Σημειώσεις ενός παράδοξου μυαλού

Ήταν περίεργο εκείνο το τέλος της άνοιξης. Το πρωτο πράγμα που είχα προσέξει ήταν τα κόκκινα παπούτσια της και πριν προλάβω να σηκώσω το βλέμμα, η Βίκυ είχε αρχίσει κιόλας να κάνει τις συστάσεις. Στη βαβούρα του λεωφορείου το δικό μου "encantado" χάθηκε και έτσι αναγκάστηκα να πω μια ξενερωτη αγγλικούρα. Με κοίταξε περίεργα, καθώς προσπαθούσα να βρω την ισορροπία μου μέσα στο λεωφορείο με τον αριθμό 7. Εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να παρατηρώ τις γραμμές του προσώπου της, μια υποψία ρυτίδας και ενα βλέμμα που παρέμεινε δυσερμήνευτο για όλο τον υπολοιπο καιρό. Το έχω αυτό, να παρατηρώ προσεκτικά τον άλλο σε βαθμό παρεξηγήσεως. Οι επόμενες βδομαδες κολύμπησαν σε μια θάλασσα ρουτίνας και καθημερινων πραγμάτων και ότι απέμεινε ήταν τα πειράγματα και οι συστοιχίσεις με εκείνη την ισπανική ταινία με τίτλο «Lucia y el sexo». Το καλοκαίρι έφυγε μαζί της, ή ανάποδα, δεν ξέρω αλήθεια πως έγινε, γιατί στο ενδιάμεσο φρόντισα να κάψω πολλά εγκεφαλικά κύτταρα μου με γενναίες δόσεις λυκισκου, βύνης και νερού, σε διαφορετικές δόσεις το καθενα. Μαζί με αυτά, το σεξ μας άφησε χρόνους μια θλιβερή Τρίτη, οι λεπτομέρειες της οποίας δεν χωράνε εδώ. Η νεα χρονια έφερε προωρες βροχες και τους περισσότερους Ιταλούς νεκρούς σε μια επιθεση των Ταλιμπαν απο τον καιρο που η Ιταλία έβαλε το ιμπεριαλιστικό της ποδαρι στο Αφγανισταν. Εν τω μεταξυ, η Ελλάδα ζει μέρες του '87, και διάφορα κυπριακά καλόπαιδα έχουν γεμισει την μπλογκοσφαιρα με μαλακιτσες του τύπου: "Καλός τούρκος, ο άστοχος τούρκος". Για όσους από εμας έχουν ζησει την Εθνική Φρουρά στις ενδοξότερες της στιγμές, μπορουμε να σας αναφέρουμε και άλλα αναλογου υφους ευφυολογηματα. Εν πάση περιπτώσει, τις προαλλες περπατουσα στη Borgo Croce, αν και δεν είμαι βέβαιος, μιας και δεν εχω μαθει ακομα τις οδους εδω, και είδα κλειστό το βιβλιοπωλείο που βρίσκεται στο τέρμα της. Η ανακοίνωση στη βιτρίνα ήταν λακωνικη και περιεκτική, σαν την επικειμενη λύση του κυπριακου: «Sono in Peru e non torno piu», τουτέστιν, «Είμαι στο Περού και δεν θα ξαναγυρίσω». Δεν ξέρω τι, αλλά κάτι έλειπε για να συμπληρωθεί το σκηνικό σουρεαλισμού που βίωνα εκείνη τη στιγμή. Ο σκοπός αυτού του αχρείαστα μακρού άρθρου είναι να σας δηλώσω ευθαρσώς ότι είμαι απίστευτα υπερήφανος που το Εθνικό Συμβούλιο αυτού του τόπου που δεν έχει έθνος, κατέληξε στη συγγραφή της επιτομής της κοινοτοπίας και αντιλήφθηκε το μέγεθος του διακυβεύματος, όπως θα λέγαμε και σε παλια καλα πασοκικα ελληνικα, τα οποία ετοιμάζονται να επιστρέψουν στη μόδα σε 7 μέρες από σήμερα. Σε μια κρίση χαράς απηύθυνα δημόσιο κάλεσμα σε όλους τους πολίτες που ειναι ALERT να μαζευτούν στη Φανερωμένη για να διαβάσουμε φωναχτα 14 φορές την οικουμενικη διακηρυξη ανθρωπινων δικαιωματων, αλλά μάταια. Μετά κι από αυτή την απογόητευση στ’ αλήθεια δεν έχω ιδέα που πάμε και πιστεύω κανείς άλλος, αίσθηση που μου μειώνει θεαματικά τον τρόμο του γκρεμού. Είμαι βεβαιος ότι υπάρχει και επιστημονικός όρος που περιγράφει την κατάσταση μας, όπως λέμε «σύνδρομο της Στοκχόλμης», «αμμοχωστοποίηση του κυπριακού» κλπ, αλλά επειδή είμαι ακόμη ένας ταπεινός διδακτορικός φοιτητής και αν αρχίσω να τα σκέφτομαι κι αυτά θα κάψω όλες τις ασφάλειες, πάω να φάω παγωτό.