Ό,τι μας δένει στα παλιά

Πριν δύο Πέμπτες, με το που στράφηκα προς την πόρτα του αεροπλάνου, με περίμενε η υγρασία της Θεσσαλονίκης αναμεμιγμένη με μπόλικο μονοξείδιο του άνθρακα. Μου ήταν γνώριμα όλα: η προσμονή και οι διαδικασίες στο αεροδρόμιο, το δίωρο μέσα στο αεροπλάνο, τα «γυρίσματα» των φωνών, οι παλιές μου αναμνήσεις. Πήρα γρήγορα ένα ταξί και πέρασα από το κέντρο της πόλης. Μιας πόλης που μου έμοιαζε αφημένη, σημαδεμένη από τα έργα για το μετρό, μαραζωμένη οικονομικά, με πιο τονισμένη την επαρχιακή της πτυχή. Στα τρία βράδια που έμεινα εκεί, πρόλαβα να ψηλαφήσω τις ζωές των παλιών μου φίλων, την πρόοδο και τη στασιμότητα, την έλλειψη προοπτικής και τον αγώνα επιβίωσης, έμαθα ότι μερικοί από όσους ζήσαμε μαζί τη δεκαετία των είκοσί μας χρόνων εξακολουθούν να ζουν με περίπου τα ίδια λεφτά, αλλά με λιγότερα όνειρα. Η ματαίωση που έπιανα στον αέρα, μαζί με τη μιζέρια που έπιανες σε μερικές γωνιές της πόλης απλωνόταν σαν λεκές από μελάνι πάνω στην ψυχή μου. Τόσο που γρήγορα θέλησα να αντικρύσω τον Θερμαϊκό, να βρω άνοιγμα μπροστά μου για να νιώσω ότι μπορούσα να αναπνεύσω, να ζητήσω μια σύντομη έξοδο από αυτό το σκηνικό. Μαζί μ’ αυτά, βιάστηκα να κάνω τις παλιές μου διαδρομές, να περάσω από 2-3 στέκια, με την ελπίδα ότι τα γκαρσόνια θα με αναγνωρίσουν με ένα νεύμα, με μια κουβέντα τους, ότι θα συναντήσω γνώριμα πρόσωπα. Δεν ανταμώθηκα με καμιά από όλες αυτές τις μικρές προσδοκίες. Αντίθετα, ψηλάφησα τις ανεπαίσθητες αλλά και τις προφανείς αλλαγές στα άψυχα: τα κλειστά μαγαζιά, τις αλλαγές στα κτήρια, τα έργα που έχουν γονατίσει την πόλη. Η πόλη άλλαξε, μαζί της κι εγώ: αυτό το συνειδητοποιούσα και τώρα. Μα, δίπλα στην αλλαγή είναι κι αυτή η αίσθηση ότι μια παλιά άγκυρα είναι βυθισμένη ακόμα στη θάλασσά της, ίσως να είναι το αίσθημα ότι ένα κομμάτι της καρδιάς μου ανήκει ακόμα εκεί. Κάθε φορά που επιστρέφω, ζω για λίγο με την ψευδαίσθηση ότι είμαι ακόμη προπτυχιακός φοιτητής, η αγωνία είναι το νοίκι, τα μαθήματα της εξεταστικής και αν τελικά θα βγω με την Ελένη ή τη Μαρία ή τη Γεωργία. Ίσως όλα αυτά να ακούγονται (και να είναι) ρηχά, αλλά για μια εποχή, όταν ακόμα ένιωθα ότι ο κόσμος ήταν εκεί για να κατακτηθεί, για να τον αλλάξω, για να μου αποκαλυφθεί ήταν κι αυτά μέρος της ζωής μας. Δεν ήταν όλα σκοτεινά όμως: γέλασα, χάρηκα που υπάρχει πολύς κόσμος που σταθερά συναντώ, έφαγα το καλό φαγητό της πόλης, ήπια καθαρά τσίπουρα και ξενύχτησα σαν να ήταν μια από τις παλιές μας νύχτες. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις, τελικά...