Νέα, γυναίκα, μόνη ψάχνει

«-Πάμε για ρετσίνα το βράδυ;
-Μπα, έχω ραντεβού με τη νεωτερικότητα.»

Κυριάκος Συφιλτζόγλου, «Έκαστος Εφ’ Ω Ετάφη»

Ο τίτλος ανήκει νομίζω σε ταινία, αλλά η ουσία φανερώθηκε κρυστάλλινη μπροστά μου το περασμένο Σάββατο. Οι νέες γυναίκες της Κύπρου, τουλάχιστον ένα σημαντικό τους μέρος, για να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, περνούν τον κάβο των 30, όμορφες, μορφωμένες, δικτυωμένες και μόνες. Ίσως να φαίνεται παράδοξο να προσπαθώ να ρίξω ένα διερευνητικό βλέμμα από την άλλη όχθη, αλλά νομίζω η άσκηση έχει νόημα για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Ακόμα κι αν η εικόνα που περιέγραψα στην προηγούμενη παράγραφο εδράζεται εν μέρει σε ένα στερεότυπο, εντούτοις περιέχει ένα κομμάτι κοινωνικής πραγματικότητας, που τρίβεται στη μούρη του καθενός μας. Βλέποντάς τες να ξεροσταλιάζουν ανά δυάδες σε καφετέριες και μπαρ και μετά να αποχωρούν χωριστά, αναρωτιέμαι ποιος είναι εκείνος ο συναισθηματικός νευρώνας που βρίσκεται σε διαρκή καταστολή ή ατροφία. Στο ζύγισμα δεν φαίνεται να χάνουν πουθενά: στην κοινωνική παιδεία, στη φροντίδα του εαυτού τους, στο υπόβαθρο της προσωπικότητάς τους. Κι ακόμη, ευτυχήσαμε να ανήκουμε σε μια γενιά που έζησε και ταξίδεψε στο εξωτερικό στα χρόνια της νεότητάς μας. Ο κόσμος μάς ανήκε, ή τουλάχιστον μια τέτοια υπόσχεση είχε γίνει κάποτε πιστευτή.

Με την επιστροφή στην ξηρή πραγματικότητα της Κύπρου, οι παλιές καλές κοινωνικές συμβάσεις επιστρέφουν υπονομευτικές, σαν ηλικιωμένες θείες που ξέρουν ένα και μόνο μονότονο λογύδριο. Οι ψίθυροι πίσω από την πλάτη και οι συγκαταβατικές ματιές λειτουργούν πολλαπλασιαστικά στην αγωνία της αναζήτησης. Μα η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν ξέρει ποια είναι η τελευταία τους σκέψη το βράδυ πριν κοιμηθούν – ασφαλισμένες σε διαμερίσματα με αισθητική ΙΚΕΑ, έχουν βάλει ένα «τικ» δίπλα σε κάθε κουτάκι του checklist, αλλά η σούμα δεν βγαίνει. Ένα «γιατί» πλανιέται πάνω από τη Λευκωσία…

            Από την άλλη πλευρά, η κατάσταση δεν είναι καλύτερη, αλλά είναι κάπως διαφορετική. Οι άντρες της ηλικίας μου, ξανά με τον αστερίσκο της γενίκευσης, βρίσκουν καταφύγιο στην πρωτόγονη ασφάλεια της αγέλης. Champions League, μπίρες, futsal μια φορά την εβδομάδα και ομαδικές έξοδοι διαγράφουν έναν αέναο κύκλο κοινωνικής ύπαρξης που παραπλανητικά ποζάρει ως αειφόρος. Μέσα στη σιγουριά της ομάδας ή στη λιτότητα των εθιμικών κανόνων της αντρικής φιλίας, τα μεγέθη μπορούν να σμικρυνθούν και τα αδιέξοδα και η διάνυση μιας συναισθηματικής ερήμου να γίνουν κάπως πιο υποφερτά. Μα η υποψία μου είναι ότι κι αυτές οι λύσεις είναι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις, σαν σβήσουν τα φώτα.

            Σαββατιάτικες σκέψεις, πρώτες ώρες Κυριακής, η κούραση και τα τελευταία ποτά μού είχαν θολώσει λίγο το μυαλό και απάντηση δεν βρήκα.

Ο Νικόλας Κυριάκου ψάχνει τους ποιητές μιας σκληρής εποχής.