Πέντε επί πέντε

Κάθε Δευτέρα ένα λεφούσι λογιστές, δικηγόροι, μικροεπιχειρηματίες, τραπεζικοί, ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι και μέλη άλλων επαγγελματικών κατηγοριών αφήνουν τα στυλό, τους υπολογιστές και τα σύνεργά τους και κατεβαίνουν σε ένα από τα μικρά γήπεδα ποδοσφαίρου, τα γνωστά και ως 5Χ5, που υπάρχουν στη Λευκωσία. Για μια ώρα, δέκα τύποι ηλικίας ±35 με κοιλιές, αρχή φαλάκρας και μειωμένες αντοχές φτιάχνουν μια μηχανή του χρόνου και επιστρέφουν στην παιδική τους ηλικία. Οι περισσότεροι κατ’ ακρίβεια γνωρίζονται από εκείνη τη μακρινή εποχή και έχουν δει ο ένας τον άλλο σε στιγμές δόξας και απογείωσης, αλλά και σε στιγμές κατάπτωσης και βυθού. Έχουν δει ο ένας τον άλλο σε αλάνες, χωράφες με πέτρες, σε σκονισμένους δρόμους να προσπαθούν τα νέα ποδοσφαιρικά τους κόλπα, να συζητούν άνευ συμπεράσματος για τις ομάδες τους, να φτιάχνουν, να μαθαίνουν και να τηρούν ευλαβικά τους άγραφους κανόνες του ποδοσφαίρου. Νά, λοιπόν, τι έμαθα στα περίπου 20 χρόνια της ποδοσφαιρικής μου παρουσίας.

Όποιος ζητά φάουλ, το παίρνει. Το fair play τηρείται λόγω της προσωπικής τιμής του καθενός. Αν κάποιος ξεφύγει, η ομάδα του έχει τον τελικό λόγο να σταθεί «εντάξει» απέναντι στην άλλη. Στους μικροτραυματισμούς, το παιχνίδι σταματά: το σημαντικό είναι να είμαστε όλοι καλά στο τέλος του παιχνιδιού. Στο γήπεδο παίζουμε σε συγκεκριμένες θέσεις. Το να βάλεις γκολ είναι υπόθεση όλων. Οι πολλές ντρίμπλες δεν βοηθούν την ομάδα. Οι βεντέτες έχουν πίστωση μιας ή δύο αποπειρών να κάνουν τα εφέ τους. Μετά από αυτό τρώνε βρίσιμο και ξεκινούν να παίζουν ομαδικά. Γι’ αυτό, μια πάσα κάνει χαρούμενους δύο ανθρώπους. Αν χάσεις την μπάλα, γυρνάς για να καλύψεις παίκτη ή χώρο. Αν αφήσεις τον τελευταίο σου αμυντικό παίκτη αντιμέτωπο με αιφνιδιασμό, το πιο πιθανό είναι ότι θα σου βάλουν γκολ. Έτσι, τα 5Χ5 είναι η επιτομή ενός ιδιαίτερου «ολοκληρωτικού» ποδοσφαίρου: παίζεις επίθεση, επιστρέφεις άμυνα, κατεβάζεις παιχνίδι, κάνεις κίνηση, πασάρεις στη γραμμή, αποφεύγεις τις ψηλές μπαλιές, η μπάλα κάτω, ακούς τον συμπαίκτη σου όταν ζητά πάσα και θυμάσαι πάντα αυτό που λέει ο οργανωτής μας: «η μπάλα είναι απλή».

Ίσως όλα αυτά να φαίνονται αδιάφορα ή απλά ή δύσκολα στη συνθετική εκτέλεση, αλλά για μένα αποτελούν προβολή της ζωής των περισσοτέρων από εμάς και αποτύπωση αξιών και αρχών: συντάσσεσαι με ένα σύνολο, παίζεις για όλους, δικαιούσαι μια στιγμή λάθους αλλά και μια στιγμή αναγνώρισης, συμμορφώνεσαι με ηθικούς κανόνες που είναι κοινοί για όλους, υπόκεισαι στον δημόσιο έλεγχο για ό,τι κάνεις και ό,τι παραλείπεις. Έτσι εξηγείται και εξειδικεύεται η φράση του συγγραφέα και στοχαστή Αλμπέρ Καμύ: «Όλα όσα γνωρίζω με βεβαιότητα για την ηθική και τις υποχρεώσεις τα οφείλω στο ποδόσφαιρο». Όχι τυχαία…

Είμαι ευγνώμων στους δέκα της Δευτέρας γιατί επιμένουν να με παίρνουν μαζί τους στο ταξίδι της επιστροφής στην παιδική ηλικία, γιατί φροντίζουν να μου υπενθυμίζουν τους κανόνες και την ηθική τους διάσταση, γιατί παρά τις εγχειρήσεις τους και τα ταλαιπωρημένα γόνατά τους κατεβαίνουν στο γήπεδο, γιατί κρατούν ζωντανή τη χαρά του παιχνιδιού και την ευτυχία που μπορεί να περικλείει ένα απλό αντικείμενο: μια μπάλα. Ραντεβού αύριο, αλήτες.