Βλαχοδήμαρχοι

Προτού καλά-καλά οσμιστούμε τον αέρα των δημοτικών εκλογών, η κομματική αριθμητική μάς μπάφιασε τα μυαλά. Χ δήμοι, επί Ψ συνεργασίες, μείον οι άλλοι και όλο μαζί εις το Μαρί = 2013. Τις μέρες που ακολούθησαν την έκδοση του πορίσματος Πολυβίου, οι κομματικές ηγεσίες εμφανίζονταν ως μετανοημένες Μαγδαληνές που παπαγάλιζαν όλα αυτά τα πολιτικώς ορθά που σε κάνουν να θες να κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο: «Λάβαμε τα μηνύματα», «Μια νέα εποχή έρχεται», «Θα γίνουμε δύναμη ευθύνης και αλλαγής». Στα αφτιά όσων παρακολουθούσαν, όλα αυτά ακούγονταν εύηχα και σωστά – πλην όμως διόλου πιστευτά. Όμως η προϊούσα κρίση της πολιτικής δεν είναι κάτι το αφηρημένο. Αντίθετα, είναι πολύ συγκεκριμένο και στην περίπτωσή μας έχει να κάνει με την ακατάσχετη πολυλογία που δεν προσφέρει λύσεις, αλλά μόνο ατάκες των 15’’ για το δελτίο ειδήσεων. Αλήθεια, ποιον νομίζουν ότι εντυπωσιάζουν με την ικανότητα να μιλούν συνέχεια χωρίς να λένε τίποτα;

            Οι δημοτικές εκλογές εξελίσσονται σε ακόμα μία άσκηση άνευ στρατεύματος, όπως ονομάζουν τις ασκήσεις επί χάρτου στο στρατό. Σε πολλούς δήμους οι υποψηφιότητες είναι σάρκα εκ της σαρκός των κομματικών στρατών, άλλες ως λύσεις ανάγκης, άλλες ως εισαγωγικές εξετάσεις νέων αστέρων στο στερέωμα. Το πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξή τους, αλλά η αδιαφανής διαδικασία, η μονομερής επιβολή του εκλεκτού που προικοδοτείται αυτόματα με τις κομματικές ψήφους. Στ’ αλήθεια, τι έχει αλλάξει από τις παλαιοκομματικές και συναλλακτικές πρακτικές του παρελθόντος; Και γιατί να νιώσει κάποιος συμμέτοχος σε κάτι στο οποίο δεν λαμβάνει μέρος;

            Από την άλλη πλευρά, δεν ιδρώνει το αφτί κανενός από την  αποχή στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Και γιατί άλλωστε, αφού τα τσιμεντωμένα ποσοστά προσμετρώνται στα έγκυρα ψηφοδέλτια και όχι στον συνολικό αριθμό ψηφισάντων. Η διάχυση της αδιαφορίας απλώνεται σαν τεράστιος λεκές από μελάνι και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Και εδώ είναι το πρόβλημα για το οποίο δεν μιλάμε ποτέ: ακόμα και με τους βέλτιστους υποψήφιους, με τα πιο δουλεμένα προγράμματα και τις καλύτερες των προθέσεων από τους άμεσα εμπλεκόμενους, όσο οι δημότες δεν αγαπούν την πόλη τους, το μικρόκοσμό τους, τότε το εκλογικό εγχείρημα δεν έχει κανένα νόημα. Κι αν οι εκλογές γίνονται για να πιάνουμε τον παλμό της κοινωνίας, ας τις καθιερώσουμε  κάθε χρόνο για να μας φύγει ο καημός! Αναπόφευκτα, φτάνουμε στο σημείο της επικυριαρχίας του «δε βαριέσαι» που συνοδεύεται από την απαίτηση να παραδοθούν όλα στα πόδια μας, χωρίς κόπο ή έγνοια: καλές δημοτικές υπηρεσίες, έργα, χώροι στάθμευσης, αποτελεσματική διαχείριση αποβλήτων κλπ. Ωστόσο, αργά ή γρήγορα, έρχεται η ώρα που τα κακομαθημένα κωλόπαιδα παίρνουν τελικά αυτό που πραγματικά τους αξίζει.

            Δίπλα σε αυτή τη διπολική διαταραχή πολιτικής συμπεριφοράς, θα πρέπει να μιλήσουμε κάποια στιγμή και για αυτή την αστεία ιστορία των δημάρχων των κατεχόμενων δήμων. Αν ισχύει η υποψία μου ότι απολαμβάνουν τα ίδια ωφελήματα με τους ομολόγούς τους των ελεύθερων δήμων, τότε νομίζω θα συμπληρωθεί η πολιτική σχιζοφρένεια. Σύμφωνοι, υπάρχουν πρακτικά ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν, αλλά, αδέρφια, πιάσαμε 40ετία με αυτή την ιστορία. Με μια αρμόδια υπηρεσία στο υπουργείο Εσωτερικών ή με άμισθους, τιμής ένεκεν, δημάρχους, θα χάναμε σε αγωνιστικότητα και λογική;