Μέτρημα

Άσπρες τρίχες: στους κροτάφους. Πτυχία: τέσσερα. Παραπανίσια κιλά: γύρω στα εφτά. (Θα είναι οι βαριές ελληνικές κοκάλες μου...). Παλιοί έρωτες κι αγάπες: ένας και μία. Σημείωση για το μέλλον: οι κακοθαμμένοι έρωτες βρικολακιάζουν. Τατουάζ: στην ωμοπλάτη, μια επιπολαιότητα έναν Δεκέμβριο στην Ολλανδία. Φίλοι: πολλοί, παλιοί και καινούργιοι. Κάποιος κακεντρεχής ετοιμάζει τριάντα τρία κεριά για την τούρτα μου. Ένα email παλιά: στα 33, ή παντρεύεσαι ή σταυρώνεσαι. Το πρώτο σίγουρα όχι. Το δεύτερο, χμ, ας μην γίνω υπερβολικός. Αδιάβαστα βιβλία στα ράφια: απόδειξη ότι ο χρόνος έχει συσταλεί. Κάτι ποιητικές συλλογές μελαγχολικών αγοριών. Εκείνα τα κείμενα που σου στέλνουν με λινκ. 6 μπίρες στο ψυγείο. Τα μηνύματα: «Έλα ευρωαλήτη, πάμε για καφέ». Το προχθεσινό σούρουπο: μπλε, μωβ, μια γραμμή χρυσοπορτοκαλιού κι ένα μισό φεγγάρι με τον Έσπερο. Ο μέσα μου συναισθηματικός τοίχος και το μονοπάτι για τον παλιό κήπο. Κάτι βλέμματα αγωνίας που νιώθω πίσω μου - μην ανησυχείς, εγώ θα βγαίνω πάντα νικητής, όπως κι ο Πύρρος. Η Θεσσαλονίκη είναι πια προϊστορία. Κάτι ισπανικά φιλμ που σε άρπαξαν και σε κοπάνησαν στον τοίχο. Τα αλλαγμένα πρόσωπα των συμμαθητών. Η αυταπάτη ότι εγώ δεν έχω αλλάξει. Η βεβαιότητα περί του αντιθέτου. Ο τρόπος που κάποια λέει το όνομά σου. Κι η αίσθηση που σε επισκέπτεται συχνά από τον τρόπο που την φίλησες μια νύχτα στην πλατεία. Εκείνα τα μαγικά δεκαπέντε δευτερόλεπτα πριν πέσουν οι εξωτερικές πανοπλίες. Και οι στιγμές που αποκαλύπτεσαι στον άλλον: διαστολή του σύμπαντος, μια μεγάλη έκρηξη. Τα πρωινά με το πρώτο φως και την κουρτίνα να παίζει. Οι φορές που η συνείδηση ελαφραίνει. Μια εκπληκτική ντρίπλα που έκανα προχθές. Μα και τα γυάλινα, πια, γόνατά μου. Τα γλυκά απογεύματα της Λευκωσίας που περιμένουν να τα κοιτάξεις. Και τα γράμματα “we regret to inform you that…”. Τα όνειρα με τα διαφορετικά πρόσωπα, στα λάθος μέρη, σε λάθος ώρες. Το ξύπνημα, με λάθος πρόσωπα, στα ίδια μέρη και να είναι ήδη αργά. Κάτι αστείες ιστορίες. Και Σαββατοκύριακα με μπάλα. Η πλήρης συλλογή από ηλεκτρονικά μαραφέτια. Οι πίνακες αναχωρήσεων και οι ενδιάμεσες πτήσεις. Στις 7.30 για τρέξιμο – το απόγευμα, μην τρελαθούμε. Τα αραιά τηλεφωνήματα. Οι φίλοι που επισκέπτονται. Οι γάμοι στα νησιά και κάτι νέα τραγούδια. Τα αναπάντεχα συναπαντήματα με ευφυείς ανθρώπους. Η στιγμή που γυρνάς για να πεις κάτι, αλλά δεν είναι κανείς εκεί. Ένα φορτίο απογοητεύσεων που θέλεις να σβήσεις. Κάτι σαχλά φλερτ, ένα κάρο ανοησίες και άλλη σαβούρα που δεν τα χωράει καμιά χωματερή. Η ανάγκη να κατασταλάξεις και ο δαίμονας που σου κυριεύει ξανά το μυαλό. 34.