"Είμαστε προ της κρίσεως υπερήφανοι
γιατί το θαύμα ήταν πως ζήσαμε
χωρίς το θαύμα"
Γιάννης Βαρβέρης
Καθώς πλησιάζει η ώρα
Στο μεγάλο βιβλίο των χαμένων ευκαιριών αυτού του δύσμοιρου νησιού, μπορούμε πλέον να προσθέσουμε ακόμη ένα κεφάλαιο. Αυτό της ευκαιρίας να βρούμε, έστω και μέσω του συγκυριακού καταναγκασμού, τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Η έκρηξη στο Μαρί μας έφερε κατάφατσα με τη σκληρή διαπίστωση της προχειρότητας, της ανικανότητας και τον ζαμανφουτισμό που κυριαρχεί στις κρατικές ιεραρχίες. Μαζί και την τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού που στελεχώνει τη δημόσια ζωή του τόπου μας. Ίσως το πιο ενοχλητικό να ήταν η υποψία ότι κάτι γνώριμο μας κοιτούσε απ’ τον καθρέφτη. Η κρίση δεν μετατράπηκε σε ευκαιρία για εθνική συνεννόηση και συλλογική διαχείριση. Αντίθετα, πάνω στα ερείπια και τις χαμένες ζωές στήθηκε το γνωστό καραγκιόζ μπερντέ από τους κομματικούς homo neardenthal, που πάσχιζαν να μας πείσουν ότι έχουμε δείκτη νοημοσύνης ίση με αυτή μιας αμοιβάδας.
Από πολιτική σοβαρότητα και αποφασιστικότητα, από συναίσθηση της κρισιμότητας των ωρών, οι ηγεσίες των δύο κομμάτων πήραν ένα τεράστιο μηδενικό. Προτιμήθηκε ο εύκολος δρόμος του φανατισμού της κερκίδας και η κατοχύρωση των κεκτημένων. Στα σύνορα των αντίστοιχων επικρατειών ρίχθηκαν οι μεγαλοπρεπείς βολές: διαρκής στοχοποίηση προσώπων, εξατομίκευση ευθυνών για όλα, μαζικό σφυροκόπημα επί δικαίων και αδίκων. Κι όμως όλα αυτά δεν ήταν παρά πυροτεχνήματα που έσκασαν με εμφατικούς κρότους και χρώματα μέσα στη μαύρη πολιτική νύχτα του τόπου. Οι ιθαγενείς εντυπωσιάστηκαν, η πειθαρχία των κομματικών στρατών επιβεβαιώθηκε και όλοι μείναμε αεροσταγώς συσκευασμένοι στον αυτιστικό μας μικρόκοσμο. Μετά και από αυτό, ίσως θα πρέπει να εγκαταλείψουμε οριστικά την προσδοκία συνεννόησης και να σκεφτούμε κάτι νέο – άνγνωστο τι. Ως τότε, ας συμβιβαστούμε με τον αταβισμό των «κούμμουνων» και των «φασιστών».
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει όλο και πιο μόνους, όλο και πιο περιχαρακωμένους. Ιδιώτες, ατομιστές, έμπλεους φόβου και απόρριψης. Καμιά προσδοκία και καμιά εμπιστοσύνη. Το υλικό από το οποίο φτιάξαμε τις ψευδαισθήσεις μας παραμένει άθικτο κι έτοιμο για να συγκροτηθούν νέες παραμορφώσεις. Ίσως μέχρι σήμερα να τραφήκαμε από τα μικρά θαύματα της πενηντάχρονης κρατικής μας υπόστασης. Όμως μου φαίνεται ότι τα θαύματα τελείωσαν πια και οι παλιές ζωές μας καταρρέουν παταγωδώς. Αυτή θα είναι η σκληρή πραγματικότητα στην οποία θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε: ότι θα πρέπει να ζήσουμε χωρίς θαύματα.
3 σχόλια:
Όχι Νικόλα... στις παραλίες του ακάμα.... θωρείς κάτι γαλλίδες, γερμανίδες... απόδειξη ότι τα θαύματα υπάρχουν και κυκλοφορούν ανάμεσα μας!
