Όλοι οι ίδιοι είναι!

Democracy is a device that ensures we shall
be governed no better we deserve.

George Bernard Shaw

Το ακούω συχνά στις παρέες και στις κοινωνικές συναναστροφές. Ένα συννεφο απαξίωσης πλανιέται πάνω από τις συζητήσεις και τις πεποιθήσεις των συμπολιτών μας. Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα αποτελεί το κυρίαρχο χαρακτηριστικό και την εύκολη κατακλείδα κάθε συναφούς κουβέντας.

Οι αφορισμοί αυτού του είδους είναι ιδιαίτερα θελκτικοί για διάφορους λόγους. Η διαγραφή με μια μονοκοντυλιά όλων των πολιτικών ισούται με κριτική στάση απέναντι στο «σύστημα», στην κουμπαροκρατία και στις άκαμπτες κομματικές φόρμες. Είναι, επιπλέον, μια στάση άφεσης αμαρτιών για τον ίδιο τον εαυτό αυτού που εκφέρει τα λόγια, μιας και έτσι απεκδύεται των ευθυνών του για (ενδεχόμενες) προηγούμενες επιλογές. (Γνωρίζω λίγους συνειδητά απέχοντες από τις εκλογικές διαδικασίες). Προσθέτω και τη σαγήνη της πλήρους αποστασιοποίησης, του «ηρωϊκού μόνου» εναντίον όλων των άλλων. Δεν αργεί και η επίκληση ακραίων περιστατικών και περιθωριακών φιγούρων ως παραδειγμάτων. Είδες; Όλοι οι ίδιοι είναι!

Σύμφωνοι: ο ζωολογικός κήπος των κυπρίων πολιτικών έχει μια ευρεία επιλογή σπάνιων κτηνών. Το θέμα, όμως, είναι πόσο εσύ έχεις πληρώσει για να μπεις εκεί και πόσο θέλεις να μείνεις χαζεύοντας τα θηρία. Θεωρώ, λοιπόν, ότι τέτοιου είδους στάσεις είναι εξ ορισμού α-πολιτικές. Μέσα στην επιφανειακή τους κριτική στάση κρύβουν μια αδυναμία κατανόησης της ουσίας της πολιτικής που δεν είναι άλλη από το διάλογο, το επιχείρημα και τον ορθό λόγο. Αγνοούν, επίσης, την ουσιαστικά ελεγκτική διάσταση της Βουλής και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης – μα πιο πολύ των δυνατοτήτων του διαδικτύου. Εκεί όπου υπάρχει ακόμα ευρύ πεδίο δράσης, πρωτοβουλιών, ιδεών, ελέγχου και κριτικής. Η Δημοκρατία φέρει στο γενετικό της κώδικα το στοιχείο του ελέγχου των θεσμών και των προσώπων που είναι φορείς τους και είναι το μόνο σύστημα που δυναται να αυτορρυθμίζεται και να αναπροσαρμόζεται στις αλλαγές του κόσμου μας, οικονομικές, πολιτικές, τεχνολογικές.


Απολογητής του συστήματος; Κάθε άλλο. Κάνοντας μια νοερή στάση εδώ, θα ήθελα να (μας) υπενθυμίσω τη ρητορική της κάθε σύγχρονης χούντας που επικαλείται τη σωτηρία του κράτους/ έθνους/ λαού από τους διεφθαρμένους/ ανίκανους/ ανάξιους πολιτικούς. Προφανώς και δεν υπάρχει η προοπτική μιας χούντας στον πολιτικό ορίζοντα, αλλά είναι χρήσιμο να βλέπει κανείς με ποιους ταυτίζεται στον ιστορικό χωροχρόνο. Με άλλα λόγια, η προσχώρηση στη λογική της συλλογικής απαξίωσης σημαίνει ταύτιση με όσα ευαγγελίζεται η σύγχρονη ακροδεξιά.Το πιο σημαντικό, όμως, πρόβλημα με τη συλλήβδην απαξίωση είναι το γεγονός ότι οδηγεί στην αυτοακύρωση του πολίτη, ειδικά αυτού που προσεγγίζει μηδενιστικά το πολιτικό μας οικοδόμημα. Και επ’ αυτού, μια τελευταία σκέψη: χωρίς πολίτες, χωρίς ανθρώπους με άποψη, χωρίς διαφωνούντες, ποια είναι η προσδοκία για αυτόν το τόπο;