7 Νοεμβρίου 2008

Και τα μυαλά στα κάγκελα!

"Violence isn't always evil. What's evil is the infatuation with violence"
Jim Morrison


Η βία στην κοινωνία μας είναι διάχυτη. Σε κάθε έκφανση του μικρόκοσμού μας. Δείτε τις συμπλοκές εφήβων στα σχολεία για ασήμαντες αφορμές. Άλλοτε μαζικές, υπό τη μορφή σχολείου εναντίον σχολείου ή επαρχίας εναντίον επαρχίας, κι άλλοτε ατομικές, με διάφορα μεμονωμένα περιστατικά. Απόδειξη, οι τακτικές συγκρούσεις οπαδών, πάλι με αφορμή την "υπεράσπιση" της πόλης ή της ομάδας. Ενδοοικογενειακή βία; Νομίζω οι αριθμοί είναι πλασματικοί, υπό την έννοια ότι αποδίδουν μια παραπλανητική, προς το ηπιότερο, εικόνα. Πιο πέρα, στους χώρους εργασίας, οι ιεραρχικές δομές είναι το κέλυφος μετάλλαξης της βίας σε πνευματική. Αν και, ακόμα κι εδώ, δε λείπουν τα περιστατικά σωματικής βίας. Προσθέτοντας κάποιος και τις πάσης φύσεως παρενοχλήσεις, ως μορφές παραβίασης της ατομικότητας και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, τότε οι αριθμοί αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

Δυστυχώς, δεν κατέχω τα επιστημονικά εφόδια για να αναλύσω το φαινόμενο. Με προβληματίζει, ωστόσο, η ομερτά, μια συμφωνία σιωπής που επικρατεί ανάμεσά μας για το θέμα. Τα πάσης φύσεως περιστατικά καταγράφονται στα ΜΜΕ, ωσάν να πρόκειται για μεμονωμένα ζητήματα που δεν αξίζουν την προσοχή μας. Εξού και η απραξία ή ακόμα χειρότερα, η αδιαφορία μας έναντι των φαινομένων.


Μαθαίνω κατά καιρούς ότι κάποιοι μη κυβερνητικοί οργανισμοί δραστηριοποιούνται με κύριο προσανατολισμό τη φιλοξενία και αποκατάσταση των θυμάτων, κυρίως ενδοοικογενειακής βίας. Αρκεί όμως ο "πατριωτισμός των Ελλήνων" για να αντιμετωπιστεί ένα φαινόμενο που έχει προσλάβει αυτές τις διαστάσεις; Φοβάμαι πως όχι. Κι αυτό όχι γιατί δεν υπάρχουν ικανοί άνθρωποι, αλλά επειδή εξωγενείς παράγοντες δημιουργούν προσκόμματα. Ενδεικτικά: η επιφυλακτικότητα - αν όχι η εχθρικότητα- του κράτους έναντί τους. Περαιτέρω, η έλλειψη θεσμικού πλαισίου τους αναγκάζει να λειτουργούν υπό τη μορφή εταιρίας. Σε επίπεδο συμβολισμών, θεωρώ ότι αυτό λέει κάτι για το πώς αντιλαμβανόμαστε την "κοινωνία των πολιτών". Μα πιο πολύ, είναι η συλλογική μας αμνησία και η συνακόλουθη υποκριτική συζήτηση. Επιτροπές που ξεπατικώνουν κατηχητικές ηθικολογίες, πρωτοβουλίες που σβήνουν δευτερόλεπτα μετά τους προβολείς της δημοσιότητας και μια γενικευμένη αίσθηση του "δεν βαριέσαι". Η κοινωνία μας δεν έχει πρωτοτυπία στο θέμα. Η βία ειναι παρούσα με διάφορα αποτρόπαια προσωπεία στις δυτικές κοινωνίες. Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε ποιοι κοινωνικοί λόγοι οδηγούν τους συμπολίτες μας (ή κι εμάς τους ίδιους...) στον παραλογισμό της βίας. Ποιοι κοινωνικοί αποκλεισμοί ή στερήσεις δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες; Ποιες προσωπικές ματαιώσεις προετοιμάζουν την αυριανή προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Μήπως υπάρχουν φανταστικοί εχθροί, τους οποίους εξαναγκαζόμαστε μέσα από στρεβλές εσωτερικές διεργασίες να αντιμετωπίσουμε; Και ποια είναι η διαδικασία συγκρότησής τους; Και πάνω από όλα, όπως είπε κι ο σύντροφος Λένιν: Τι να κάνουμε;
Ξέρω, λίγο βαριά η κουβέντα για κυριακάτικο πρωϊνό. "Ωχ, μεγάλε, κι εσύ τι ψάχνεις τώρα..;", είναι η συνηθισμένη απόκριση. Αλλά πότε, διάολε, θα είναι η κατάλληλη στιγμή;

6 σχόλια:

rose είπε...

πάω και ερχομαι διαβαζοντας σε, ειμαι πολύ κοντα στο θεμα για να γραψω, πολύ κοντα στο θεμα για να μην γραψω...