Αν εγίνεσουν καμιάν φορά δικαστής δεν θα επέτρεπες ποττέ στον εαυτόν σου να καταδικάσει κάποιον στην βάσην μιας υπόθεσης τζιαι μιας κρίσης που δεν βασίζετε σε γεγονότα αλλά σε εκτίμηση. Καρφώνεις δκυό καρφκιά για να σταυρώνεις την αριστεράν που τα δανείζεσαι που την απογοήτευσην σου που δεν εγίνην τζιείνον που έκρινες εσύ σωστόν τζιαι όχι που την ορθολογιστικήν ανάλυσην των δεδομένων.
Πρώτον καρφίν: Αν το ΑΚΕΛ εψήφιζεν ΝΑΙ θα ελύετουν το Κυπριακόν, θα ενώννετουν ο τόπος, η γενιά σου δεν θα ζούσεν οικονομικές κρίσεις τζιαι προβλήματα, τζιαι ο ήλιος, ήταν να λάμπει, σαν μεγάλος, αδερφός, ήταν να γιορτάζουν, όλοι κάμποι, μες τα πλούτη, τζιαι στο φώς... της ενωμένης πατρίδας... Αν εψήφιζεν το ΑΚΕΛ ΝΑΙ, το ναι ήταν να πιάσει 35 με 45% αντίς 25 (αφού το 10-15% ήταν ήδη ακελικοί που εψηφίσαν) τζιαι το φέρετρον του Κυπριακού ήταν να πάει στον τάφον της διχοτόμησης εδώ τζιαι 7 χρόνια. Την μονιμοποίησην διχοτόμησην εσύ την προαναγγέλλεις τωρά. Η αριστερά δεν την υποστηρίζει, ούτε τζιαι δουλεύκει για να την υλοποιείσει. Άλλοι ναι.
Δευτερον καρφίν: Πάλε βάσει αυθαίρετης κρίσης που δεν βασίζεται σε γεγονότα, η λύση δεν προχωρεί λόγω διαδικασίας τζιαι όχι λόγω της δύναμης του αντιπάλου που προσπαθεί να επιβάλει το απαράδεχτον. Τι έθελες να κάμει η αριστερά για να εν ντυμένη στα μμάθκια σου; να δώκει όσα ζητά η Τουρκία τζιαι να τελειώννουμεν; Τζιαι πες έκαμεν το. Ποιός Κυπραίος εκτός που σέναν τζιαι ίσως τζιαι μεναν (ίσως λέω, εξαρτάται τι θα εδίαν) ήταν να το ψηφίσειν σε δημοψήφισμαν;
Φίλε μου άμαν στην ηλικίαν σου θωρείς μπροστά σου την έρημον μιας αχανούς χρονικής στέπας όπου θα κουβαλήσεις τες αμαρτίες των γονιών σου, χρειάζεσαι επειγόντως ψυχανάλυση. Διότι αν την διάγεις μόνος σου τούτην την στέπαν χωρίς καθρεφτην να σου δείχνει ποιός είσαι, τί θέλεις τζιαι τι κάμνεις, εν να την καταλύσεις χωρίς να έχεις καν μεγαλώσει, τζιαι θα δώκεις στα δικά σου παιθκιά άλλες αμαρτίες να κουβαλούν σιειρόττερες που τζιείνες που εκουβάλησες εσύ.
Εγώ μπροστά μου δεν θωρώ μιαν στέπαν, αλλά τον κόσμον όπως είναι. Προσπαθώ να πάρω ότι έχει να μου δώκει. Διότι, αν δεν φέρεις φερόμενος, το φέρον θα σε φέρει τζιαι θα σου μείνη η λύπη τζιαι το κάχριν αντίς η "αυταπάτη" της ελπίδας. Τζιαι στο τέλος δεν θα έχεις κάμει τίποτε. Τζιειαμαί να δεις πολιτικήν γύμνιαν.
