Πολιτική αγγελία

“Ξυπνήστε όσους κοιμούνται,

αφήστε αυτούς που ονειρεύονται”

Αν τα μετράω καλά, την πρώτη φορά που ο πατέρας μου ψήφισε σε βουλευτικές εκλογές, οι επιλογές του ήταν μετρημένες: οι ίδιες που θα έχω κι εγώ τον Μάϊο του 2011! Στα περίπου 30 χρόνια που μεσολάβησαν, η πολιτική ζωή της Κύπρου αναπτύχθηκε στους σωλήνες και τις συνθήκες του κομματικού εργαστηρίου. Ολιγάριθμες ελίτ ενδύθηκαν ιδεολογίες, εθνικισμούς, οπορτουνισμούς και συνθήματα, μαντρώνοντας πάνω-κάτω το 90% των Ελληνοκυπρίων σε τέσσερα κόμματα. Ό,τι δημιουργήθηκε εκτός εργαστηρίου ήταν θνησιγενές εξ αρχής και εξ ορισμού, αφού υπήρξε ως προσωποπαγής οργανισμός του κάθε πικραμένου, που μοιραία οδηγήθηκε στο αγκομαχητό για το 1,8% και στην αφάνεια. Με τον καιρό, τα κόμματα οικοδομήθηκαν ως μνημειώδη ζιγκουράτ για τους ευλαβείς ψηφοφόρους και βαφτίστηκαν... «κύτταρα της Δημοκρατίας» - αν πιστέψουμε το ΑΚΕΛ, που «ξεχνά» ότι χωρίς πολίτες δεν υπάρχει Δήμος.

Από παραγωγή πολιτικής, ιδεών και καινοτομίων, τα ξέρετε, να μην τα ξαναλέμε και μελαγχολούμε κυριακάτικα. Ρεβανσισμός και οπαδισμός ήταν και παραμένει the name of the game. Με επικοινωνιακά τρικ και ευρωπαϊκά μερεμέτια, ξεγελαστήκαμε ότι κάτι πάει να αλλάξει. Όμως κάθε φορά που η ρότα πήγαινε για στροφή, όλο και κάποιος δεν θα ξεχνούσε τι σημαίνει δεξιά ή θα θυμόταν τους προδότες, τους S-300, τον κομμουνισμό, τη «μαύρη δεκαετία» και άλλα είδη της κυπριακής πολιτικής συνομοταξίας, που αψηφούν ηρωϊκά κι αγέρωχα τους νόμους της φθοράς. Πίσω ολοταχώς, πίσω διαρκώς.

Στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, ένα χορταστικό 20-30% του εκλογικού σώματος ίσως μπει στον κόπο να πάει στο εκλογικό κέντρο, αν βρει το εκλογικό του βιβλιάριο και αν κάνει κέφι. Εκεί θα πρέπει βέβαια να αντιμετωπίσει το βαρύ δίλημμα του λευκού ή του άκυρου. Εκτός και αν μέχρι τότε αλλάξουν τα πράγματα. Και η αλλαγή δεν είναι κάτι άπιαστο. Είναι η ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού: πείτε το κόμμα, κίνηση, κίνημα, πρωτοβουλία πολιτών, όπως θέλετε. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να σκοτώσουμε το βαμπίρ που ονομάζεται «παλαιοκομματισμός». Εκθέτοντας το στο φως! Και το νέο σχήμα δεν μπορεί παρά να είναι το σχήμα των 30άρηδων.

Πρέπει, επιτέλους, να δημιουργήσουμε τη δική μας μεταπολίτευση και να τελειώσουμε ολοκληρωτικά με τη νεκρολαγνεία του Κυπριακού. Με ή χωρίς λύση, έχουμε να κερδίσουμε το στοίχημα, όχι μόνο του 21^ου, αλλά και το χαμένο χρόνο του 20^ου αιώνα! Στους συνομήλικους μου πέφτει το βάρος να στήσουν ένα καινούριο σχήμα, με νέους ανθρώπους και όχι επαγγελματίες πολιτικούς, με ιδέες και διάθεση για τα κοινά μας πράγματα και όχι πειθαρχημένους δεκανείς των κομματικών στρατών. Για όσους βιαστούν να μου προσάψουν «απολιτίκ» απόψεις, θα ήθελα να αναλογιστούν πόσο «πολιτίκ» είναι τα χρόνια που περάσαμε με τους σημερινούς κομματικούς σχηματισμούς.

Σήμερα, η καλή φουρνιά των 30άρηδων κουβαλάει ένα καλώς νοούμενο κοσμοπολιτισμό, είναι ενημερωμένη, έχει απόψεις - κι όταν δεν έχει, μπαίνει στον κόπο να ανοίξει ένα βιβλίο ή έστω να πειράξει το «ψαχτήρι» του google κι  αναζητά να μιλήσει στον περίγυρό της. Αλλά απέχει γενικώς. Εκχωρώντας έτσι άπλετο δημόσιο χώρο στη βλακεία και τη μετριοκρατία, επιτρέποντας στους αριβίστες των κομματικών φυτωρίων να περιφέρουν αναιδώς την ανεπάρκεια τους ως προσόν. Ως πότε;

Ζητούνται καλά παιδιά, για οργάνωση νέου σχήματος που θα αφορά το μέλλον της γενιάς τους πρόθυμα να σαρώσουν τον παλιό κόσμο με υπεύθυνα αντισυμβατικές ιδέες, με σκοπό να κάνουν ανατροπές και συλλογικές δράσεις που θα αλλάξουν ολοκληρωτικά την πατρίδα τους. Συστηματικοί γκρινιάρηδες, εγωπαθείς και ήδη δοκιμασμένοι αποκλείονται. Μόνο σοβαρές προτάσεις.

Υπάρχει κανείς εκεί έξω;