Τίτλοι τέλους

Το πολιτικό σκηνικό από τις προεδρικές εκλογές και μετά χαρακτηρίζεται από υποκρισία. Ο συνασπισμός του ΑΚΕΛ με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ διέρχεται συνεχείς κλονισμούς. Οι αφορμές είναι πολλές: δηλώσεις, αντιδηλώσεις, απαντήσεις, διευκρινήσεις και ανουσιες αψιμαχίες ανάμεσα στους ηγέτες και στα στελέχη των τριων κομμάτων σχετικά με την πολιτική επικαιρότητα του Κυπριακού. Η αιτία είναι, ωστόσο, μια κατά την ταπεινή μου άποψη: η απουσία οποιασδήποτε συμφωνίας ή έστω σύγκλισης στα κύρια ζητηματα της πολιτείας μας. Το αν αυτή η συνεργασία εδράζεται σε καποιο καταμερισμό αξιωμάτων και θέσεων ή σε άδηλες συμφωνίες ανάμεσα σε αυτούς τους κομματικους σχηματισμούς, μονο επιβαρυντικά μπορεί να λειτουργήσει στην πολιτικη συνείδηση του καθενός μας.


Προσπαθώντας να αποτυπώσω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση θα ξεκινούσα από τη θέση ότι το ΑΚΕΛ συνειδητοποίησε δύο μεγάλα πολιτικά λάθη που έκανε τα τελευταία χρόνια. Το πρώτο ήταν η στήριξη του Τάσου Παπαδόπουλου στην εκλογή του ως Πρόεδρου. Το δεύτερο, που έχει ουσιαστικές πολιτικές και ιστορικές προεκτάσεις, ήταν το επαμφοτερίζον «όχι» του στο δημοψήφισμα. Ελπίζω ότι η συνειδητοποίηση αυτών των λαθών να ήταν οι πραγματικοί λόγοι που ώθησαν το ΑΚΕΛ να κατέλθει αυτόνομα στις εκλογές. Η επανασύσταση κακήν κακώς της τριμερούς συνεργασίας δεν ειχε ιδεολογικό ή πολιτικό προσανατολισμό και εξέπεσε σε αστείες καταστάσεις, όπως την έγγραφη δέσμευση του σημερινού προέδρου σχετικά με την πολιτική που θα ακολουθήσει.
Από την εκλογή του και μετά στελέχη του ΔΗΚΟ, ακολουθούμενα σε μικρότερη ένταση και συχνότητα από αυτά της ΕΔΕΚ, έχουν εκφράσει τη διαφωνια τους στις πολιτικές επιλογές του Προέδρου. Για μήνες παρακολουθήσαμε ένα γελοίο παιχνίδι να εκτυλίσσεται στο εσωκομματικό του πεδίο σχετικά με τη σύγκρουση δυο φατριών. Οι προεδρικοί και οι τασσικοί ήταν πρώτο θέμα στο πολιτικό ρεπορτάζ και το τελικό αποτελεσμα ερμηνέυθηκε ως επικράτηση της σκληρής ή πατριωτικής γραμμής, αναλογα με το που στέκεται ο καθένας.


Οι πατριωτικές κορώνες δεν έλειψαν – κληροδοτήθηκαν, μάλιστα, στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο. Αρκεί να δει κάποιος τη ρητορική που αναπτύχθηκε τις τελευταίες εβδομάδες και τους ανεξοδους βερμπαλισμούς του ΔΗΚΟ για την, κατ’ ισχυρισμό, πατριωτική παρουσία του στο Ευρωκοινοβούλιο. Όλα αυτά θα εγγράφονταν απλώς στον ορίζοντα της πολιτικής σχιζοφρένειας που κυκλώνει τον τόπο μας, αν δεν ήταν εξαιρετικά επικίνδυνα.


Το ΑΚΕΛ, ακόμα και στον απεμπλουτισμένο κομμουνισμό που πρεσβεύει, έχει δείξει ότι κατέχει τα ιδεολογικά εργαλεία της αυτοκριτικής και της εκτίμησης των πολιτικών του επιλογών. Νομίζω ότι το πρώτο που έμαθε είναι ότι το εγχείρημα της πολιτικής απομόνωσης του ΔΗΣΥ, αποδείκτηκε μπουμεραγκ για το ίδιο. Η υπεύθυνη στάση του ΔΗΣΥ ακύρωσε στην πράξη την απόπειρα αυτή. Ας κάνει άλλη μια χάρη στον τόπο, ή έστω σε εμάς τους πολιτικά άστεγους που ασπαζόμαστε (πλέον) την προσέγγιση του στο Κυπριακό. Ας γράψει τους τίτλους τέλους σε αυτή την κακοπαιγμένη ιστορία της συγκυβέρνησης με το ΔΗΚΟ. Κι εξάλλου, το 1985 δεν είναι τόσο μακρινό...