Εγώ αρώτησα με ποιόν εν να κάμετε λύσην άμαν αποκλείετε την αριστεράν. Δεν το είπα για να σε εκβιάσω. Το είπα γιατί δεν είναι εύκολον πράμαν να μάσιαισαι μόνος σου για την ουτοπίαν. Αλλά πως να έρτεις μαζί μου αφού το να είσαι "συνοδηπόρος" είναι ταξικά ντροπή;
Γεια σου Ασέρα. Το σχόλιο σου αναφέρεται σε άλλο κείμενο, αλλά απαντάω εδώ για να έχουμε μια σειρά.
Ξεκινώ από το τελευταίο, που στα δικά μου μάτια είναι δηλωτικό της κατάστασης που επικρατεί στο μυαλό αρκετών ανθρώπων. Δείχνει τον τρόπο που θεμελιώνεται ο αλληλοαποκλεισμός ανάμεσα στα δύο μεγαλά κομματα. Για τους μεν ταξικα ντροπή, για τους άλλους ούτε με σφαίρες να συνοδοιπορήσουν. Έτσι, περνα ο καιρός, αλληλοβλεπονται και αλληλουποβλέπονται. Να μας στο 2011 να ψάχνουμε ακόμα τι θα γίνει. Δεν βλέπω κανεναν να περισσεύει εδω, ούτε δεξιο, ουτε αριστερό. Και εδω που έφτασαν τα πράματα, εξισου "πειστικα" μπορει να ειχειρηματολογήσει και κάποιος του ΔΗΣΥ ότι χωρίς αυτούς λύση δεν υπάρχει. Μύλος...
Για το μεν 2004 (και πιο πίσω, στην επιλογή του Παπαδόπουλου το 2003), κάνω μια κριτική. Αν το ποσοστό θα ήταν 45 ή 35, δεν είναι εδώ το ζήτημα. Εγώ το αντιστρέφω και λεω οτι θα δημιουργούσε άλλη δυναμικη στον κόσμο και θα περνούσε με 53%. Γιατί οι δικοί σου οι αριθμοί είναι ρεαλιστικοί και οι δικοί μου όχι; Το θέμα είναι να κρίνεις και να κρίνεσαι την ώρα που πρέπει από τις αποφάσεις. Η εξήγηση ότι και με το ΑΚΕΛ δεν περνούσε, είναι μια ηττημενη λογική: αφού δεν μπορώ να περάσω το δικό μου, ας πάω με τους άλλους. Με αυτή τη λογική μας έμεινε και το τσιμεντωμα.
Η αυτοπαγίδευση στη διαδικασία δεν εχει να κανει με την ταμπελα. Η αυτοπαγίδευση αναφέρεται στην εξ υπαρχης διαπραγματευση όλων των ζητηματων και στην παρατεταμένη τους διάρκεια. Η αντίφαση είναι προφανής: στο Αναν ζητούσε λίγους μήνες για αλλαγές (κάποιες κωδικοποιημενες αργότερα από το Εθνικό Συμβούλιο) και με την εκλογή του έκαψε και τη συγκυρια με τον Ταλατ και επαιξε με το χρόνο. Ο Χριστόφιας κρινεται για οσα μπορουσε - αυτα δεν ειναι απαλλακτικά για την Τουρκία.
Ασέρα, δεν ειμαι συναγερμικός, ούτε κανονικός ούτε λαιτ. Δεν ειμαι που τουτους τους δεξιους που εγνωρισες πριν φυεις που την Κύπρον. Δεν επιχαιρω με την κατασταση, ούτε ξυπνω τζιαι τζοιμουμαι με το πως να γράψω κατι για το ΑΚΕΛ. Καμνω μιαν εκτιμηση τζιαι γράφω θκυο σκεψεις για το που παν τα πραματα. Αν θα μεινει η ρετσινια της οριστικοποιησης στο ΑΚΕΛ δεν ειναι για πανηγυρισμούς και προσωπικές δικαιώσεις. Με αυτή την έννοια, το καλυτερο που μπορει να συμβεί ειναι να έχω λαθος. Το ελπίζω! Αν ομως τα πραματα παρουν άλλην τροπήν, τότε με ή χωρίς ψυχαναλύσεις, η οκκα 400 για την Κυπρον: και διηγώντας τα να κλαις...
Δημοσίευση σχολίου