Καρπασία

Ετούτη τη φορά αλλάξαμε δρομολόγιο και στρίψαμε προς τη Λυθράγκωμη. Σταματήσαμε στην εκκλησία και ξαφνικά οι σελίδες των σχολικών μου βιβλίων, κι έπειτα των νομικών, βρέθηκαν να ανεμίζουν στον ουρανό. Η Παναγιά της Κανακαριάς ήταν κλειδωμένη, μα έστω κι έτσι βρέθηκα να μαθαίνω ξανά την πατρίδα μου. Αν εκείνο το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ανα-νοηματοδοτείτο μετά το 2003, το υπουργείο Παιδείας θα έπρεπε να στέλνει τις εκδρομές των σχολείων στο βορρά και όχι στην παραλία Μακένζι για σουβλάκια. Ας καταγραφεί κι αυτό στη μακρά λίστα των χαμένων ευκαιριών και των φοβικών μας προτεραιοτήτων.

Στο δρόμο με ξαναβρήκαν όλα τα συναισθήματα που είχα νιώσει όταν ταξίδεψα στην Καρπασία για πρώτη φορά. Μια άφατη συγκίνηση, μακριά από μελό πατριωτισμούς και αδιέξοδες πίκρες. Ήθελα να ζητήσω από το φίλο που οδηγούσε να σταματήσει και να πιάσω το χώμα, να το τρίψω στις παλάμες μου, να νιώσω την αίσθηση της γης, να καθαρθώ. «Γιατί αυτή η έλξη για μια γη που δεν γνώρισα, που δεν έχω προφανή σχέση μαζί της;», αναρωτήθηκα. Ποιος αλήθεια είμαι εγώ χωρίς αυτή τη γη, χωρίς τα ταπεινά σημάδια των ανθρώπων πάνω της; Ποια ταυτότητα έχω χωρίς συνέχεια, χωρίς βάθος ιστορίας, χωρίς το μακρύ νήμα; Θα ήμουν μόνο ένας ανόητος, υψιπετής Κυπραίος, που φωνάζει αγγλικούρες και ζει μόνο για το σήμερα: αποκομμένος, ανιστόρητος, ειδεχθής.

Στον Απόστολο Αντρέα ξανά η εικόνα εγκατάλειψης, ένα σώμα που φθείρεται αργά, μια ψυχή που μοιάζει να ενδίδει στο θάνατο, να αποδέχεται πως δεν υπάρχει γυρισμός. Ίσως όλα αυτά να είναι δικές μου προβολές, μύχιες και αποσυρμένες σκέψεις, που ξεφεύγουν από τον αυστηρό εγκλεισμό τους. Από τον κυκεώνα των ασύμμετρων σκέψεων, πετάχτηκε κι αυτή. Να μπορούσα να μεταφέρω μαζί μου όλους αυτούς που μέχρι σήμερα με τόση ένταση απορρίπτουν τη λύση, αυτούς που τόσο αψήφιστα αρνήθηκαν αυτή τη λωρίδα γης το 2004. Να δουν, να νιώσουν, να τους συντρίψει η πραγματικότητα, να τους μειώσει ο χρόνος, να τους διδάξει μέτρο το τοπίο. Για όλους αυτούς λέω που βλέπουν το βορρά μας σαν μια ατιμασμένη γυναίκα και την αρνούνται τρις. Που, αντί να την αποζητήσουν, να την δεχθούν, να της γιατρέψουν τις πληγές στο σώμα και την ψυχή, επιμένουν να αρνούνται να την δουν, να την αγαπήσουν, πίσω από προσχήματα και ρητορείες.
Ο ήλιος μάς χάιδεψε γλυκά στην παραλία κι εγώ ξέφυγα από την τυραννία των σκέψεών μου. Κοιμήθηκα για μια ώρα που μου φάνηκε αιωνιότητα στην ομορφότερη παραλία που έχω δει, σώμα γυμνό πάνω στο σώμα της γης. Στην επιστροφή, απόμεινα να κοιτάζω έναν ουρανό με μιλιούνια άστρα που ανακατεύονταν με τις σκέψεις μου και την αγάπη μου γι΄ αυτόν τον τόπο. Κι αλήθεια σας το λέω. Εκεί, μέσα στα χιλιόμετρα που διανύσαμε της κατεχόμενης γης, ένιωσα για πρώτη φορά κάτι που δεν χαρίστηκε σε γενιές και γενιές Κυπρίων: λεύτερος.