Βιβλιοπαρουσίαση: "Ο άτιμος βίος του Λίλη Γιωρίκα"

• Ωωωωχ! Η στήλη βολεύτηκε στην άπλα της περασμένης εβδομάδας και λέει να μείνει ακόμα λίγο. Εξάλλου, μια χαρά είναι να ‘σαι ντυμένος Κοριός.

• Δεν έχει τη συνεργασία που θα ανέμενε από την Αστυνομία δήλωσε κατηφής ο Γενικός Εισαγγελέας. Και γιατί να την έχει; Σαμπώς είναι κανένας κρατικός θεσμός;

• Σχετικό και άσχετο μαζί: ο Αρχηγός της αστυνομίας Ιάκωβος Παπακώστας, δήλωσε στη Βουλή, ότι στα τελευταία επεισόδια που σημειώθηκαν στα γήπεδα τραυματίστηκαν 33 αστυνομικοί και δεν έγινε καμία σύλληψη, γιατί, όπως είπε, "φοβούνται οι αστυνομικοί".

• Σωστά...Δεν φοβούνται μόνο αν είναι 10 μπάτσοι εναντίον 2 μαστουρωμένων και με χειροπέδες!

• Καλά ρε αρχηγέ, όταν αυτοί κάνουν αίτηση για να μπουν στο Σώμα, ποια νομίζουν ότι θα είναι τα καθήκοντα τους; Να τρώσιν ρόστο χαλλούμι τζιαι πόμπες θωρώντας μούχτιν μάππα;

• Πάντως, μετά από όλη αυτή την comedia dell’ arte από πλευράς αστυνομίας, εγώ πείστηκα για το εξής: ο Αρχηγός είναι βουδιστής. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τη νιρβάνα του Μεγάλου Ατάραχου. Jack, πιάσε ένα παγωτό κι άσε τους αλλους να σκίζονται.

• Με τα γιαούρτια (και όχι τα παγωτά) θα ανέμενα να πάρει ο κόσμος αυτούς που αποφάσισαν την επαναλειτουργία του Ιπποκρατείου. Βλέπετε, τα βρέφη που πέθαναν δεν είχαν πατέρα γραμμένο σε κομματικά κατάστιχα ούτε μάνα που να αγχώνεται με ποιον θα φωτογραφηθεί για τις εβδομαδιαίες κοσμικές στήλες...

• Κάτι τέτοια ξεφτιλίκια γίνονται σε αυτόν τον τόπο και είναι ζήτημα χρόνου να έχουμε κρούσματα αυτοδικίας, όπου ο κάθε αδικημένος θα παίρνει το νόμο στα χέρια του. Και ποιος θα κατακρίνει έναν απελπισμένο άνθρωπο που εγκλημάτισε;

• Άστε που υπάρχει και το ενδεχόμενο να βγει ξανά σε καμιά φυλλάδα ο κ. Ασχετής Ασχετικαϊδης και να στείλει όλους τους εγκληματίες στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο πάλι. Κάτι τέτοια σουλφίδια του υδρογόνου μας αμολάνε και δεν παίρνουμε ανάσα!

• Μιας και ο λόγος για την αστυνομία, συγχαρητήρια στα σαϊνια που συνέλαβαν ένα 26χρονο παλικάρι που ζωγράφισε ένα γκράφιτι στη Λευκωσία, επειδή νόμιζαν ότι είναι αναρχικός. Κύπρος: η χώρα που μπορείς μπορείς να γράφεις ανενόχλητα στους τοίχους: «Γαμώ την ομόνοια, το αποελ, το ΑΚΕΛ, το ΔΗΚΟ, τις μάνες σας», αλλά δεν σου συγχωρείται η καλλιτεχνική ανησυχία...Αχιλλέα, κουράγιο!

• Κουράγιο και στον Ερτνογάν: Τα βρόντηξε κι έφυγε από το Νταβός μετά από λογομαχία με τον Σιμόν Πέρες. Κάτι τέτοια βλέπει ο Ματσάκης τζι’ αππώννεται!

