Τις τελευταίες φορές που ήμουν στη Λευκωσία βρέθηκα τυχαία στις ταράτσες των κτηρίων που βρίσκονται επί της Πράσινης Γραμμής. Δείτε πώς απλές λέξεις διεκδικούν να γράφονται με κεφαλαίο, περνώντας έτσι σε ένα συλλογικά καταρτισμένο κατάλογο εννοιών που τους αρμόζει το ξεχωριστό αυτό σέβας. Πέρα από την παραδοξότητα αυτή, είναι τα κτήρια της παλιάς Λευκωσίας στην περιοχή, που μοιάζουν να έχουν εγκλωβιστεί σε μια παρένθεση του χρόνου. Αισθητική της μεταβατικής περιόδου από το '60 στο '70, ξύλο, μάρμαρο και μια ευρυχωρία στα οικοδομήματα που θα προκαλούσε έμφραγμα στους σημερινούς developer. Οι πόρτες στα κτήρια είναι απροσδόκητα ανοικτές και από τις σκάλες, σαν να διέρχεται κανείς μια περίεργη κβαντική σκουληκότρυπα, φτάνεις στις ταράτσες. Από εκεί, ο κόσμος έρχεται πάνω-κάτω, κι ίσως από εκείνο το ύψος, των 3-4 ορόφων πάνω από τη γη, να μπορεί να δει κανείς τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Μια χαρακιά χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο κι όποιος ζει εδώ πρέπει να την ψηλαφεί συχνά, αν θέλει να μαθαίνει αυτήν την πόλη. Τη βλέπεις σαν μαύρο φίδι να σέρνεται ανάμεσα στα κτήρια, μια μαύρη τρύπα στο μέσον της ζωής, που κάνει το παράλογο να τρίβεται μέσα στα μούτρα σου. Κι αν χάσεις το ίχνος της, τότε δεν έχεις παρά να ακολουθήσεις τα δίδυμα ζεύγη σημαίων που δίνουν στίγμα. Η ζωή συνεχίζεται στις δυο πλευρές, όπως δυο συνομίληκοι άνθρωποι ζουν, τρώνε, αγαπούν, κλαίνε, παιδεύονται και χαίρονται, ενώ τους χωρίζει μια μεσοτοιχία. Φωνές από ένα ξυλουργείο στη δική μας πλευρά, ένας μηχανικός που παιδεύεται πάνω από ένα αυτοκίνητο από κει. Γυναίκες που απλώνουν ρούχα, παιδιά που πιστεύουν ότι ο κόσμος ορίζεται από τους γειτονικούς δρόμους τους. Συνθήματα, βρισιές, χρονολογίες, μέρες που απομένουν μέχρι την απόλυση από το στρατό, σημάδια από σφαίρες στους τοίχους είναι το απτό αποτύπωμα για όλους εκείνους τους ανθρώπους που φρούρησαν πιστά το μνημείο του παραλογισμού, σαν τους ήρωες από "Το Κιβώτιο" του Άρη Αλεξάνδρου. Μόνο που αυτοί για τους οποίους γράφω δεν είναι δημιουργήματα μιας ιδιοφυούς συγγραφικής φαντασίας ούτε ήρωες υπό οποιαδήποτε έννοια: είμαστε εμείς κι αυτό με κάνει να νιώθω περίεργα. Όπως περίεργες σκέψεις με τυλίγουν καθώς εκτείνω το βλέμμα μου πάνω από την πόλη, αφού περιμένω από στιγμή σε στιγμή τον πυροβολισμό από κάποιο καλά κρυμμένο παρατηρητήριο που δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω. Όταν το λύσουμε, ας κρατήσουμε τα σημάδια, όχι για να έχουμε μια σκιά για να μας συντροφεύει, μα για να ξεκλειδώνουμε τον παραλογισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου