Πριν πέσει η νύχτα

“Για τις ημικρανίες σας και τα χαμένα λόγια

τις χαλασμένες μήτρες σας και τα νεκρά παιδιά σας

και για την ανεργία σας και για τα στραβά σας”

Φίλιππος Αγγελής

Με ταχύτητα καρδιάς

Πριν πέσει η νύχτα, οι νικητές, δηλαδή όλοι, θα μετράνε τις κινήσεις της επόμενης μέρας. Σε όλα αυτά τα βαρετά εκλογικά μαθηματικά αναφέρομαι που φέρνουν τους αρχηγούς δύο κομμάτων ως τους επικρατέστερους προέδρους της Βουλής. (Παρεμπιπτόντως, ποιος από όλους εσάς εκεί έξω θα τους έδινε 7 χιλιάδες ζεστά ευρώ το μήνα σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά;) Ο ορίζοντας εκτείνεται στο 2013: μας μένει χοντρά-χοντρά ενάμιση χρόνος και οι τοπικές εκλογές μέχρι τότε. Όμως αυτά θα αποφασιστούν ερήμην μας: αναμείνατε, λοιπόν, στα πρωτοσέλιδά σας.

Το σημαντικό σήμερα είναι ότι υπάρχει ένας άδηλος νικητής και ένας αόρατος ηττημένος. Ο νικητής είναι η εγχώρια ακροδεξιά. Ανεξαρτήτως των ποσοστών που θα καταγράψουν σήμερα οι σχηματισμοί που την εκπροσωπούν, η ακροδεξιά έχει καταφέρει να αναδειχθεί σε αυτόνομη πολιτική οντότητα και να διεκδικήσει επιτυχώς την οριοθέτηση του αποκλειστικού πολιτικού της χώρου. Με όχημα τη μετανάστευση και την εξ αυτής πορευόμενη ρητορική στην κοινωνική και οικονομική ατζέντα, η ακροδεξιά έχει έρθει για να μείνει. Ακόμα και αν τα ποσοστά της παραμείνουν στα γλίσχρα επίπεδα των πρώτων μονοψήφιων αριθμών, ας είμαστε βέβαιοι για ένα πράγμα: ότι θα συνεχίσει να κάνει φασαρία, ότι θα συνεχίσει να είναι φορέας λεκτικής και σωματικής βίας, ότι θα σπρώχνει δεξιότερα τους υπόλοιπους. 

Ίσως είναι καιρός να πάρουμε στα σοβαρά αυτή την υπόθεση, όσο και αν η γραφικότητα ή η ακρότητα της μας φαίνεται ανάξια λόγου. Υποστηρίζω το αντίθετο: ο αντίκτυπος και ο δυνητικός κίνδυνος που εκπροσωπεί η ακροδεξιά είναι πολύ σοβαρά πράγματα για να τα αφήνουμε να σέρνονται στον πολιτικό χωροχρόνο. Εξ αφορμής της τελευταίας σκέψης, είναι μια ευκαιρία για όλους όσους ονοματίζουμε εαυτούς δημοκράτες να ωριμάσουμε και να ξεφύγουμε από τη λογική της αντανακλαστικής δρασης. Απέναντι στις πορείες μίσους της ακροδεξιάς, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η διοργάνωση αντιεκδήλωσης στον ίδιο χρόνο και χώρο. Η αντίδραση αυτή προδίδει ένα χαζό οπαδισμό, που κάποια στγμή θα έχει θύματα βίας: η Αθήνα δεν πέφτει μακριά. Με πιο μεγάλα θύματα, όμως, τη λογική και την ευκαιρία να τεθεί στα σοβαρά το μεταναστευτικό με νηφαλιότητα και ορθολογισμό στη δημόσια συζήτηση. 

Ο μεγάλος χαμένος είμαστε όποιος είχε μια μικρή προσδοκία ότι ίσως τα πράγματα πάρουν και μια διαφορετική στροφή αυτή τη φορά. Αντ’ αυτού, βιώσαμε μια προεκλογική περίοδο που στήθηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του κυπριακού lifestyle. Οι υποψήφιοι φωτογραφήθηκαν σε γελοίες πόζες, ξεμπέρδεψαν με την πολιτική μέσα από ανόητα συνθήματα και έκαναν διάφορες χαριτωμενιές που ταίριαζαν σε reality show και τέλοσπαντων ταλαιπώρησαν τον ακουστικό πόρο, τις οπτικές ίνες και την ψυχική μας ισορροπία. Η κληρονομιά της 22ας στην 23^η Μαϊου είναι ένα μικρό οικολογικό έγκλημα και ένα σωρός από «κυβερνοσκουπίδια» που θα μένουν εκτεθειμένα στις ιστοσελίδες των υποψηφίων, για να μας θυμίζουν τη ματαιοδοξία και την ολιγοσύνη που κυκλοφορεί ανάμεσά μας.

Ελπίζω μόνο να έχουν τύχη οι σοβαροί. Όσο κι αν πετροβολούμε απ’ έξω, κάποια στιγμή θα πρέπει να ψάξουμε τις απαντήσεις και με κάποιους από μέσα. Καλή τύχη, Χρήστο.