• Για επίσημη επίσκεψη ήρθε στο νησί μας ο Πρόεδρος της Βουλής της Πολωνίας Bronislaw Komorowski, ύστερα από πρόσκληση του ομολόγου του Μάριου Κάρογιαν. Ελπίζω να περίσσεψε κανένας κουραμπιές για να τον κεράσουμε τον άνθρωπο.

• Δεν σας νοιάζει που ήρθε ο αξιότιμος κ. Komorowski στην Κύπρο; Καλά, μη νομίζετε όμως, ότι τον πολυνοιάζει κι εκείνον...

• Μιας και είμαστε στην ενότητα του διπλωματικού ρεπορτάζ, σας ενημερώνω ότι ο Υπουργός Εξωτερικών της Banana Republic of Cyprus γύρισε από το εξωτερικόν, όπου περιόδευσε στη Βραζιλία, στον Παναμά, στην Αργεντινή και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Επειδή είμαι άνθρωπος της ουσίας έχω να κάνω μόνο μια ερώτηση: Έκανε σκάουτινγκ για κανέναν παίκτη για την ΟΜΟΝΟΙΑ ή όλο για το Κυπριακό τους μιλούσε;

• 25/11/2008, ΠΟΛΙΤΗΣ: «Σε χθεσινές δηλώσεις της η κ. Σωτηρούλα Χαραλάμπους ανέφερε πως η κινδυνολογία και υπερβολή δεν είναι τα στοιχεία που χρειάζονται για την από κοινού αντιμετώπιση της κατάστασης, σημειώνοντας πως ήδη η Κυβέρνηση έδρασε προληπτικά για στήριξη της κατασκευαστικής βιομηχανίας. Αναφερόμενη στην πρόσφατη σύσκεψη στο Προεδρικό, είπε πως η κατασκευαστική βιομηχανία θα στηριχθεί με 40 εκατ. ευρώ τα οποία είναι επιπρόσθετα από τα ήδη αυξημένα κονδύλια για έργα στους προϋπολογισμούς.»

• 27/01/2009, ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «Σε δέκα περίπου μέρες αναμένονται ''οριστικές αποφάσεις'' αναφορικά με τη λήψη μέτρων για στήριξη του κατασκευαστικού τομέα και του τουρισμού, που αναμένεται να πληγούν περισσότερο από την παγκόσμια οικονομική κρίση, δήλωσε σήμερα ο Υπουργός Οικονομικών Χαρίλαος Σταυράκης [...]. Για τον κατασκευαστικό τομέα, ο κ. Πίττας είπε πως ''μας έχουν υποσχεθεί ότι ανελήφθη ειδική πρωτοβουλία για την εκτέλεση των προαναγγελθέντων έργων τα οποία θα επιφέρουν μια διαφορά 200 εκατ. ευρώ, η οποία θα είναι σημαντική ενίσχυση για αυτό τον τομέα''.

• 08/02/2009, Νικόλας Κυριάκου: Πόσα θέλετε να μας τρελάνετε;

• Μιας και όλοι μοιράζουν αφειδώλευτα χρήματα, ήθελα να μάθω τι πιστεύει για όλα αυτά η Γενική Ελέγκτρια, η οποία τα είπε για άλλη μια φορά χύμα και τσουβαλάτα. Επιτέλους, ένα δημόσιο δημόσιο πρόσωπο με αρχίδια!

• 90 φαρμακευτικά εργοστάσια μολύνουν με τα απόβλητα τους ένα ποτάμι στην Ινδία με ποσότητες που θα μπορούσαν να αποστειρώνουν 90.000 άτομα την ημέρα. Σιγά το κατόρθωμα! Στην Κύπρο 4 κόμματα αποβλακώνουν καθημερινά 700.000 άτομα τα τελευταία 30 χρόνια.

• Παρακολουθώ το RSS feed μου με αγωνία για να διαβάσω την τοποθέτηση του Περδίκη για το θέμα. Έστω του Ομήρου, ρε παιδί μου, ακόμα κι αν είναι από εκείνα τα σαχλοεπαναστατικά «πως τολμούν οι Αμερικανοί/ Βρετανοί/ εξωγήινοι/ Ινδοί!»

