Ομιλούσες γραβάτες

«Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά,
να μου δοθεί ετούτη η χάρη.»
Γ. Σεφέρης, Ημερολόγιο καταστρώματος Β’


Ο ΔΗΣΥ με πέντε από τους έξι υποψηφίους του, μας έστειλε διάφορα μηνύματα: ότι μπορεί να συμπεριλάβει στους κόλπους του ακραιφνείς ευρωπαϊστές, πεισμωμένους εκσυγχρονιστές, ανθρώπους βγαλμένους από το κομματικό φυτώριο, φίρμες της λαϊκής δεξιάς και υποψηφίους που απευθύνονται στο (υπερ-)πατριωτικό ΔΗΣΥ. Ο έκτος, όμως, αποτέλεσε μια δυσερμήνευτη επιλογή.

Παρακολούθησα με προσοχή τη διαδικτυακή παρουσία του και, στο μέτρο του δυνατού, την εν γένει παρουσία του στα δημόσια πράγματα. Οι διαπιστώσεις είναι απογοητευτικές. Ο λόγος του κινήθηκε σε αφόρητα κατηχητικό επίπεδο, χωρίς να κατορθώσει να ευαγγελιστεί μια νέα ιδέα ή να δοξάσει μια καινή αντίληψη. Τα διαδικτυακά σποτάκια, βγαλμένα κατευθείαν από τα πιο βαρετά δοκίμια τρίτης γυμνασίου με θέμα: «Γιατί η Ευρώπη είναι καλή;», ήταν ένας κοινότοπος ψαλμός για την «καλή» Ευρώπη, μια διαρκής επανάληψη ενός mantra που φιλοδοξεί να εκστασιάσει τους πιστούς με την ατέρμονη επανάληψή του. Μια ομιλούσα γραβάτα με κοιτούσε μέσα από την οθόνη...

Αντιθέτως, εξέλαβε τις εκλογές ως παγκύπριες εξετάσεις και φλόμωσε τους συμπολίτες μας με καλοβαλμένες, πλην κενές περιεχομένου, προτασούλες. Κι αυτό αποδείχθηκε πονηρό εκ μέρους του, αφού πόνταρε στις αδυναμίες του κοινού του. Εκμεταλλεύτηκε το σύνδρομο μειονεξίας του μέσου, καθυστερημένου Κυπραίου έναντι του πομπώδη, φαφλατά καλαμαρά, που ξέρει να πει δύο κουβέντες στη σειρά και να βάλει 5 επίθετα πριν από ένα ουσιαστικό. Στην πολιτική, όμως, δεν αρκεί να ξέρεις λέξεις με περισσότερα από 7 γράμματα. Και είναι εδώ το ζήτημα: το να είσαι στωμύλος δεν αρκεί για να καλύψει την ανυπαρξία προσωπικού πολιτικού στίγματος.

Κατά ένα διαστροφικό τρόπο, το μήνυμα φαίνεται να εγκολπώνει το «δοξασμό του τίποτα» μιας κοινωνίας που εξακολουθεί να παράγει τα υπο-προϊόντα της με τον ίδιο τρόπο εδώ και δεκαετίες: ο εύκολος δρόμος για την είσοδο στην πολιτική περνά μέσω οικογενειακών τζακιών, μέσω της οικονομικής επιφάνειας του όποιου μέντορα και των προσωπικών γνωριμιών σου. Εν ολίγοις, το μήνυμα είναι σαφές: γίνε protégé! Με αυτόν τον τρόπο η ίδια η ιδέα της πολιτικής υποβιβάζεται στην κατηγορία του lifestyle, κάπου μεταξύ Down Town και Beautiful People. Αυτά όμως τα βρίσκει κανείς στον κομμωτή του.


Το ότι κατήλθε σε αυτές τις εκλογές για να εγγράψει υποθήκες για το πολιτικό του μέλλον το αντιλήφθηκε ο καθένας. Ο ΔΗΣΥ αγχώθηκε να βρει ένα υποψήφιο και απάντησε στο λάθος ερώτημα: το ερώτημα δεν είναι πόσο τον χρειάζεται ο ΔΗΣΥ, αλλά πόσο αυτός έχει ανάγκη τον ΔΗΣΥ για να υπάρξει πολιτικά. Ο κ. Αναστασιάδης ίσως θα έπρεπε να αναζητήσει στο καρνέ του τον Γιώργο Βασιλείου, για να του υπενθυμίσει ο τελευταίος ότι το να ανδρώνεις πολιτικά έναν αριβίστα έχει κάποια στιγμή οδυνηρές συνέπειες...