Ερωτική ομοσπονδία

Να γίνει μάθημα. Να μην γίνει μάθημα. Να διδάσκεται στο δημοτικό. Στο γυμνάσιο. Στο λύκειο. Στο πανεπιστήμιο. Όχι. Οι μαθητές είναι ανώριμοι. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους τυφλωμένοι. Από τις πολιτικές τους απόψεις. Δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι για να μιλήσουμε. Σαράντα χρόνια δεν είναι αρκετά. Σαράντα χρόνια είναι αρκετά. Έχουμε αντικρουόμενες απόψεις εντός του κόμματός μας. Έχουμε διαμορφώσει σαφή τοποθέτηση στα αρμόδια όργανά μας. Ο λαός πρέπει να γνωρίζει. Ο λαός δεν ξεχνά. Εν τη σοφία του. Παραπλανήθηκε. Ότι είναι η μόνη λύση. Ότι είναι μια ρατσιστική και διαχωριστική λύση. Συμφωνήσαμε σε αυτήν το 1977. Όχι το 1979. Άκυρο! Όλα άκυρα: είχαμε συμφωνήσει σε πολυπεριφερειακή. Μα, τα ψηφίσματα, οι αποφάσεις του ΟΗΕ. Οι καταδίκες, οι αποφάσεις του ΕΔΑΔ. Το Σχέδιο προνοούσε…! Τότε που εμείς. Εδώ στις Θερμοπύλες. Ναι, αλλά εμείς, που για το μέλλον των παιδιών μας. Θα σταθούμε στη γη που μας γέννησε. Έξω οι Τούρκοι. Οι Τούρκοι της Κύπρου είναι αδέρφια μας. Η καρδιά κι αν σπάσει. Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ. Δεν ξεχνώ. Το έγγραφο συγκλίσεων. Επανατοποθέτηση στην ορθή του βάση. Με το σωστό περιεχόμενο. Χωρίς κηδεμόνες. Συνήλθε σήμερα το Εθνικό Συμβούλιο. Οι μητέρες-πατρίδες. Οι χαμένες πατρίδες. Δ-Δ-Ο με πολιτική ισότητα. Ο κατοχικός ηγέτης προκαλεί. Συναντήθηκαν σήμερα οι διαπραγματευτές. Ο Ειδικός Σύμβουλος. Πουθενά αλλού στον κόσμο. Να μας πει ο κύριος… Τζείνοι ποτζεί τζαι μεις ποδά. Όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους. Όσοι ζουν ακόμα. Όσοι έγιναν διά νόμου. Ουκ ελάττω. Ο μετασχηματισμός και η παρθενογένεση του Κράτους μας. Με το δοτό Σύνταγμα. Αρραγές εσωτερικό μέτωπο. Παγκομματική συγκέντρωση. Το Κοινό Ανακοινωθέν.

Υποκρισία.

Να σας πω την αλήθεια. Σας έχω όλους χεσμένους. Επειδή βρήκα την ερωτική ομοσπονδία. Γραμμένη σε ένα ποίημα. Καθώς διάβαζα τα «Απαράπεμπτα γράμματα» της Νεσέ Γιασίν.

«Αν διαιρούσαν εσένα διά εμένα

κι εμένα διά εσένα

θα μέναμε οι δυο μας στο υπόλοιπο.

Κάθομαι και γράφω ποιήματα,

καθώς καίγομαι ολόκληρη στο πλάι σου.

Αν ήμουν εγώ η μία σου πλευρά

κι εσύ η μία μου πλευρά

ενωμένοι θα ήμασταν ο εαυτός μας.»

Καρπασία

-->

Έκανα τα πρώτα βήματα μέσα στη θάλασσα. Διάφορες αποχρώσεις του γαλάζιου έκλειναν τον ουρανό. Πίσω, ώχρα, θύσανοι άμμου, ξερή βλάστηση. Ένα τοπίο που μοιάζει πια οικείο, αλλά μας συστήνεται ως νέο κάθε φορά, σαν ένας παλιός φίλος με τον οποίο ξανασμίγεις μετά από καιρό. Στα δυτικά, ο δρόμος ανέβαινε στο λόφο κι αν τον ακολουθούσες, όχι πολύ μακριά, έφτανες στο μοναστήρι. Είχε προηγηθεί μια διαδρομή δυόμισι ωρών. Χαμηλό όριο ταχύτητας, κάμερες παντού, κάπου ξεγελαστήκαμε από τις πινακίδες. Είναι και τα αλλαγμένα ονόματα που δεν βοηθούν, μια πληγή στη μνήμη.

Σε ένα μεγάλο μέρος απλωνόταν στα δεξιά μας η Μεσαορία, με μια θολή γραμμή στο βάθος του ορίζοντα να συναιρεί τα χρώματα και τα σχήματα. Καθώς τη διασχίζαμε φανταζόμουν ρεσπέρηδες να οργώνουν τη γη για αιώνες και σκεφτόμουν πόσο μεγαλώνει στη συνείδησή μου το νησί μας, όταν έχεις επιτέλους τη δυνατότητα να ταξιδέψεις εντός του. Διαβαίνω πάντα τη γραμμή με ανάμεικτα συναισθήματα. Οι πρώτες στιγμές κουβαλούν πάντα μια αγωνία. Οι διατυπώσεις, η χαρτούρα, ένα στραβό βλέμμα, ο ήχος της σφραγίδας. Πάντα, ο ήχος της σφραγίδας. Κι ύστερα, σημαίες, σημαίες, σημαίες και μνημεία, μνημεία, μνημεία. Σφίγγομαι. Ζορίζομαι. Η κατοχή δεν συνηθίζεται. Με την κατοχή δεν συμβιβάζεσαι, επειδή κουβαλάς ένα κομμάτι χαρτί στο πορτοφόλι που έχει τίτλο “visa”. Χρωστάμε αυτές τις επιστροφές. Οι παλιοί για να θυμούνται. Οι νέοι για να μάθουμε. Για να μην κοπεί η παλιά ρίζα. Για να επιστρέψουμε καλύτεροι από ό,τι φύγαμε. Για να δημιουργήσουμε αυθεντική μνήμη. Για να βάλουμε εικόνες στα λόγια, χώμα στις αφηγήσεις, αίσθηση στο νόστο.

Οδηγώ μέσα στη χώρα μου, σε αυτό το νησί ου μ’ εθέσπισεν. Κύπρον, όπου μας εθέσπισε όλους: ήλιος και σκόνη, αλμύρα και κυπαρίσσια, φως και προπατορικός πόνος, τα θερισμένα χωράφια και οι αιώνες υποταγής. Ξαφνικά νιώθω να ανήκω σε κάτι πιο μεγάλο, που έρχεται από παλιά, που με ξεπερνά και με καθορίζει. Είναι το τοπίο, ο ορίζοντας, η λαλιά που δεν ντρέπομαι για αυτήν. Ας γεμίζουν τα συγγράμματα του διεθνούς δικαίου, ας γράφονται οι διακοινώσεις, ας καταγράφονται οι διαμαρτυρίες. Φτάνει μόνο μια στιγμή να χώσεις τη χούφτα σου στο ξερό χώμα ή να δοθείς στη θάλασσα μια μέρα του καλοκαιριού για να ξαναβρείς τον κόμπο που σε δένει σφικτά με αυτό το μέρος, να εξηγήσεις ξανά στον εαυτό σου τα πώς και τα γιατί, τη συγκίνηση, την ταχυπαλμία.

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή περίπου, παίρνω το δρόμο για την Καρπασία. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνω στη χερσόνησο, όσο πιο πολύ βαθιά χώνομαι σε αυτή, τόσο πιο πολύ νιώθω να επιστρέφω στη δική μου αφετηρία κι ας μην έχω κανένα φανερό δεσμό με τη γη της, τόσο πιο πολύ νιώθω να μεταμορφώνομαι στην αρχική μου μορφή, χωρίς δηλωμένα βάρη, φτιασίδια, προσημειώσεις και υποχρεώσεις. Είναι μια επιστροφή στον εαυτό, ένα τάμα, ένα προσκύνημα, μια υπενθύμιση. Τώρα πια, ξέρω τι είναι αυτό που δεν ξεχνώ.