• Περδίκη περίμενα, Ομήρου φαντασιώθηκα, Ιωνά μου έβγαλε το RSS: «Θα ήταν πραγματικά μέγα πολιτικό σφάλμα, εάν αφήσουμε τη συνταρακτική ομολογία του Τούρκου ηθοποιού να παραμείνει ανεκμετάλλευτη», ανέφερε ο βουλευτής του ΔΗΣΥ, Ιωνάς Νικολάου. Συμφωνώ! Να δώσουμε τα δικαιώματα στο Σίγμα για να γυρίσει καμιά τηλεοπτική σειρά ο Τσιάκκας πρν μας προλάβουν οι Τούρκοι!

• Να την προβάλει, όμως, μετά το έτερον εθνεγερτικόν θέαμαν με τίτλον: «Ροζίτα..γλυκιά σαν σοκολάτα!».

• Τίτλος; «Γάροι...κότσινοι». Και να μην με στραβοκοιτάτε, σύντροφοι!

• Πάντως αν, λέω αν, έβγαζα το ψωμί μου πουλώντας πατριωτισμό και έπαιρνα
χαμπάρι ότι το συγκρότημα όπου δουλεύω προβάλλει αυτές τις αηδίες, θα έφτυνα τους υπεύθυνους προγράμματος και τον ιδιοκτήτη.

• Ίσως πάλι και να κώλωνα. Το ψωμί μου θα έβγαζα, είπαμε... Όμως, επειδή είμαι εξαιρετικά φιλάρεσκος ως χαρακτήρας και ψοφάω για δημοσιότητα, θα το έκανα μόνο και μόνο για να δω τη μουτράκλα μου πρωτοσέλιδο στον «Φ», σε εθνοπρεπή γελοιογραφία του Πιν...

• Ενα μεγάλο θέατρο είμαστε καλοί μου άνθρωποι! Να, σαν και αυτό που θεμελίωσε τις προάλλες ο Σύντροφος Χριστόφιας, το κόστος ανέγερσης του οποίου θα ανέλθει στα 20,5 εκατομμύρια ευρώ περίπου. Είναι το ακριβότερο σπίτι που έχτισε ποτέ Κυπραίος για την κόρη του....

• Από του βήματος της εκδήλωσης για το θεμελιό είπε, κραδαίνοντας το μυστρί, ότι η συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή, ο άκρατος καταναλωτισμός, η εμπορευματοποίηση της τέχνης, η μαζική υποκουλτούρα, η έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας σταδιακά διαβρώνουν την κυπριακή κοινωνία. Ουφ! Ίδρωσα αλλά τα είπα όλα απνευστί.

• Ξέχασε, όμως, να αναφέρει την εξαφάνιση των γαλάζιων μηρμυγκοφάγων, τις σποραδικές εμφανίσεις UFO στo Στόουνχετζ και το γεγονός ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει να πάρει πρωτάθλημα εδώ και 7 χρόνια.

• Σύντροφε, τσιμέντωσε πρώτα τη λύση και μετά πιάσε τα δημόσια κτήρια. Αλλιώς σε βλέπω σκυφτό μπροστά στην Ιστορία και από την ετυμηγορία της δεν σε σώζει ούτε το σοβιετικό διδακτορικό σου.

• Εκτός από το θέατρο, αγαπώ και τα γράμματα. Από μικρός ήμουν διαβαστερό παιδί και είχα μια έφεση στη γνώση. Ξεκοκκάλιζα το «Φιλελεύθερο» και «Το Παρασκήνιο» που έφερνε σπίτι ο πατέρας μου. Κάποια στιγμή άρχισε να ψιθυρίζει κάτι ακαταλαβίστικα: «Το παιδί δεν είναι καλά ψουψουψου...». «Εσύ και αυτές οι φυλλάδες που φέρνεις στο σπίτι ψουψουψου» τον κεραυνοβολούσε η μάνα μου. Τελοσπάντων, μικρό παιδί ήμουν, δεν πολυκατάλαβα τι έγινε, κάποια στιγμή φαλήρισε «Το Παρασκήνιο» και τον «Φ» τον διάβαζα πλέον στα κλεφτά στον παρπέρη. Ούτε Ριζοσπάστης στη Χούντα να ήταν...

