Αποχή κάθε Κυριακή

«Η ζωή μου έχει γεμίσει μυστικά,
στους διαδρόμους ψευτομάρτυρες καπνίζουν
και οι φίλοι με κερνούν ναρκωτικά
και το κόμμα με τραβάει απ' το μανίκι.»
Δ. Σαββόπουλος, Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη

Προσωπικά, δεν πιστεύω στις δηλώσεις των πολιτικών που διαβάζουν κάποιο μήνυμα των ψηφοφόρων που επέλεξαν να απέχουν. Δεν πιστεύω στα κελεύσματα τους για ένα κοινό προβληματισμό για το τι φταίει σε σχέση με τα ψηλά ποσοστά αποχής από τις ευρωεκλογές.

Ο πρώτος λόγος είναι επειδή η συλλογική απαξίωση της εκλογικής διαδικασίας οφείλεται σε ένα μεγάλο μέρος στους ίδιους. Τώρα στέκονται αμήχανοι μπροστά στα ποσοστά και προσπαθούν να καταλάβουν τι έγινε. Αποφεύγουν να αναγνωρίσουν τη συνολική αποτυχία τους να εκφέρουν πολιτικό λόγο, με ιδεολογικό περιεχόμενο και ουσιαστικό σχεδιασμό (ντρέπομαι να γράψω όραμα) για το μέλλον. Τι πρεσβεύει ο καθένας; Για ποιο λόγο κατεβαίνουν στις εκλογές; Ποια θεωρούν οι ίδιοι ως σημαντικά ζητήματα για τα οποία θέλουν να αφιερώσουν χρόνο και προσπάθεια; Γνωρίζουν τι απασχολεί τις ομάδες πολιτών; Τους νέους, τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους;

Όλα αυτά θάφτηκαν κάτω από μια ανόητη συνθηματολογία για το Κυπριακό και ευσεβείς δηλώσεις για τον πατριωτισμό του καθενός. Η απουσία των πολιτών από τις κάλπες συνοδεύτηκε και απο μια δευτερη απουσία, αυτήν της ίδιας της Ευρώπης. Και φοβάμαι ότι αυτή θα συνεχίσει να είναι απούσα από τη ζωή μας στα επόμενα πέντε χρόνια. Με την απουσία αυτή, εκτιμώ ότι τα της καθημερινής πολιτικής μας ζωής θα κινηθούν ανάμεσα σε πληκτικούς αφορισμούς για το ότι όλα καθοδηγούνται από τις Βρυξέλλες και στις κορώνες για την υποχρέωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να σεβαστει και να επιβάλει το διεθνές δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το πρωτογενές κοινοτικό δίκαιο στη λύση του Κυπριακού. Με κάτι τέτοιες ανοητολογίες το πολύ-πολύ να πειστεί κανένας ΔΗΚΟϊκός της Πάφου. Το θέμα, όμως, είναι να βρούμε και κάποιον που να μας πάρει σοβαρά στις Βρυξέλλες.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι πιστεύω ότι η απαξίωση της εκλογικής διαδικασίας βολεύει σε ένα βαθμό το πολιτικό μας σύστημα. Ένα σύστημα ασφυκτικά κομματοκεντρικό και προσωποπαγές. Η μαζική συμμετοχή σημαίνει και αντίστοιχη υποχρέωση άρθρωσης λόγου, κριτικής αντιμετώπισης, υψηλά επίπεδα λογοδοσίας και συνεχούς ελέγχου. Αλήθεια, ποιος πολιτικός έχει διάθεση για κάτι τέτοιο; Έτσι αυτό που μας απομένει είναι το κομματικό ακροατήριο, που αρέσκεται στο να του γαργαλούν κάθε τόσο το θυμικό, που γουστάρει εν τέλει το οπαδιλίκι. Λίγο κερκίδα, λίγο θέαμα και όλοι είναι νικητές.

Κρίμα, γιατί η ένταξη μας στην ΕΕ θα μπορούσε να είχε σταθεί μια ευκαιρία για τους ανθρώπους της γενιάς μου να διεκδικήσουν μια συλλογική και απόλυτη ανατροπή. Να γίνουν η γενιά της λύσης του κυπριακού και να δημιουργήσουν μια πιο ελεύθερη και όμορφη κοινωνία και ένα καινούργιο και πιο διαφανές πολιτικό σύστημα. Σήμερα κάνουμε τη σούμα των εκλογών και αυτό που απομένει είναι το πέρασμα του πολιτικού δακτυλιδίου από τον πατέρα στο γιο, η ανάδυση του προστατευόμενου και εκκλησιοδίαιτου φαφλατά, η προκρούστεια ανάγνωση των αποτελεσμάτων από τα δύο κόμματα, η πολιτική κλωνοποίηση του κάθε είδους ελέφαντα και μια αγωνία για το αν θα κάνει καλές μεταγραφές η ΟΜΟΝΟΙΑ.

Η (πολιτική) μοναξιά εξακολουθεί να είναι θανασιμη στην Κύπρο του 2009.