Τα τελευταία δύο καρφιά

A, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν,
Τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα

Μ. Αναγνωστάκης, Ἐπιτύμβιον

Μέσα στον ορυμαγδό κριτικής και τη συλλογική υστερία που σαρώνει σαν λίβας το νησί μας, ίσως να χάθηκε και η τελευταία προοπτική για μια λύση στο Κυπριακό. Αντ’ αυτού είχαμε μια «ηρωική» αποχώρηση από το ΔΗΚΟ, το οποίο άρχισε να ακονίζει τα μαχαίρια. Το ασπαίρον πλήθος θα παρακολουθήσει στα τηλεοπτικά ΜΜΕ τους επόμενους μήνες τον ανυπότακτο εαυτό του να αντιστέκεται για άλλη μία φορά στις επιβουλές ακόμη ενός υποχθόνιου σχεδίου των ξένων εναντίον της ανένδοτα υπερήφανης και ανεξάντλητα ελληνικής πατρίδας μας.

Η ιστορία τραβάει ρότα για πορείες που ποτέ δεν θελήσαμε. Στο φέρετρο του Κυπριακού, που έφτιαξε επιμελώς ο ένθεν και ένθεν εθνικισμός, έβαλε τα τελευταία δύο καρφιά η εγχώρια Αριστερά. Ένα το 2004 και ένα με την αυτοπαγίδευση στην παρούσα διαδικασία διαπραγματεύσεων. Το ΑΚΕΛ βαδίζει ολοταχώς για να συναντήσει τη διχοτόμηση, κινδυνεύοντας να χρεωθεί ιστορικά την οριστικοποίησή της. Οι μοίρες ημών των ιδίων είναι γερά αγκιστρωμένες σε αυτή την πορεία. Την ίδια στιγμή, αν μιλήσει κανείς με ανθρώπους του χώρου ή αν ρίξει μια ματιά στα γραφτά των συνοδοιπόρων του στο διαδίκτυο, θα επιβεβαιώσει ότι το κίνημα είναι σε πρόγραμμα διαρκούς επαναστατικής γυμναστικής για να κρύβεται η πολιτική γύμνια του.

Ο κόσμος του επαναλαμβάνει το ορθόδοξο «πατερημών» για την ταξική πάλη, την ανατοποθέτηση του Κυπριακού με ιδεολογικούς όρους, τον αγώνα ενάντια στη Δεξιά και τις νεοφιλελεύθερες επιλογές της. Θέτει ταυτόχρονα ως επιχείρημα τον μπαμπούλα της έλευσής της στην εξουσία και υπενθυμίζει, πιο πολύ ως εκβιασμό παρά ως υπόσχεση, ότι χωρίς την Αριστερά, δεν μπορεί να υπάρξει λύση. Μόνο που με το να κρατάς την αναπνοή σου μέχρι να γίνεις κατακόκκινος και να σκάσεις ή να διάγεις ως ακτιβιστής του πληκτρολογίου για την επανένωση, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι ο εξευμενισμός του τοτέμ της προσωπικής αυταπάτης. Η αποτυχία του ΑΚΕΛ είναι ότι δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί σε όσα το ίδιο απαιτεί από τους άλλους να του αναγνωρίσουν. Αντίθετα, συμπορεύτηκε άλλοτε δουλικά και άλλοτε κατευναστικά προς το αντίπαλο δέος του. Από τον καιρό της υιοθέτησης της Ένωσης μέχρι την επιλογή του Τ. Παπαδόπουλου, το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Η αποκορύφωση της σχιζοφρένειας αποτυπώνεται στον τρόπο με τον οποίο βαυκαλίζεται για το ρόλο του σε μια ενδεχόμενη λύση, όταν ήδη έχει χάσει το ραντεβού με την ιστορία. Για μένα, εδώ συμπυκνώνεται το πρόβλημα με το ΑΚΕΛ: είχε όσες ευκαιρίες ήθελε, μόνο που χρειάστηκε πολλές. Τώρα ξεδιπλώνεται μπροστά μας μια αχανής χρονική στέπα, όπου η γενιά μου θα κουβαλήσει με τη σειρά της τις αμαρτίες των γονέων της. Στο δικό μας μέλλον θα έχουμε άφθονες ώρες να συζητάμε για το τι, πώς και πότε πήγε στραβά στα χρόνια που τώρα διανύουμε και θα μαλώνουμε για την ορθότητα της δικής μας ιστορικής αλήθειας. Με την επιμήθεια σοφία μας, όλα θα μας φαίνονται καθαρά, αλλά ταυτόχρονα οι παλιοί εαυτοί μας θα μοιάζουν βυθισμένοι στο παράλογο. Προς όσους μεριμνούν για τις αποθήκες μνήμης τους: κρατήστε σημειώσεις, το μέλλον μας θα έχει πολλή ανοησία...