• Φιλομαθής γαρ, αναμένω με ανυπομονησία να πέσει στα χέρια μου το βιβλίο του Γ. Λιλλήκα με θέμα το Κυπριακό και την επίλυσή του για να το διαβάσω. Είμαι βέβαιος ότι οι πολυπληθείς φίλοι και θαυμαστές του στο ΥΠΕΞ θα αγοράσουν όλα τα αντίτυπα...

• Εγώ, πάλι, επειδή αυτά τα υψηλά θέματα δεν τα κατέχω, λέω να γράψω κάτι πιο απλό και μελό. Το μυθιστόρημα μου θα αναφέρεται σε έναν καφετζή του P.I.O., πίσω στο 1987. Ο συμπαθής καφετζής θα συμπαθήσει ένα παφίτη φοιτητή που θα εμφανιστεί μια καλή μέρα στο υπουργείο και θα του προσφέρει συχνά - πυκνά κανένα σάντουιτς, μιας και ο φοιτητής τα φέρνει ζόρικα βόλτα.

• Επειδή μεγάλωσα με Ξανθόπουλο και Κούρκουλο, η πλοκή θα συνεχίζει με τον νεαρό να ελίσσεται στα δώματα της εξουσίας (βασικά, φυσανέμης της κακιάς ώρας) και να καταφέρνει να φτάσει ψηλά. Στη μοιραία στιγμή της συνάντησης του με τον καφετζή ύστερα από χρόνια, ο ήρωας μου θα καμωθεί πως δεν τον αναγνωρίζει...

• Τι τίτλο θα έχει; Λέω να το ονομάσω: «Ο άτιμος βίος του Λίλη Γιωρίκα», αλλά δεν μου ακούγεται πιασάρικος. Εσείς τι λέτε;

• Εγώ, πάντως, λέω μετά θάρρους γνώμης και παρρησίας ότι πρέπει να δεχθούμε μερικούς από τους κρατούμενους του Γκουαντανάμο στην Κύπρο, τώρα που κλείνει αυτό το όνειδος! Που θα τους βάλουμε; Έχουμεν τόσες κλινικές, σιόρ! Είμαστε ή δεν είμαστε large λαός;

• Να τους βάλουμε και το Γ. Λιλλήκα να τους διαβάζει καθημερινά το πόνημά του. Τι; Πως είπατε; Απαγόρευσε ο Ομπάμα τα βασανιστήρια;

• Εξαιρώ από τη largoσύνη (που εν συνότζιαιρη του κόσμου τζιαι τούτη) τον κ. Ταλάτ που διερωτήθηκε πόσες φορές θα πρέπει να εξηγήσει στην ελληνοκυπριακή πλευρά τη διαφορά της ομοσπονδίας με τη συνομοσπονδία. Όσες φορές χρειαστείς κι εσύ, σύντροφε, για να καταλάβεις τη διαφορά ανάμεσα στο να είσαι μισταρκός της Τουρκίας στην Κερύνεια και εκ περιτροπής πρόεδρος ενός αναγνωρισμένου κράτους.

• Κλείνω με μια νότα εθνικής ανάτασης από τη «Σημερινή»: ο αγωνιστής της ΕΟΚΑ Γιάννης Σπανός, οποίος απηύθυνε τον επιμνημόσυνο λόγο στο μνημόσυνο του Γρίβα, αποκάλυψε ότι λίγο πριν από το θάνατο του Διγενή, ο αρχηγός της ΕΟΚΑ προτάθηκε όπως ηγηθεί αντάρτικου στη Βόρεια Ήπειρο.

