηκα. Μα μου είναι δύσκολο ακόμα να μάθω να ζω με τις προσωπικές μου αναπηρίες. Ίσως γι' αυτό καμιά φορά φέρνω ασυναίσθητα το χέρι πάνω από την παλιά πληγή σου. Κι ύστερα, πάντα, κεραυνός, η ίδια πάντα σκέψη: Όχι άλλες ξοφλημένες αγάπες....