Καρπασία

«Χρόνια προσμένω τη στεριά να ζαλιστώ»
Ν. Καββαδίας, Το καραντί

Δεν έχω ταξιδέψει πολύ. Ούτε και λίγο. Οι περιπλανήσεις και τα εκτός προγράμματος ταξίδια με έχουν πάρει σε απρόσμενα μέρη. Μια ανώνυμη δύναμη με σπρώχνει κάθε φορά σε νέες διαδρομές. Στάθηκα σιωπηλός μπροστά στην ομορφιά της γης μας και στα έργα των ανθρώπων. Με τα χρόνια μού φαίνεται πως μια ανάγκη παίρνει σχήμα και μορφή μέσα μου μέχρι να βρω εκείνο τον άγνωστο τόπο. Όπου κι αν πήγα, κουβάλησα την αίσθηση της πατρίδας, τις εικόνες και τις μυρωδιές της, τα χρώματα της Μεσαορίας το απόγευμα. Μα πιο πολύ νομίζω κράτησα και κρατήθηκα από τα παιδικά χρόνια, σαν μια ιδιαίτερη προσωπική πατρίδα. Πώς το λέει ο στίχος; Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος...
Αν μπορούσα να διαλέξω από την αρχή, με τη σκιά της σωρευμένης γνώσης και του αισθήματος, θα διάλεγα για πατρίδα την Καρπασία. Αυτή τη λωρίδα γης που εκτείνεται σχεδόν παράταιρα στο πέλαγος και φωτίζεται από ένα ιδιαίτερο, σεφερικό φως. Για τη δική μου γενιά, που πορεύτηκε στα χρόνια κοιτώντας φωτογραφίες από άγνωστα χωριά και ακούγοντας αφηγήσεις για χαμένα χώματα, για χαμένα πρόσωπα, η επαφή με το άλλο μισό της πατρίδας μας είναι μια εμπειρική αντίστιξη στα όσα βίωσε η αμέσως προηγούμενη γενιά. Με το δικό μας πέρασμα απέναντι, ο άγνωστος κόσμος έπαψε να ζει μέσα σε μια βολική φορμόλη και βγήκε ξανά στη ζωή.
Τα ταξίδια στην Καρπασία, μέσα από τα χωριά, το αντίκρισμα ενός ήρεμου γαλάζιου, το αντιγύρισμα της κάψας του ήλιου από τη γη στάθηκαν αφορμή για σκόρπιες σκέψεις και για συγκεντρωμένο πόνο. 'Αχθος βαρύ κάθε φορά το πέρασμα απέναντι. Μα πιστεύω πως πρέπει κανείς να πονά για να θυμάται, να μην εξαντλείται σε εύκολες αρνήσεις και πατριωτισμούς του οδοφράγματος. Από εκεί, στο βορρά, κρατάει μια φύτρα μας, ένα κομμάτι του συλλογικού εαυτού μας παραμένει δικό, αλλά παράλυτο. Κάθε πέρασμα απέναντι είναι μια πρόβα επιστροφής, μια δικιά μας εσωτερική και αναγκαία προετοιμασία για τη μεγάλη μέρα. Δεν παραδίδομαι σε κανένα ντετερμινισμό: «το μέλλον δεν θα ΅ρθει μόνο του, έτσι νέτο σκέτο», ούτε σε καμιά αυταπάτη ότι όλα θα φτιάξουν εύκολα κι απλά.
Αλλά αν κάτι είναι που πρέπει να μας κινητοποιεί, αυτό πρέπει να είναι η ανάγκη να ποτίσουμε τη ρίζα αυτή ξανά, να ξαναθεμελιώσουμε την παρουσία μας εκεί, τώρα που οι οικογενειακές αφηγήσεις είναι ζωντανές και έχουν φυσική συνέχεια, τώρα που η αίσθηση από το χώμα είναι οικεία, τώρα που η μνήμη μιας ενωμένης Κύπρου είναι ακόμα πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία μας. Γιατί αύριο οι αφηγήσεις θα μετατραπούν σε παγωμένες ιστορίες στο χρόνο, αύριο το κενό των γενεών δεν θα γεφυρώνεται, αύριο η μνήμη θα φυραίνει.