Η πρόοδος - Η συντήρηση

Με αφορμή 10 ταμπού

Ήταν Φεβρουάριος του 2008 κι είχε αλλάξει το κλίμα. Το θανατερό χέρι που μας είχε αρπάξει απ’ τον λαιμό είχε κοπεί κι οι βδέλλες, που είχαν τραφεί απομυζώντας το, κείτονταν μαζεμένες και ελεεινές στο έδαφος, μη έχοντας πού να κρυφτούν. Ήταν το πρόγραμμα. Κι ήταν και το σύνθημα. Κι ήταν νεκροί ανώνυμοι μέσα στα χρόνια και το χώμα. Κι η δικαιοσύνη για τους λίγους, τους καταφρονεμένους, τους αδικημένους θα ερχόταν. Τα όνειρα θα λάβαιναν την εκδίκησή τους. Θα χτιζόταν από το μηδέν. Κομμάτι-κομμάτι, πέτρα-πέτρα. Θα ορθώναμε τα μάτια στο κατεστημένο – για πρώτη φορά. Θα σηκωνόμασταν στα πόδια και δεν θα μας φαίνονταν πια γίγαντες. Είχαμε χρόνο μπροστά μας.

Κι όμως. Όχι. Δεν είχαμε. Γιατί ο χρόνος όλος δεν φθάνει για να διαβάσει κανείς όλα τα βιβλία, να αγωνιστεί κανείς όλους τους αγώνες, να ελπίσει όλες τις ελπίδες, να ιστορίσει όλες τις ιστορίες. Θα έρθει η στιγμή που δεν θα έχει αύριο, που ο χρόνος θα έχει πια εξαντληθεί. Ξέχνα τον Λένιν, τον Μπρεχτ, τον Τρότσκι, άσε τον Τσε, τον Μαρξ, τον Ιονέσκο. Κι γι’ αυτούς θα έφτασε κάποτε η στιγμή που ένιωσαν τη ματαιότητα, μα δεν θα το μάθουμε ποτέ – μόνο μια ανηλεής υποψία θα μας ζώνει. Ίσως τότε να αντάλλασσαν όλη τη θέλησή τους, όλους τους αγώνες για ένα ακόμη φιλί, μία ακόμη προσπάθεια. Μα ίσως και όχι, είναι περίεργο το μυαλό των ανθρώπων κι είναι καλύτερα έτσι, μα ξέρω ότι έχω δίκιο: κάθε τραγούδι έχει άλλο στίχο, μα όλα λένε το ίδιο πράγμα, ότι δεν αξίζει να τα ακούς μόνος σου.

Άσε, λοιπόν, τις εμμονές σου που σε κρατούν καθηλωμένο, την εξουσία και την προστυχιά της που σε εκπορνεύει, σ’ αυτό τον τόπο τώρα, σ’ αυτόν τον κόσμο για πάντα, δύο θα είναι οι καταστάσεις, η πρόοδος και η συντήρηση, αυτοί που κάνουν τον κόσμο να προχωράει μπροστά και ονειρεύονται δυνατά κι αυτοί που υποτάσσονται στην οπισθοδρόμηση και προσκυνούν στους ναούς του πειθήνιου ερέβους. Και τώρα που ο χρόνος στέρεψε, που όλα τα διλήμματα συμπυκνώνονται σε ένα, τώρα που δεν θα σου συγχωρεθούν άλλες αναβολές και υπεκφυγές, τώρα είναι εσύ που πρέπει πια να διαλέξεις, γιατί το ξέρεις πια καλά πως το αύριο δεν έρχεται πάντοτε...

Ο Νικόλας Κυριάκου έχει πρόσωπο – όχι για τις εφημερίδες.

(μέρη του κειμένου είναι παρμένα από κάπου αλλού, δεν θυμάμαι που, αλλά ήταν ένα εξαιρετικό κείμενο κι εγώ ένας ταπεινός λογοκλέπτης)