Πάσχα σημαίνει διάβαση

Πάει άλλο ένα Πάσχα στην ξενιτιά. Στην εκκλησία του Αγίου Ιακώβου στη Φλωρεντία επήλυδες ορθόδοξοι σμίγουν για δύο ώρες. Παρατηρώ την εκκλησία με τον δυτικότροπο διάκοσμό της, την έλλειψη τέμπλου, τα καθίσματα αίθουσας αναμονής ιατρείου. Πιο παράταιρη εικόνα δεν θα μπορούσα να σκαρφιστώ. Από κοντά και τα συνήθη κακά του ρωμαίικου: ψίθυροι, ανούσιες κουβέντες, μάνες που κοιτάνε βλοσυρά τα υπερκινητικά βλαστάρια τους, ο επίτροπος της εκκλησίας που «παραγοντίζεται», προσηλωμένες θεούσες. Οι Ελληνάρες ποτέ δεν πεθαίνουν, δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά. Στις δώδεκα-παρά βγαίνουμε έξω για να κάνουμε ανάσταση. Είμαστε ένα αλλόκοτο λεφούσι που καταλαμβάνει το στενό για λίγη ώρα - απ΄ το απέναντι μπαρ μάς κοιτάνε σαν σέκτα του Χάρε Κρίσνα.
Στο «Χριστός Ανέστη» αφήνω κατά μέρος την ελλιπή θρησκευτική μου κατήχηση, καλοπιάνω τον άθεο εαυτό και ψέλνω τρις και ψυχωμένα, μαζί με τους υπόλοιπους, «θανάτω θάνατον πατήσας», σε μια συναλληλία που νιώθω όλο και πιο σπάνια τα τελευταία χρόνια. Τα φιλιά της αγάπης ανταλλάζονται αφειδώλευτα, μάτια λαμπυρίζουν κάτω από τα κίτρινα φώτα και ήρεμα χαμόγελα αψηφούν τον συννεφιασμένο ουρανό της Τοσκάνης. Με τη νοερή σκηνοθετική μου δεινότητα, η κάμερα απομακρύνεται κάθετα και προς τα πάνω, καθώς απομένω μόνος στη μέση τού αλληλοασπαζόμενου πλήθους, ακίνητος και σιωπηλός. Αυτήν την ώρα, επιστρέφω ύστερα από αιώνες από την εσωτερική μου εξορία και έχω ανάγκη να μην μου χαλάσει τίποτα αυτήν τη σιωπή. «Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν», η Αντιγόνη κραυγάζει μέσα απ΄ τους αιώνες την προοικονομία της: δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για να αγαπώ. Θέλω να μπορέσω να πιστέψω όσο γίνεται - χρονικά και τροπικά ομιλών. Φεύγω με γοργό βήμα. Δυο τετράγωνα πιο κάτω, νεαρά κορίτσια από την Αμερική, με τις κλασικές μεσοδυτικές φάτσες και τα πλαδαρά τους κορμιά, στριμώχνονται σε μπαρ της κακιάς ώρας, πιστεύοντας ότι ζουν το ευρωπαϊκό τους όνειρο: ελεύθερη πρόσβαση στο αλκοόλ και μια δωρεάν προσδοκία to get laid. Στρίβοντας στο τελευταίο στενό πριν το σπίτι, μια παρέα κάνει κύκλο. Καθώς τους προσπερνώ, ρίχνω μια κλεφτή ματιά στα ναρκωτικά και τα λεφτά που αλλάζουν χέρια αστραπιαία. Την ίδια στιγμή ένα χαμογελαστό ζευγάρι περνά ξυστά, αμέριμνο, με το ποδήλατό του. Θάνατος και ζωή αξεδιάλυτα μαζί. Νιώθω ευγνώμων που το κινητό μου δεν κατακλύζεται από μηνύματα με προκάτ ευχές. Πέρσι τέτοιο καιρό μάθαινα πως «Πάσχα σημαίνει διάβαση». Είχε δίκιο, μαζί με όλα τα άλλα - μα εμένα μου φαίνεται πως έχω ακόμα κι άλλο δρόμο να διανύσω...