Χωρίς πυξίδα, ανόητη πατρίδα

"Σας σιχάθηκε η ψυχή μου
καρκινάκια του πλανήτη"
Τζίμης Πανούσης



Στοπ. Παύση. Αλτ. Ένα λεπτό. Από την περίοδο του δημοψηφίσματος και μετά ασχολούμαστε με το τι λένε οι "άλλοι", σκοτωνόμαστε από τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και το ίντερνετ για την κρίση, για την επίλυση του Κυπριακού, νεκρανασταίνουμε τις πρόνοιες του Ανάν, τα μισά μας επιχειρήματα ξεκινάνε με το "αν (δεν) ψήφιζε ο λαός τότε έτσι", εκδίδουμε πιστοποιητικά φρονημάτων. Η ιστορία αυτή πάει χρόνια πίσω κι αν κάποιος βρει το κουράγιο να ανιχνεύσει την ιστορία του Τύπου θα δει να αναδύεται ένα μόνιμο σχέδιο: δυο πλευρές να αψιμαχούν ακατάπαυστα για την τρέχουσα επικαιρότητα - αλλά τίποτα πέραν αυτής.



Τα πρόσωπα και τα μέσα αλλάζουν, η ουσία των λόγων μας όμως παραμένει η ίδια, με μια μικρή, ίσως, διαφορά για αυτούς που θέλουμε να θεωρούμαστε "προοδευτικοί". Γιατί απ' την άλλη πλευρά μάς αναμένει ο ανεξάντλητος βερμπαλισμός της πατριωτικής γραμμής, βγαλμένης κατευθείαν από κατηχητικό της δεκαετίας του '50 ή από μια βλαχομπαρόκ σύναξη σε επαρχιακό καφενείο.



Μέσα σε αυτό το σαματά, γραφικές μορφές είναι ο προφανής στόχος. Σπάμε πλάκα με τον αρχιεπίσκοπο, αδυνατούμε να πιστέψουμε τις απύθμενου κάλλους δηλώσεις και παραστάσεις πολιτικών όπως ο Κουλίας, ο Βαρνάβα, ο Κουτσού και περιμένουμε να διαβάσουμε το "Κατά Βαρβάρων", τον Πάτροκλο και τον Κοριό να ξεμπροστιάζουν τις βλακείες που μας αραδιάζονται κάθε εβδομάδα. (Ίσως, ακόμα, και τους τόσους θυμούς του γράφοντος...) Από την άλλη πλευρά: οι συνήθεις ύποπτοι. Η Σημερινή με το αμαρτωλό της παρελθόν, το Σίγμα με τους κραυγαλέους τίτλους, ο Φιλελεύθερος με το σύνηθες φιλοεξουσιαστικό προφίλ λένε τα δικά τους. Ορίστε: στις 93 λέξεις που προηγούνται σας περιέγραψα το παρελθόν, το παρόν και, όπως φοβάμαι, το μέλλον της δημόσιας συζήτησης στην Κύπρο.



Και μετά τι; Μας λείπει η παραπέρα σκέψη, η εναλλακτική πρόταση. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι αυτές είναι οι συντεταγμένες μας! Μια κοινωνία ζόμπι-υπνοβατών που επαναλαμβάνουν αδιάκοπα τα ίδια λόγια, σε τέτοιο βαθμό που η ύπαρξη του ενός είναι μόνο η αιτία για την ύπαρξη του άλλου. Μέσα στο χαμό, καθετί καινούργιο, μικρές εκρήξεις δημιουργίας δεν ξεφεύγουν τελικά και τυλίγονται στην παμφάγο δίνη που ονομάζεται Κυπριακό. Ίδιες κουβέντες, ίδιες εφημερίδες, μια ρουτίνα ικανή να σκοτώσει και τα πιο αγέρωχα μυαλά μέσα σε λίγο καιρό.




Αλλιώς τον είχα φανταστεί αυτόν τον καιρό. Νοσταλγώ από τώρα ένα μέλλον που να είναι ασύμβατο κι αμήχανο με αυτό το παρόν. Και που να γεννά μια προσδοκία δικαιώματος για όσα θα γίνουν. Αλλά φευ...