Διαρκείς επιστροφές

Στις 17 και 42 ακριβώς ένας ζεστός δυτικός άνεμος με χτύπησε στο πρόσωπο καθώς έβγαινα από το αεροδρόμιο. Η μυρωδιά της γης και το φως στο ουράνιο στερέωμα με τύλιξαν γλυκά. Μα η αίσθηση κράτησε μόνο για λίγο, όσο δηλαδή χρειάστηκε για να βιαστεί ο ακουστικός μου πόρος από κάποιον ανάγωγο που κάτι μουγκάνιζε παραδίπλα. Κι όλη η προσδοκία επιστροφής έγινε σκόνη σαν αυτήν που καλύπτει Ιούλη μήνα την Κύπρο. Κι όμως, ξεκινώ τις ταξιδιωτικές μου ετοιμασίες με την καλύτερη διάθεση, αλλά μου φαίνεται ότι κι αυτό δεν αρκεί πια. Όσο τα χρόνια μάς προσπερνούν, τόσο διογκώνεται σαν γιγαντιαία μπάλα μέσα μου το συναίσθημα ότι όλους εμάς τους ξενιτεμένους, τους «πήγαινε-έλα» τύπους, αυτός ο τόπος δεν μας θέλει κι ότι οι άνθρωποί του κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μας κρατήσουν μακριά, για να μας διώξουν. Με μας, λοιπόν, που επιμένουμε να επιστρέφουμε σε μια εξιδανικευμένη πατρίδα, τι θα γίνει; Σκέφτομαι πολλές φορές πως αυτό που μας κινεί δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ταξίδι εντός μας. Εκείνο το ταξίδι στην παιδική ηλικία που μας χαρίζεται μέσα από διαδοχικές απασφαλίσεις αναμνήσεων, καθώς διαδοχικές πόρτες ανοίγουν για να ξεχυθούν η αίσθηση της αφής του χώματος, η μυρωδιά της άνοιξης του 1985, άνθρωποι και πρόσωπα περαστικά, δεμένα με μυρωδιές και λέξεις. Μαζί και οι λίγοι δικοί που αποτελούν το άλλο μισό του λόγου - χωρίς αυτούς, ποιος θα ήσουν; Αυτήν την προσωπική Κύπρο του καθενός, πρέπει να τη φυλάμε καλά μέσα μας, όχι για αναμνησιακό εθισμό, μα για να μπορούμε να βρίσκουμε το κουράγιο να επιστρέφουμε κάθε φορά. Πάλι γκρίνια, ρε Νικόλα, θα μου πείτε; Προβληματισμός και λοξές σκέψεις για το τώρα, αλλά πες κάτι για το πώς, για το μετά, για το αύριο. Το ξέρω, από τα χιλιοειπωμένα και από κηρύγματα προς στους ήδη πιστούς χορτάσαμε - είναι κι αυτή μια κάποια μελαγχολία που επιμένει να μας επισκέπτεται όσο εμείς επιμένουμε να την αναδεύουμε εντός μας. Μα, η αλήθεια είναι ότι όσο δημόσια μοιράζομαι πράγματα, άλλο τόσο συνειδητοποιώ ότι είμαστε σκόρπιοι και διακατεχόμενοι από μια αίσθηση ανημποριάς απέναντι στην εκμαυλιστική σαγήνη της κοινωνικής πραγματικότητας. Την ίδια ώρα το micromanagement του Κυπριακού καλά κρατεί με Έρογλου, προέδρους, κόμματα και διάφορες άλλες μουτράκλες να παρελαύνουν καθημερινά από τις οθόνες μας, χωρίς να δίνουν προοπτική και προσδοκία ανατροπής στο ορατό μέλλον. Κι οι αγωνίες φαίνονται να εξαντλούνται στις ισοπαλίες της ομάδας - για την ποδοσφαιρική αλλοτρίωση, όμως, του τόπου σε προσεχές σημείωμα.