• Αχ, ήμουνα νιος και γέρασα ακούγοντας την κάθε εθνικοπατριωτική μπούρδα να πλασάρεται ως σοβαρή προσέγγιση! Η επανάσταση σε κάθε γωνιά του αλύτρωτου ελληνισμού θα γινόταν επιτέλους πραγματικότητα και η ιστορία θα γραφόταν διαφορετικά. Η μητέρα πατρίδα θα είχε από τότε να επιδείξει περήφανους θριάμβους και χρυσά μετάλλια στην άρση βαρών και ο ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΕΝΑ θα είχε σήμερα 10 πρωταθλήματα σερί!

• Θα είχαμε το δικό μας, εθνικό Τσε! 1, 2, 3, πολλές Κοφίνου!

• Αμάν Κοριέ, δύσκολη η δουλειά σου... Αν κάθε βδομάδα πρέπει να ανασκοπείς όσα είπε η κάθε καριτικατούρα, να αναστοχάζεσαι πάνω σε κάθε βλακεία που συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο τζιαι να θκιαβάζεις τζιαι τον Φιλελεύθερον για πόπαστον, χαρά στη βλάγκαν!

Μάσκες πουλάνε στο παζάρι!

• Τα καρναβάλια ξεκινούν (ή ίσως, στη χώρα που ζούμε, να μην τελειώνουν ποτέ). Η στήλη σήμερα θα ντυθεί Κοριός!


• Σύντροφε Νίκο σε νιώθω! Κι εγώ δεν κατάφερα να εκλεγώ πρόεδρος στη Β’ Λυκείου και η πικρία που ένιωσα ήταν αφάνταστη...Μεθόδευσα μακιαβελικά την ολική επαναφορά μου στην Γ’ τάξη, αλλά τελικά αποφοίτησα ως ένας ταπεινός αντιπρόεδρος, χωρίς να ζήσω την ηδονή του ρεβανσισμού. Μην κάνεις, λοιπόν, τα ίδια λάθη με μενα. Μπορείς, βέβαια, να ντυθείς Γ.Γ. και να χορέψεις ινγκόκνιτο στις πλατείες της «εδώ Λεμεσός, εδώ Λεμεσός».


• Άγχος κι αυτό, ρε παιδί μου, στο ΑΚΕΛ με την ενότητα του κόμματος! Είπε κανείς καλοί μου товарищ (σ.σ. σύντροφοι) ότι δεν είστε ενωμένοι ή ότι κινδυνεύετε με διάσπαση; Εκτός κι αν ξέρετε κάτι παραπάνω από εμάς... Το φάντασμα του ΑΔΗΣΟΚ μάλλον πλανάται ακόμα πάνω από την ορθόδοξη Αριστερά και «συννεφιάζει» ο Σύντροφος.


• Είπα σύννεφα και θυμήθηκα αυτή τη φαιδρή ιστορία για το βομβαρδισμό με βαρέα μέταλλα των ημικατεχόμενων ουρανών μας (ίντα, μόνον η ημικατεχόμενη γη μας;) από τους Εγγλέζους. Έκανα τον κόπο και διάβασα τα στατιστικά στοιχεία της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας στην ιστοσελίδα: http://www.moa.gov.cy/ms/ms.nsf, όπου έμαθα ότι η δύσμοιρη πατρίδα μας υπέφερε από σοβαρή ανομβρία κατά τα έτη 1901-02, 1931-32, 1932-33, 1963-64, 1972-73, 1990-91. Τώρα πως μου ήρθε η παλαβή ιδέα να προστρέξω στην αρμόδια υπηρεσία, τι να πω; Μάλλον φταίει ο φραγκολεβαντίνικος, άνευ βαρέων μετάλλων, αέρας που αναπνέω.



• Το συμπεράσμα, πάντως, είναι αβίαστο: Η ανομβρία συνδέεται με την τιμωρητική πρόθεση των Εγγλέζων σε σημαντικές καμπές της ιστορίας μας! Η εξαίρεση του 1990 μπορεί ίσως να αποδοθεί στο ότι η Αγγλία τερμάτισε 4η στο Μουντιάλ και θέλησε να ξεσπάσει κάπου.


