«Λες: Πολύ καιρό έλπιζες. Δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις.
Έλπιζες τι; Πως ο αγώνας θανΆ εύκολος;
Δεν είνΆ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απΆ όσο νόμιζες.
Είναι τέτοια που: Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο, δεν έχουμε ελπίδα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει, θα χαθούμε»
Μπ. Μπρέχτ
Το φιάσκο της υπόθεσης Λιμνίτη και η μετάπτωση της πολιτικής ευφορίας που επικράτησε στην αρχή των συνομιλιών σε ένα γενικευμένο προβληματισμό και αίσθηση κατήφειας είναι η αφορμή για να ξαναμετρήσει κανείς την πρώτη περίοδο της προεδρίας Χριστόφια. Αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος κάτι περισσότερο πάνω στο ζήτημα της κρισιμότητας της ιστορικής και πολιτικής συγκυρίας που διανύουμε. Το Κυπριακό δεν θα παραμείνει στάσιμο και απαράλλακτο ως πρόβλημα - το σημερινό στάτους δεν έχει προοπτικές επιβίωσης στον προβλεπτό χρονικό ορίζοντα.
Αν και δεν έχω να προσθέσω κάτι για την αγωνία που μας περιβάλλει, θα ήθελα να πω δυο λόγια για το γεγονός ότι η παρούσα Κυβέρνηση έχει πέσει στην παγίδα τού να ακολουθήσει την πεπατημένη ως προς τη διαχείριση των συνομιλιών. Η αγωνία στην οποία αναφέρθηκα προηγουμένως εντείνεται για τους ανθρώπους της γενιάς μου που βλέπουν το θολό πολιτικό ορίζοντα να σκοτεινιάζει περισσότερο. Η προοπτική της μη λύσης θα αποτελέσει την ταφόπλακα, όχι μόνο της ιστορικής παρουσίας μας στο βόρειο κομμάτι της πατρίδας μας, αλλά και της προσδοκίας ενός καλύτερου μέλλοντος.
Πόσο μπορεί να αντέξει το σημερινό μοντέλο της κοινωνίας μας; Πορευόμαστε με ένα καράβι που μπάζει νερά. Η οικονομική ευμάρεια δεν μπορεί να συνεχιστεί στο διηνεκές αν δεν αλλάξουμε. Τα καλύτερα μυαλά του τόπου διαλέγουν το δρόμο της ξενιτιάς, η πολιτιστική μας δράση και ανάπτυξη κινείται σε μια αβάσταχτη μετριότητα, την ώρα που οι υπόλοιποι εξαντλούν τις ανησυχίες τους ανάμεσα στις τιμές των ακινήτων και τους αγώνες ποδοσφαίρου...
Θα ήθελα ο σημερινός Πρόεδρος, μιας και φαίνεται να αντιλαμβάνεται το ιστορικό διακύβευμα, να είχε σαρώσει ολοκληρωτικά τις προηγούμενες προσεγγίσεις. Ο χρόνος δεν είναι με το πλευρό μας και οι μικροτακτικισμοί, ίδιον του ΑΚΕΛ σε πολλές περιπτώσεις, δεν έχουν χώρο στα χρόνια που διανύουμε. Στα χέρια του Προέδρου ήταν να σπάσει τις κομματικές γραμμές και να προχωρήσει σε μια πλατιά συμμαχία με όλα τα προοδευτικά κομμάτια της κοινωνίας μας. Αυτό σημαίνει καθαρές προθέσεις και ετοιμότητα σύμπλευσης με το ΔΗΣΥ, που αντιλήφθηκε από καιρό το μεγάλο στοίχημα. Αυτό βέβαια σημαίνει και απεγκλωβισμό από τα αντιδεξιά σύνδρομα που καλλιεργήθηκαν για χρόνια.
Υπάρχει χρόνος για κάτι τέτοιο; Πιστεύω πως ναι, αρκεί ο Πρόεδρος να σταματήσει να κυνηγάει τη φρεναπάτη ότι θα δέσει στο άρμα του το ΔΗΚΟ και ό,τι έχει απομείνει από την ΕΔΕΚ. Οι μικροτακτικισμοί που λέγαμε προηγουμένως... Και μια δεύτερη προϋπόθεση: να αποφύγει τις σειρήνες των προεδρικών του 2013. Αν πορευτεί με φάρο τις επόμενες προεδρικές, εντείνει τη δυσπιστία και την αντίδραση από τις δυνάμεις εκείνες που θα τον συνδράμουν στο να περάσει μια λύση σε ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα αλλά και να την εφαρμόσει μετά από αυτό.
Πολλοί αναρωτιούνται αν υπάρχει θέληση για ρηξικέλευθες αποφάσεις, ομολογώ κι εγώ ο ίδιος. Οι παλιοί κομουνιστές, όμως, τα ξέρουν καλύτερα αυτά: «Αν όχι εμείς, τότε ποιοι; Αν όχι τώρα, τότε πότε;»
1 σχόλιο:
Νικόλαε ο Χριστόφιας εκατάφερεν να αναστήσει μιαν ετοιμοθάνατην ελπίδαν. Επιστέψαμεν για λίγο ότι τόσοι κόποι, τόσοι αγώνες δεν επήαν χαμένοι.
Αρχίζω να πιστεύω ότι είναι που στίλλον στίλλον άνεση τζιαι ήταν ούλλα τακτικισμοί. Μακάρι να ππέφτω έξω, τζιαι μακάρι να έχει άδικον. Ξέρω ότι θα είσαι ευτυχής να έχεις άδικο στη δυσπιστία σου.
Που στίλλον στίλλον άνεση, τον Δεκέβρην όμως είναι ο τελευταίος στίλλος. Μπορεί ο Χριστόφκιας τζιαι να κρατεί το Δήκο δεμένον στο άρμαν του διότι ξέρει ήδη ότι μετά τον τελευταίο στίλλον δεν θα μας έχει εμάς που τον αγαπήσαμε σαν φίλο, σαν αγωνιστή τζιαι σαν άνθρωπο. Θα του μείνει το Δήκο τζιαι κάτι νεόπλουτοι ακελικοί που αρκούνται με το να είναι κοντά στην εξουσία τζιαι τα πλεονεκτήματα της.
Δημοσίευση σχολίου