Το αύριο δεν είναι μακριά

Το Κυπριακό τραβάει τη δικιά του ανηφόρα, χρόνια τώρα. Η sui generis ζωή του φαίνεται να ετοιμάζεται να δώσει λύση στον εαυτό της, την ώρα που εμείς βουλιάζουμε αργά και σταθερά σε μια παρακμή. Τα παιχνιδάκια, οι επιμονές και το κρυφτούλι με τη διεθνή κοινότητα θα λάβει ένα μεγαλοπρεπές τέλος. Ο γιατρός στις προηγούμενες σελίδες θα ξέρει καλύτερα να μας περιγράψει το τι συμβαίνει όταν κάποιος εξέρχεται βίαια από τη νιρβάνα του.

Όλες οι κινήσεις φαίνονται να είναι στα χέρια της Τουρκίας και της διεθνούς κοινότητας. Το άνοιγμα της Αμμοχώστου για επιστροφή των κατοίκων της, υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση, εκτιμήθηκε ως επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Για όσους ξεχνάνε εύκολα, υπενθυμίζω ότι το 2003 τα οδοφράγματα άνοιξαν σε μια νύχτα και ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν ήξερε να βάλει δυο προτάσεις στη σειρά για να «καθοδηγήσει» τον κόσμο. Τώρα ετοιμαζόμαστε για το επόμενο πατατράκ, που θα προκύψει από το τέλος των συνομιλιών, την έκθεση του ΟΗΕ και την απόσυρση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Στη λίστα προστίθεται το απευθείας εμπόριο, που οι επιπτώσεις του δεν είναι τόσο οικονομικές, όσο πολιτικές. Προφανώς, η ανησυχία δεν είναι αν οι σαλάτες στην Grand Place θα φτιάχνονται με αγγουράκια από τα κατεχόμενα, αλλά η πολιτική επίπτωση στο νομικό καθεστώς των κατεχομένων. Μαζί μ΄ αυτά, η οικονομική αυτονόμηση των κατεχομένων μέσα από τη δημιουργία συνθηκών για έναν «φορολογικό παράδεισο», που θα είναι κοντά στην ΕΕ αλλά ανέλεγκτος από το θεσμικό της πλαίσιο, θα καταλήξει σε λίγα χρόνια να ανταγωνίζεται τις υφιστάμενες δομές μας.

Στο επίπεδο της κοινωνίας, η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι ακόμα και οι ακραιφνείς υποστηρικτές της ομοσπονδιακής λύσης έχουν αρχίσει να παρουσιάζουν σημάδια κόπωσης. Η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία απέχει πολύ από το να θεωρηθεί πολιτικό όραμα, ικανό να κινητοποιήσει κοινωνικές δυνάμεις που θα ωθήσουν τα πράγματα προς την πραγμάτωσή της. Έχει κανείς σήμερα ειλικρινή και διακαή πόθο να στήσει νέες κρατικές δομές και καινούργιες κοινωνικές συμμαχίες με τους Τουρκοκύπριους; Φοβάμαι ότι το σημερινό στάτους κβο έχει εμπεδώσει μέσα μας την πεποίθηση ότι η συμβίωσή μας κάτω από ένα κράτος δεν είναι ούτε επιθυμητή ούτε εφικτή. Ήδη, τα σχέδια Β, Γ και Δ περιέχουν χωριστές κρατικές οντότητες, διευθέτηση του περιουσιακού με αμοιβαίες ανταλλαγές και ρύθμιση του ζητήματος της ασφάλειας με σοβαρές μειώσεις στρατευμάτων και από τις δύο πλευρές και ανάθεση αρμοδιοτήτων για τα σύνορα στο FRONTEX.

Ενώ σε αδρές γραμμές οι επόμενοι μήνες διαγράφονται πραγματικά κρίσιμοι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αγωνιά για τη συγκυβέρνηση με το κόμμα της πατριωτικής ηλιθιότητας και γκρινιάζει σαν γεροντοκόρη κάθε φορά που αρθρώνεται έστω και ήπια κριτική. Έλλειμμα ηγεσίας, ανικανότητα διαχείρισης του βραχυ- και μεσο- πρόθεσμου ορίζοντα, φοβικά κατάλοιπα χρόνων και χρόνων ακελικής στενομυαλιάς με κάνουν να νοσταλγώ τον Τάσσο. Πρόεδρε, το κατάφερες κι αυτό...