• Εν πάση περιπτώσει, σε όσους είδαν την ιστορία αυτή με τα βαρέα μέταλλα ως άλλον ένα «εγγλέζικο δάκτυλο» συστήνω τρίωρες, καθημερινές θεραπείες με το St. Anger των Metallica, που είναι και το αγαπημένο heavy metal συγκρότημα της στήλης. Βαρέα μέταλλα εσείς, heavy metal εμείς! Δεν θα μας τρελάνετε...



• Προς το παρόν η στήλη, που δηλώνει ευθαρσώς την υποστήριξη της στο σωματείο τσιμεντοπωλών ΟΜΟΝΟΙΑ, τρελλαίνεται με τη μεταγραφή του Μιχάλη Κωνσταντίνου. Η εξέλιξη αυτή είναι ο ορισμός του οξύμωρου: η άμυνα μας είναι πιο τρύπια και από κόσκινο και εμείς παίρνουμε επιθετικό. Από την άλλη, βέβαια, με τέτοια κρύα, ένα επιπλέον παλτό ποτέ δεν είναι περιττό.



• Παλτό, ελέω υπαρξιακού ρίγους, χρειάστηκα όταν διάβασα τη συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου, όπου δήλωσε: «Είμαστε πολύ κοντά στην Τουρκία. Για το λόγο αυτό είναι αδύνατο να εξευρεθεί λύση ομοσπονδίας. Δεν παίρνει περισσότερο από 3 λεπτά για να έρθουν τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα στο βορρά». ΧΡΑΑΑΤΤΤΣΣΣ! (29 αναλυτές γεωπολιτικής μόλις έσκισαν τα πτυχία τους).


• Αν κατάλαβα καλά, για να βρεθεί λύση θα πρέπει οι ηπειρωτικές πλάκες να αποκλίνουν τόσο ώστε η Τουρκία να βρεθεί Βλαδιβοστόκ με Πεκίνο γωνία και η Κύπρος να γίνει λόφος με θέα το Ουισκόνσιν. Μην το γελάτε καθόλου: οι επιστημονικές προβλέψεις υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει σε μερικά δισεκατομύρια χρόνια.



• Κάτι τέτοιες μπαρούφες είναι η μεταμφίεση, χρονιάρες μέρες άλλωστε, αυτού που λέμε «λύση σε βάθος χρόνου»....



• Μιας κι έγινε λόγος για μπαρούφες, ακούστε και αυτήν: Διώξη μέσω του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου του Τούρκου ηθοποιού που ομολόγησε δολοφονίες ελληνοκυπρίων το 1974 εισηγήθηκαν οι Σαρίπολοι της Κύπρου.


• Ωραία, απλά πριν αρματωθείτε ωρέ κλεφτόπουλα, διαβάστε και το καταστατικό του οργανισμού στο www.icc-cpi.int. Το άρθρο 11 προβλέπει ότι: «The Court has jurisdiction only with respect to crimes committed after the entry into force of this Statute». Το καταστατικό τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιουλίου 2002....


• Α, ρε πατρίδα! Με τον κάθε κ. Ασχετή Ασχετικαϊδη σου ‘λαχε να πας στη Χάγη...


• Συμπέρασμα από τις δυο παραπομπές μου στο διαδίκτυο: Το Ίντερνετ μπορεί να σώσει την αξιοπρέπεια σας!


• Ίσως, πάλι, και όχι. Αντιγράφω από την ανακοίνωση του ευρωβουλευτή Μ. Ματσάκη για το γεγονός: «[...]ντρέπομαι που το λέω. Γιατί θεωρώ ότι ούτε τα δέματα των αρβύλων του 19χρονου αυτού φαντάρου δεν είμαι άξιος να αγγίξω».


• Τώρα κατάλαβα το νόημα της παροιμίας που λέει: «Από ‘ν αντρέπεται, εν τζίζει των διμάτων».


• Πάντως αν θα έπρεπε να φτύσω κάποιον πριν αποδημήσω εις τόπον χλοερόν, θα διάλεγα όλα τα κοπέλια που αποτελούν τον εθνικοπατριωτικό κορμό. Από πονηριά βέβαια, γιατί θα χρειαζόμουν μερικά χρονάκια για να τελειώσω το έργο μου.