τι να πεις Νικολα
υπάρχει αυτο ακριβως που ειπες και εσυ με αλλο τρόπο

η βια της σιωπης

Ανώνυμος είπε...

Anameno topothethsh!
N

Unknown είπε...

Η Βία της σιωπής, ναι, είναι τεράστιο κεφάλαιο. Το μυαλό μου έχει κολλήσει σήμερα σε αυτό το 13χρονο κορίτσι που εκτελέστηκε με λιθοβολισμό στη Σομαλία. Η πρώτη μου αντίδραση, φουντωμένη, ήταν «γιατί δεν επεμβαίνει εκεί η διεθνής κοινότητα; Με όποιον τρόπο μπορεί. Μπορεί;

…επιτέλους κατάφερα και έβαλα τη νέα σου διεύθυνση στους συνδέσμους…

rose είπε...

Νικόλα,
κάθε παράγραφός σου ανοιγει και μια ξεχωριστη τεραστια συζητηση...

Επέλεξα αρχικα να τοποθετηθω σε εκεινη που "κουδουνισε στο αυτι" περισσοτερο αν και το κυριως ερωτημα γαργαλά υπέροχα το μυαλο και ευχομαι να πυροδοτησει μια ανταλλαγη ιδεων...

αντιγραφω και σχολιαζω:

"Μαθαίνω κατά καιρούς ότι κάποιοι μη κυβερνητικοί οργανισμοί δραστηριοποιούνται με κύριο προσανατολισμό τη φιλοξενία και αποκατάσταση των θυμάτων, κυρίως ενδοοικογενειακής βίας. Αρκεί όμως ο "πατριωτισμός των Ελλήνων" για να αντιμετωπιστεί ένα φαινόμενο που έχει προσλάβει αυτές τις διαστάσεις; Φοβάμαι πως όχι. "

Απο αυτο τον χώρο προέρχομαι και ο πατριωτισμος εθελοντων δεν φτάνει. Δεν έφτανε ποτέ.
Κυριώς γιατι ειναι ευθυνη του Κρατους να προσφέρει τις υπηρεσίες αυτες - δωρεαν και με αποτελεσματικότητα. Οχι με συγκεντρωτικο τρόπο αλλα να δίνει την ευκαιρια ώστε αυτες οι δομές να επιβιωνουν γιατί υπάρχει υψιστη αναγκη. Απο την άλλη αποδεδειγμενα, ενα θυμα βιας θα δεχτει ευκολοτερα υποστήριξη απο ΜΚΟ γιατι τους εμπιστευεται καλυτερα. (Οι λογοι ειναι πολλοι και θα μακρυγορήσω αν επεκταθω) Και οι ΜΚΟ εινια κατα πολύ πιο ευελικτες για να το πράξουν. Ωστοσο εκεινες οι ΜΚΟ θα πρεπει να εφαρμοζουν μεθοδους αποτελεσματικες για να μην ακυρωνουν την αρχικη τους αποστολή.

Η ευθυνη βαραίνει όλες τις πλευρες. Απο την μια το Κρατος να αφηνει το χώρο και να δινει τα μεσα και οι ΜΚΟ να αξιοποιούν την ελευθερια τους με επαγγελματισμο και συνεπεια.

Σαν φτασαμε στο θεμα στης ευθυνης, ας μιλησω για την γνωστη Εταιρικη Ευθυνη η οποια δεν αφορα αποκλειστικα τη σχεση κρατους και ΜΚΟ.

Το Απανεμι για παραδειγμα θεωρουσε οτι η ανεξαρτησια και αυτονομια, του, επιβαλλει μονο 20% συνεισφορα ή εξαρτηση απο το Κρατος (για πολλους λογους) [σε πρχωρημενες κοινωνιες π΄χ Αυστρια, Ελβετια κ.ά ακομα και το 100% δεν δεσμευει αλλα οχι στην Κυπρο].
Χτισαμε μια Στεγη και τα επιπλα και εξοπλισμος ηταν απο τους Λεμεσιανους επιχειρηματιες. κάποιος έδωσε επιπλα παιδικα, καποιος την οικοσυσκευη, κάποιος τις μπογές τοιχου. Υπήρξε και ενας καταστηματαρχης που εβαλε ως ορο ο,τι δωρησει να αξιοποιηθει αποκλειστικα στηνΛεμεσό. Δεν ηταν τοπικιστης ο ανθρωπος αλλά είχε χάσει αδελφο γιατι δεν υπήρχε ασθενοφόρο να τον μεταφέρει στην Λευκωσία. Ετσι η κοινωνια συμμετέχει ενργά και μοιράζεται την Ευθυνη. Το ίδιο επιδιωξαμε απο τον πρώτο χρονο με Ευρωπαικα Κονδυλια, και συμμετοχη περιφεριακών Ταμείων ή Οργανισμων.


να μου επιτρεψεις ομως να πω πως η προσεγγιση του όποιου οργανισμου κάνει και τη διαφορα. Εχω πειστει πια οτο οτιδηποτε λιγοτερο απο την προσεγγιση των Ανθρωπινων Δικαιωματων αδικει τους επωφελούμενους και την κοινωνια. Και συναινει στην απαθεια, την αναποτελεσματικοτητα και την εκτροπη απο βασικες αρχες...


