Χάσαμε τις ευκαιρίες. Στοπ.

Δύο από τις κυριότερες θέσεις που κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα είναι η ηθική απαξίωση του απερχόμενου Προέδρου για τις ισχυριζόμενες πράξεις και παραλείψεις του στην υπόθεση της έκρηξης στο Μαρί και η συνολική αποτυχία του ΑΚΕΛ να διαχειριστεί με σοβαρότητα και υπευθυνότητα την οικονομική διακυβέρνηση του τόπου. Ο αντίλογος στην κριτική για τις δύο αυτές θέσεις εκφέρεται κατά τον συνήθη κομματικά συντεταγμένο τρόπο και χωρίς επίλογο που να αρθρώνει πρόταση για το μέλλον. Άδικες, κακοπροαίρετες, ιδιοτελείς, μικροπολιτικές ή μη, οι κύριες αυτές θέσεις δεσπόζουν στον δημόσιο λόγο. Μαζί με την επί της ουσίας ανεπάρκεια των αντεπιχειρημάτων του ΑΚΕΛ, η απόπειρα να διανθιστούν αυτά με έναν ηθικίστικο τόνο, οδήγησε γρηγορότερα στην αποτυχία τους και στην επίταση της αρνητικής στάσης μιας σημαντικής μερίδας πολιτών έναντί του.

Όλα αυτά ίσως να έχουν ειπωθεί προηγουμένως από άλλους. Πιστεύω όμως ότι αν για κάτι ελέγχεται και πρέπει να εγκαλείται το ΑΚΕΛ, αυτό δεν είναι το Μαρί, ούτε η οικονομική δυσπραγία του τόπου, αλλά το χάσιμο πολλών και σημαντικών ευκαιριών να ανατάξει το πολιτικό τοπίο του τόπου και να παραδώσει μια Κύπρο ριζικά διαφορετική από αυτή που παρέλαβε. Σήμερα, η πολιτική απομόνωση που υφίσταται είναι συνέπεια και αυτής της αποτυχίας.

Ευκαιρία πρώτη: η αποτυχία να κεφαλαιοποιηθεί πολιτικά η επίτευξη ουσιαστικής προόδου στις συνομιλίες με τον Ταλάτ. Οι συγκλίσεις δεν έλαβαν ποτέ τη σφραγίδα της δημόσιας κοινοποίησής τους, ούτε μετατράπηκαν σε ένα είδος κεκτημένου που θα οδηγούσε στην οριστική συμφωνία. Τα φοβικά ένστικτα του κόμματος ενεργοποιήθηκαν ξανά και οδήγησαν στη σιωπηρή εγκατάλειψη του Τουρκοκύπριου ηγέτη, συντείνοντας στην εκλογική του ήττα. Με ποδοσφαιρικούς όρους, η ήττα του πρώτου μισού του προεκλογικού συνθήματος "Δίκαιη λύση, δίκαιη κοινωνία" ήρθε με αυτογκόλ. Το ΑΚΕΛ δεν απαλλάχθηκε από τα σύνδρομα του 2004 και έθαψε για δεύτερη φορά τη θετική προοπτική για το Κυπριακό χάριν της συγκυβερνητικής επιβίωσης και από φόβο έναντι του βαθέος κυπριακού κράτους. Οι ρητορικές κορώνες προς το αντίθετο, μόνο θυμηδία προκαλούν πια.

Ευκαιρία δεύτερη: η προσδοκία ότι θα αντιμετωπίζονταν τα δεξιά και συντηρητικά σύνδρομα στη δημόσια υπηρεσία, την παιδεία και τα ΜΜΕ. Μια εν συντομία αποτίμηση δείχνει ότι ούτε και εδώ άδραξε την ευκαιρία. Ο διορισμός των φίλα προσκείμενων βαφτίστηκε αποκατάσταση αδικιών, ακολουθώντας έτσι την πεπατημένη των προηγούμενων κυβερνήσεων. Το πρόγραμμα για την Παιδεία δεν έτυχε πλήρους υπεράσπισης και το θέμα υποβιβάστηκε σε μια διελκυστίνδα με προσωπικές προεκτάσεις ανάμεσα στον αρμόδιο υπουργό και στον αρχιεπίσκοπο και ένα σινάφι αναρμόδιων. Όσο για τα ΜΜΕ, το προβληματικό καθεστώς ιδιοκτησίας τους δεν θίχτηκε, αλλά αντίθετα υπήρξε μια άτυπη συνθηκολόγηση με την οικονομική ολιγαρχία που εκπροσωπούν. Κι αυτό μέχρι πρόσφατα, αφού τα συντηρητικά ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, έχουν ταχθεί πια με τις άλλες προεδρικές υποψηφιότητες.

Ευκαιρία τρίτη: να μιλήσει για διακοινοτική και ενδοκοινοτική συμφιλίωση και να θέσει μια δημοκρατική και αριστερή κοινωνική ατζέντα, διαφοροποιούμενο ουσιαστικά από τον υπόλοιπο κομματικό συρφετό. Αν κάποιος φύσει θα μπορούσε να προχωρήσει σε ένα τέτοιο βήμα, αυτός θα ήταν το ΑΚΕΛ. Κόντρα στην πολιτική διαίσθηση, η Κύπρος βιώνει την αργή, αλλά σταθερή, άνοδο του ΕΛΑΜ, είναι φοβική απέναντι στις πάσης φύσεως μειονότητες, διαπνέεται από έναν διαταξικό ρατσισμό και θέλγεται, ως συνήθως, από συνωμοσιολογίες, τη ρητορική της θυματοποίησης και τις κενοδοξίες περί αγώνων για δικαίωση.

Ευκαιρία τέταρτη: ενώπιον της σχεδόν βέβαιης εκλογής του Ν. Ανασταδιάδη, το ΑΚΕΛ είχε την εξαιρετική δυνατότητα να επιστρέψει στην κοινωνία με νέες ιδέες, καινούργια πρόσωπα και να απευθυνθεί σε όσους αδιαφορούν και απαξιούν να ασχοληθούν με την πολιτική. Αντ’ αυτού επέλεξε να "κάψει" πολιτικά τον υποψήφιό του, που, έτι χειρότερο, προβάλλει οπισθοδρομικές απόψεις για την άμβλωση, την πορνεία, τα ναρκωτικά.

Ευκαιρία... Να συνεχίσω; Ο χώρος δεν το επιτρέπει, αλλά η διαπίστωση παραμένει ότι το ΑΚΕΛ, στην αυθεντικά δικιά του ευκαιρία στη διακυβέρνηση, είχε όσες ευκαιρίες χρειάστηκε, αλλά δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά. Δεν επιχαίρω διόλου, ειδικά ενόψει της συντηρητικής στροφής στην κοινωνία και στην πολιτική που συνεπάγεται η συμμαχία ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ.

Εν τέλει, το θέμα παραμένει: ποιος θα κουβαλήσει τις προσδοκίες και τα όνειρα του υγιούς κομματιού της δικής μου γενιάς;

Ο Νικόλας Κυριάκου πάντα για τους πολλούς θα περισσεύει και για τους λίγους δεν θα επαρκεί.