Το κατά Λιλλήκαν δίκαιον

Πριν λίγες μέρες, ο κ. Λιλλήκας έριξε την ιδέα χωρίς χρονοτριβή: να κλείσουν τα οδοφράγματα! Εκείνη τη στιγμή, οι Paul Craig και Grainne de Burca μάζεψαν όλα τα αντίτυπα του έργου-αναφοράς τους στο ευρωπαϊκό δίκαιο και σε ένδειξη μεταμέλειας για τη λειψή παρουσίαση και ανάλυση του αντικειμένου, απέσυραν από την κυκλοφορία το βιβλίο τους. Την ίδια ώρα, σε κάποια από τα πολλά νεκροταφεία της Κύπρου, τα κόκαλα των κυπρίων συνταγματολόγων έτριξαν για μερικά δευτερόλεπτα. Τι κι αν μία από τις πιο θεμελιώδεις ελευθερίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αυτή της ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων; Τι κι αν ο Κανονισμός 866/2004, ο επονομαζόμενος και Κανονισμός της Πράσινης Γραμμής, αναφέρει στο προοίμιό του ως νομιμοποιητική βάση για την έκδοσή του ότι: «επιβάλλεται η θέσπιση ειδικών κανόνων για τη διέλευση των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και των προσώπων από τη γραμμή”; Τι κι αν το άρθρο 13 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας προβλέπει ότι: “έκαστος έχει το δικαίωμα ελευθέρας μετακινήσεως εντός του εδάφους της Δημοκρατίας”; Τι κι αν ο διαχωρισμός επιβλήθηκε από τη στρατιωτική κατοχή και αποτέλεσε εμβληματική πολιτική του Ντενκτάς; Τι κι αν το κλείσιμο των οδοφραγμάτων αυτή την περίοδο θα είχε πολιτικό κόστος για τη Δημοκρατία; Όχι, τίποτα από αυτά δεν στάθηκε ικανό για να σταματήσει τον Μέγα Μάγιστρο της εξωτερικής πολιτικής, τον σωτήρα της αξιοπρέπειας της Ευρώπης, τον “ήρθα στην Πολωνία and I don’t know why”, τον εξωσυστημικό και αυτοδημιούργητο πολιτικό παράγοντα της Κύπρου από το να εισηγηθεί την επιστροφή στις παλιές καλές μέρες που έβλεπες συχνότερα Αρειανό παρά Τουρκοκύπριο.

Διαβάζω στα κοινωνικά δίκτυα και μέσα για τον προβληματισμό που προκαλεί η τακτικότητα των αλλαγών θέσεων που ακούει κανείς από τον κ. Λιλλήκα. Άλλοι προβληματίζονται για τη διαφορετική υφή, και τον κάποτε ασύμβατο μεταξύ τους χαρακτήρα, των θέσεών του. Άλλοι ιχνηλατούν την πολιτική του διαδρομή και δεν ενθουσιάζονται από την πληθώρα των χρωμάτων και των ονομάτων που περιέχει το πολιτικό του βιογραφικό. Θα μπορούσε, επίσης, να πει κανείς ότι οι θέσεις του φλερτάρουν με τον λαϊκισμό και τον οπορτουνισμό, επιδιώκοντας να τζογάρει πάνω στο κοινό αίσθημα, στην οργή της στιγμής, στην απογοήτευση από τις δυσλειτουργίες του πολιτικού μας συστήματος για να παίξει τον μεσσιανικό, άσπιλο και σωτήριο ρόλο του. Η λίστα των αντιφάσεων, των λαθών και της κριτικής θα μπορούσε να επεκταθεί κι άλλο. Ωστόσο, αυτό που με απασχολεί ως πολίτη, δεν είναι το καθένα από αυτά τα ζητήματα μεμονωμένα, αλλά το σύνολο της πρόσθεσής τους. Έχοντας ενώπιόν μου τις δηλώσεις του, τα γραφόμενά του, το στίγμα της δημόσιας παρουσίας του δεν είμαι βέβαιος ποιον Λιλλήκα να πιστέψω και με ποιον να συνδιαλεχθώ. Το ζήτημα, λοιπόν, με τον κ. Λιλλήκα δεν είναι να εντοπίζονται οι αντιφάσεις, οι μεταστροφές και οι ακροβατισμοί. Αντίθετα, το ζήτημα είναι απλούστερο και μπορεί να συνοψιστεί σε επτά λέξεις: δεν ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε.