Βουκεμβίλιες

Υπάρχει κάτι στις βουκεμβίλιες που το βρίσκω συγκινητικό. Ειδικά σε όσες έχουν φούξια φύλλα. Όχι άσπρα, μήτε πορτοκαλί. Φούξια. Στις μεγάλες και τις θεριεμένες, τις ατιθάσευτες και τις αφρόντιστες, μ’ αρέσει η θάλασσα των φύλλων τους, που μοιάζουν να ετοιμάζονται να πάνε σε ολοήμερο πανηγύρι. Στις μικρές και καχεκτικές θαυμάζω την επιμονή να απλώνουν τον λεπτό κορμό τους και να λυγίζουν στον άνεμο, χωρίς να σπάνε. Έχουν μια λεπτότητα, ίσως φινέτσα. Μα θα έλεγα καλύτερα έναν ντελικάτο χαρακτήρα.

Πριν από πάνω από ένα χρόνο φύτεψα δύο από δαύτες στη βεράντα του διαμερίσματός μου. Πήρα δύο, να κάνουν παρέα, να μεγαλώνουν μαζί, σαν φίλοι, σαν αδέρφια, σαν εραστές. Αγνοώ την ακριβή φύση της σχέσης τους, αφού τα φυτά σπάνια σου χαρίζουν μυστικά, αλλά ξέρω ότι η μία είναι πιο εκδηλωτική από την άλλη. Τουλάχιστον αυτό προδίδει ο τρόπος που γέρνει προς το μέρος της άλλης. Καμιά φορά τα πρωινά, όταν ο κόσμος μακελεύεται μέσα στους δρόμους, εγώ παίρνω άδεια από τη σημαία για να αργήσω στη δουλειά, και τις μελετώ, βλέπω τα νέα φύλλα τους, το χώμα και καμιά φορά τις φαντάζομαι να μιλούν μεταξύ τους. «Ε, εσύ, πού κοιτάς από κει;» ή «Έλα να σου πω κάτι...», κι άλλα τέτοια ατάλαντα. Άλλες φορές πάλι, τους βάζω στο repeat ένα μελαγχολικό τραγούδι που μ’ αρέσει πολύ και προσπαθώ να ερμηνεύσω τις κινήσεις τους στο άκουσμα του σκοπού (τζίφος, συνήθως...).

Από τον καιρό που άρχισα να τις παρατηρώ και να συνειδητοποιώ την αγάπη μου γι’ αυτές, άρχισα να τις ανταμώνω παντού. Στις αυλές, στα φυτώρια, σε μικρές γλάστρες, πίσω από φράκτες, σε στενά. Όπου κι αν πήγαινα, έπεφτα πάνω σε μία κι η τακτικότητα ήταν τέτοια που άρχισα να υποψιάζομαι ότι οι βουκεμβίλιες έμοιαζαν με το κορίτσι που κρυφά αγαπάς κι όλο το συναντάς αναπάντεχα. Κι ύστερα το ίδιο πάντα συναίσθημα, το σκίρτημα, οι παλμοί, ο ιδρώτας, οι κοφτές αναπνοές, η όξυνση των αισθήσεων, ο πόθος που σου λιώνει τις αρθρώσεις.

Ξέρω, θα σκεφτείτε, πάει λάλησε το αγόρι και το γύρισε στη φυτοτεχνική και τον οικολογικό αναχωρητισμό. Μα η αλήθεια, αν μου επιτρέπετε μια φράση μόνο προς υπεράσπισή μου, είναι πως με όσα βλέπω γύρω μου, έχω ανάγκη από ομορφιά, γαλήνη κι αρμονία, έστω σε τόσο μικρή δόση, έστω σε αυτή τη μορφή. Χάρισμά σας η επικαιρότητα, η εξουσία, οι αναλύσεις και τα τοιαύτα.