Merry Crisismas

Ξανά στο τέλος του έτους, με ένα αίσθημα απώλειας και κέρδους του χρόνου. Όσο κι αν κλείνεις τις πόρτες στις ανασκοπήσεις, αυτές πάντα βρίσκουν ένα τρόπο να εμφανιστούν, από κάποιο ξεχασμένο παράθυρο, από κάποια πόρτα του νου και σου ζητούν επιτακτικά να υποστείς την ομηρία τους. Παραδόσου...


Γύρω, ο μικρόκοσμός μας τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, με μια θανατερή αίσθηση επανάληψης. Τα ίδια βραδινά μποτιλιαρίσματα στη Γρίβα Διγενή, η απαράλλακτη επέλαση της αυτοκρατορίας του μαύρου ρούχου από τις γυναίκες, τσάντες ασφυκτικά γεμάτες σε μια εποχή αποθέωσης της κενότητας. Οι κουβέντες που θα πεις λίγες φορές αλλάζουν, αυτές που θα ακούσεις παραμένουν απελπιστικά όμοιες με τις περσινές και προπέρσινες ? πώς πάνε οι σπουδές, η δουλειά, οι προοπτικές, αν έχεις βρει καμιά κοπέλα κι αφού απέτυχες παταγωδώς να αποδράσεις από τη μονήρη σου ζωή, να δεχθείς βροχηδόν προτάσεις για γνωριμία με ανιψιές, γνωστές και κόρες γνωστών και συναδέλφων.


Όσο συμβαίνουν όλα αυτά, οι διαφημίσεις σε διατάζουν να καταναλώσεις για να υπάρξεις και τα περιοδικά σε εγκαλούν που δεν έχεις αποκτήσει ακόμα το άψογο μαλλί, την κατάλληλα ενυδατωμένη επιδερμίδα και φυσικά τους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς που έχει ο κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του. Ήδη, νοιώθεις αρκετά ευνουχισμένος, για να μην σου προκαλέσει καμία αίσθηση το βαθύ ντεκολτέ και η αψεγάδιαστη επιδερμίδα μιας αρειοφυλικής γκόμενας, που σε κοιτάει ηδυπαθώς μέσα από την επόμενη σελίδα. Για μια στιγμή αλληθωρίζεις, νομίζοντας ότι η λεζάντα γράφει: "Πού πας ρε Καραμήτρο;". Η προοπτική ενός μεθυσιού το βράδυ αρχίζει να φαντάζει ως μονόδρομος προς μια σωτήρια λήθη. Κι η προσδοκία σου εξικνούται στο να μην ακούσεις ούτε μια φορά τον George Michael σήμερα.



Παράλληλα, μια ξεκούρδιστη ορχήστρα πολιτικών βαράει ντέφια, έγχορδα και τρομπέτες, ζητώντας μας να τραγουδήσουμε όλοι μαζί ένα παρανοϊκό τραγούδι ιαχών και συνθημάτων. Εμείς, αυτοί κι άλλοι, οι γραμμές μας, το χάος που μας χωρίζει και οι προοπτικές. Ο κόσμος που δεν έχει μία και αναπαύεται στην πνιγηρή αγκαλιά των πιστωτικών. Οι πολιτικάντηδες και οι καθ' έξη, κατά συρροή κι εξακολούθηση θεομπαίχτες, αθεόφοβοι κατευοδώνουν νεκρούς με θούριους αντί της σιωπής μπροστά στο πέπλο του θανάτου. Εύκολες ευθιξίες - να η λέξη των ημερών: ευθιξία! Κι αγκαζέ περίεργοι ψίθυροι που διαδίδονται για μας. Τελευταία, μόνο αλεπούδες κατεβαίνουν στο παζάρι. Ας περιμένουμε λιγάκι. Οι ανταμοιβές των παραιτήσεων είναι μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα των προσωπικών ευθιξιών.

Και τέλος-τέλος σύντροφοι, τα απέραντα βασίλεια της ιδιωτείας μας που επεκτείνονται συνεχώς, δίχως να καταφέρνουμε να ξορκίζουμε ούτε ένα φόβο, ή έστω να απαντήσουμε οριστικά μια ανησυχία. Η αίσθηση του συλλογικού σέρνει το χαλασμένο της ποδάρι, ανάμεσα στους ανασκαμμένους δρόμους της πόλης μας. Αναπόφευκτα, τσακίζεται άδοξα μέσα στους λάκκους της ανεπάρκειάς μας.


Μ' αυτά και μ' αυτά, με λίγο πασπάλισμα χρυσόσκονης και one-size-fits-all χαμόγελα, ετοιμαστείτε για τις τελευταίες φωτό του 2008.