Αλήθεια και Συμφιλίωση

«Ό, τι κι αν κάνουν θα νικήσουμε – ο κόσμος μας ανήκει.
Το μέλλον είναι μες στην τσέπη μας σαν το κλειδί
του σπιτιού μας»
«Βιολέτες για μια εποχή»
Τάσος Λειβαδίτης


Δύο λέξεις είναι τα υλικά που μπορούν να φτιάξουν τη μελλοντική μας ιστορία - αν θελήσουμε να τη γράψουμε. Πέρα από τις απαισιόδοξες προοπτικές και τις μικρονουμερικές δημοσκοπήσεις, απλώνεται μια ανεξερεύνητη γη. Ένας τόπος που οι πατεράδες μας δεν θέλησαν να γνωρίσουν επειδή «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» πίστεψαν σε άλλα όνειρα και πεπρωμένα.

Δεν απορρίπτω την αλήθεια εκείνης της γενιάς, ούτε χλευάζω όσα πίστεψε. Ίσως κι εγώ στη δική τους θέση να βάδιζα τον ίδιο δρόμο, να έκανα τις ίδιες επιλογές. Ωστόσο, σήμερα, που μάθαμε πικρά το μάθημα της ιστορίας, είναι καιρός να βαδίσουμε αλλού. Ξέρω ότι αυτό προκαλεί την αντίδραση μιας μερίδας ανθρώπων, που ερμηνεύουν αυτή την πρόθεση ως ένα αναθεωρητισμό με αλλότρια κίνητρα και άδηλες στοχεύσεις. Βλέπετε, είναι και το εθνικό μας θυμικό τόσο ευερέθιστο, ευηθώς πιστό στον κάθε θεομπαίχτη ιεράρχη, στον κάθε δημοκόπο δημοσιογράφο και σε οπουρτουνιστικές πολιτικές φιγούρες...

Αν όμως θα ζήσουμε μαζί σε αυτόν τον τόπο δεν είναι αρκετό να επινοήσουμε λεπτομερείς κανόνες για μια λειτουργική κυβέρνηση. Ούτε περίπλοκους κανόνες για την επιστροφή των περιουσίων. Τα χαρτιά, οι συμφωνίες και οι διατάξεις δεν θα ασχοληθούν με το αίμα που μας χωρίζει.


Μπορούμε να συνεχίσουμε να επικαλούμαστε τους νεκρούς μας, τους μάρτυρές μας για να δικαιώσουμε νέες σφαγές και νέες επιθέσεις. Οι θάνατοί τους είναι λόγοι ικανοί για να δικαιολογηθούν καινούργιοι θάνατοι, για να χαραχθεί ξανά ο μαύρος κύκλος. Μπορούμε να συνεχίσουμε να διδάσκουμε στα παιδιά μας να κρατάνε όπλα, να τα βαφτίζουμε στις κολυμβήθρες μίσους.


Μπορούμε όμως να κάνουμε κάτι άλλο. Να αλλάξουμε την προκαθορισμένη πορεία, να σπάσουμε τις μοιραίες επαναλήψεις αυτού του κακοπαιγμένου έργου. Μπορούμε να διαλέξουμε να πούμε την αλήθεια. Για τους νεκρούς και τους εξαφανισμένους. Για τη ματαιότητα της προσπάθειας της επικράτησης του ενός πάνω στον άλλο.
Ας κοιτάξουμε τη φρίκη των περασμένων δεκαετιών καλά. Ας καθαρίσουμε τις πληγές που κακοφορμίζουν. Να διαλέξουμε τη συμφιλίωση! Ας μιλήσουμε για τις δολοφονίες αριστερών. Ας μιλήσουμε για τις εξαφανίσεις πολιτών, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής. Ας μνημονεύσουμε τους άδικους θανάτους των ανθρώπων μας. Η αλήθεια μπορεί να πονέσει, η σιωπή όμως μας σκοτώνει μέρα τη μέρα.


Δύο λέξεις είναι τα υλικά που μπορούν να φτιάξουν τη μελλοντική μας ιστορία. Σε μένα μοιάζουν ως η μοναδική επιλογή αν θέλουμε να ονειρευτούμε μια Κύπρο απαλλαγμένη από τους μελανοχιτώνες του εθνικισμού και τις γελοίες ιαχές αντιπαράθεσης. Κι αν η απαισιοδοξία σας κυκλώνει, σαν σμαρί μαύρα κοράκια καταμεσίς του χειμώνα, ακούστε τον ποιητή που μιλάει στην προμετωπίδα.