• Τρέμω, ωστόσο, στο ενδεχόμενο να ανακηρυχθώ ήρωας από την αγία τριάδα των σχολιογράφων της Σημερινής. Συναγωνιστές, το δηλώνω από τώρα για να μην διαβάσω στα επουράνια κανένα θούριο και γκρεμοτσακιστώ: είμαι ένας κατάπτυστος νενέκος!


• Και μην διανοηθεί κανένας Ι5 ν’ αγγίξει τα κορδόνια απ’ τ’ άρβυλα μου!


• Εν τέλει, η ιστορία αυτού του όλβιου τόπου μπορεί να συνοψιστεί στο ότι οι Τούρκοι εκτελούσαν εν ψυχρώ τους ελληνοκουπρίους και ότι οι τουρκοκύπριοι ήταν υπνοβάτες που σηκώνονταν για κατούρημα και έπεφταν στα πηγάδια.


• Κάτι τέτοια σκέφτομαι και μου ‘ρχεται, ώρες-ώρες, να βαράω τη χοντρή ελληνική κεφάλα μου στον τοίχο.


• Όταν συνέρχομαι από τα απανωτά χτυπήματα, σκέφτομαι πράγματα πιο σοβαρά, όπως οι ευρωεκλογές. Τα ονόματα των υποψηφίων ευρωβουλευτών του ΔΗΣΥ έχουν ήδη φτάσει τα 10, αν τους μετράω καλά. Τι θα κάνουν, θα κατεβάσουν 2 ψηφοδέλτια; Το ΔΗΣΥ, που είναι το μόνο κόμμα που ψιλοχαμπαριάζει από ευρωπαϊκά, οφείλει να υποβάλει πρόταση για ευρωβουλή - τσικό. Πως έχουμε Eurovision junior;


• Μιας και ο λόγος για τα ευρωΔΗΣΥκά, μου φαίνεται ότι ο Γιαννάκης ζήλεψε το Μάριο για την αντίσταση του κουραμπιέ εναντίον του Ταλάτ και προέβη στον ανταρτοπόλεμο του μυδιού εναντίον του Ερντογάν, αρνούμενος να παραστεί στο δείπνο προς τιμήν του τελευταίου. Αχ, σε ψήφισα δυο φορές πριν ένα χρόνο και τώρα σου κάνει τεμενάδες ο Φιλελεύθερος...


• Η στήλη χαιρετίζει αγωνιστικά την προοπτική ένταξης ενός Οικολόγου στο ψηφοδέλτιο της ΕΔΕΚ για τις ευρωεκλογές. Θα είναι ένα πείραμα πιο μεγαλεπήβολο και από αυτό του CERN. Υπενθυμίζουμε ότι αυτό το πείραμα θα μας δώσει μια εικόνα για τα πρώτα νανοδευτερόλεπτα της ύλης μετά το Μπίγκ Μπάνγκ.



• Ενώ η ΕΔΕΚ και οι Οικολόγοι, θα μας αποδείξουν ότι μπορεί να δημιουργηθεί ευρωβουλευτής από ανύπαρκτη πολιτική ουσία. Η Κύπρος ξανά στον παγκόσμιο χάρτη, λοιπόν! Έχω να νιώσω τόσο περήφανος από τότε που συζητείτο το ενδεχόμενο διορισμού ενός Κύπριου πολιτικού ως Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Αξέχαστε Νίκο Ρολάνδη!


• Τελικά, εγώ ένα κατάλαβα. Σ’ αυτόν τον τόπο δεν γίνεσαι Γ.Γ. ούτε στον Άτλα Αγλαντζιάς αν λέγεσαι Νίκος. Δεν το λέω εγώ! Δείτε τον Κατσουρίδη, το Ρολάνδη, τον Παπαδόπουλο. (Μόλις εκατάλαβα ότι πκιάνει με τζια μέναν το κολάνιν...). Μόνο ο Αναστασιάδης ξέφυγε από την ειμαρμένη του ονόματος, αλλά η τύχη του έπαιξε το άσχημο παιχνίδι να αναγιώνει πελλούς μες το Συναγερμό...