"Κι αυτό όχι γιατί δεν υπάρχουν ικανοί άνθρωποι, αλλά επειδή εξωγενείς παράγοντες δημιουργούν προσκόμματα. Ενδεικτικά: η επιφυλακτικότητα - αν όχι η εχθρικότητα- του κράτους έναντί τους. "

Στις τριτοκοσμικες χωρες Νικολα... που βρισκοντια και στην καρδια της Ευρωπης!
Η Φιλανδια για παραδειγμα αποτελει εξαιρετικο παραδειγμα συνεργασίας κρατους και Κοινωνιας των ΠΟλιτων. Εινια η μονη χώρα που υπογραφει πρωτη τα Πρωτοκολλα - παρακαλα για συστασεις απο Επιτροπους για καλυτερεψη των συνθηκων και άλλα εξωτικα για μας. Ηταν η μονη χωρα που άφησε ΜΚΟ να δικαιουνται να υποβαλλουν απο μονες τους Κοινωνικες Προσφυγες! και το επιδιωκει.... Αλλα πόσες κοινωνικες προσφυγές να εχει εναντιον της μια τετοια χώρα ή κυβερνηση;!!!



"Περαιτέρω, η έλλειψη θεσμικού πλαισίου τους αναγκάζει να λειτουργούν υπό τη μορφή εταιρίας. "



Το θεσμικο πλαισιο πρεπει να ενισχυθει αλλα ΔΕΝ μας αναγκαζει. Ειναι μια καλη επιλογη όταν πρόκειται για ΜΗ-κερδοσκοπικη Εταιρεια - γιατι υπάρχουν τρόποι να ειναι διαφανεις και κατα πολύ πιο αξιοπιστες απο τους ΣΥΝΔΕΣΜΟΥΣ και ΣΩΜΑΤΕΙΑ. Δεν εινια τυχαιο οτι στην Ευρωπη κονδυλια εγκρινονται κυριως σε αυτες τις μορφές οργανισμων... (για πολλους λογους)
αλλά σε ενα αδιαφανες συστημα, και μια Αστυνομια που νοσει, η διαφανεια μιας ΜΚΟ αναμεσα σε άλλες που λειτορυγουν με συμβουλια των 3 (αντε των 5) ιδιων ατομων για 15 χρόνια, ειναι υποπτη [αυτο προκυπτει απο την εμπειρια - ψαξε ανακοινωση Αστυνομιας Σεπτ 06 για Απανεμι οπου αφηνεται να εννοηθει ότι ειμαστε κερδοσκοπικη επειδη δεν ειχε απαλληφθει το ΛΤΔ!! Φυσικα ηταν εκ του πονηρου γιατι την ανακοιωνση οπως θα διαπιστωσεις και εσυ την εχει συνταξει νομικος]



"Σε επίπεδο συμβολισμών, θεωρώ ότι αυτό λέει κάτι για το πώς αντιλαμβανόμαστε την "κοινωνία των πολιτών". Μα πιο πολύ, είναι η συλλογική μας αμνησία και η συνακόλουθη υποκριτική συζήτηση. Επιτροπές που ξεπατικώνουν κατηχητικές ηθικολογίες, πρωτοβουλίες που σβήνουν δευτερόλεπτα μετά τους προβολείς της δημοσιότητας και μια γενικευμένη αίσθηση του "δεν βαριέσαι".


Υποκρισια - θα μπορουσα να εγραφα 100 σελιδες, γιατι εκει στις επιτροπες ειναι η ιδια η Κοινωνια...
στα Δικαστηρια και Δικαστες ειναι η Κοινωνια, στην ΑΣτυνομία είναι η Κοινωνια, στις Υπηρεσίες Κοιωνικης Ευημεριας ειναι η Κοινωνια..
στηνν Βουλη εκει κι αν εινια η Κοινωνια...

τι εννοώ; θυτες και θυματα υπάρχουν κατ αναλογια παντου!


Από την άλλη το "συστημα" ειναι πανεξυπνο... Αντλει γνωση και δυναμη απο το ίδιο του τον εαυτο και το περιβαλλον του... το "δε βαριεσαι" το αξιοποιει... Οι μισθοι των υπαλληλων προσαρμοζοντια αναλογα ... Οι τσαντες Λουι Βιτόν των κοινωνικων λειτουργων αντιστοιχως :-)

(μιλω με στοιχεία :-)))


Δεν ξερω αν "παζαρεψες" για κατι τέτοιο αυτο ειχα και δυστυχως παρα πολλά ακομα αλλα το σχόλιο μου δεν καταντησε απλως σεντονι, αλλά η ουρα του νυφικου της Γεροσκηπου για το βιβλιο ρεκορ γκινες

Νικόλας Κυριάκου είπε...

ayto perimena! kai akoma kai ayta pou den eipes gia ....oikonomia xorou!
isos na brhkame th magia gia to arthro pou sou zhthsa, ti les?

rose είπε...

αρχισαν οι ...ζυμωσεις