• Μιας και βρισκόμαστε στην κατηγορία «Επιστήμες – Εθνικοσοσιαλισμός - Οικολογία», έχω να εισηγηθώ ένα ρηξικέλευθο μέτρο για την εξοικονόμηση χαρτιού: τη συγχώνευση Φιλελεύθερου - Σημερινής. Αφού σε όλα τα βρίσκετε αδέρφια, γιατί να ζείτε χώρια;


• Μάλιστα, η πρόταση μου για το νέο έντυπο είναι να ακούγεται ο εθνικός ύμνος, καθώς γυρνάει κάποιος σελίδα. Όπως εκείνες τις ευχετήριες κάρτες, που παίζουν πάντα παράτονα το χάππυ-πέρτεϊ. Τα Σάββατα δώρο μια γιγαντοαφίσα του Αρχιεπισκόπου και τις Κυριακές οδηγός επιβίωσης για εφέδρους με τίτλο: «Κάτω που τες τερατσιές», με αφιέρωμα στα καπαρέ της Λάρνακας.



• Θεωρώ αυτονόητο ότι η νέα εφημερίδα θα μοιράζεται δωρεάν στο English School, όπου εκπαιδεύεται μια νέα γενιά αγωνιστών της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά. Ορισμένοι γονείς ανησυχούν για την απομάκρυνση του ιδρύματος «από κάθε τι ελληνικό και κάθε τι χριστιανικό ορθόδοξο». Ε, χαλλόου! Ίντα το λαλούν English School καλό;



• Η στήλη διαπνέεται από βαθύ αίσθημα ευθύνης και προτείνει τη λύση που θα δώσει τέλος σε αυτή την ιστορία: να μετονομαστεί η σχολή σε Escuela de los flores. Έτσι, θα αντικατοπτρίζει και τη γνώμη που έχουν οι γονείς για τα βλαστάρια τους αλλά και την αλήθεια - που όλοι ξέρουμε.


• Νίκο, περίμενε! Έρχομαι κι εγώ Λεμεσό!


• Τι; Τι θα ντυθώ εγώ; Τελικά, λέω να πρωτοτυπήσω και να ντυθώ «ανομιμοποίητος κουστωδός», βγαίνοντας, εν ώρα υπηρεσίας και επί παντός επιστητού, στα κανάλια και στα ράδια. Αν μάλιστα με βρει και κανένα τσιέκιν της Κυβέρνησης στο σπίτι, ακόμα καλύτερα.


• Αλλά επειδή κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί: Πατέρα! Στείλε χρήματα!

Καταραμένος τόπος

"Οι καλύτεροι δεν έχουν καμιά πεποίθηση,
ενώ οι χειρότεροι είναι γεμάτοι ηχηρό πάθος"

"Δευτέρα Παρουσία"

Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς

Αυτά έγραφε 90 χρόνια πριν ο ποιητής και τα λόγια του ταξίδεψαν για χρόνια, μέχρι να καρφωθούν επάνω στο μικρό γραφείο μου. Την ίδια ώρα, το τελευταίο update ειδήσεων από το Ίντερνετ με ενημέρωνε ότι ο Αρχιεπίσκοπος καλούσε τον Υπουργό Παιδείας (και όσους ασπαζόμαστε τη θέση του) "να παύσουν να προκαλούν τον κυπριακό λαό και να φροντίσουν να μάθουν την ιστορία και να μην προσπαθούν υπόκωφα να παραχαράξουν την ιστορία".


Η ιστορία αυτού του τόπου έχει μάλλον γραφτεί τελεσίδικα στα κρατικά συγγράμματα και δε χωράει αλλαγή ούτε σε ένα σίγμα. Εκτός, αν στην πορεία κατασκευάσουμε και άλλους ήρωες, μάρτυρες της ελευθερίας και στον αντίποδα αυτών, ακλόνητους και προαιώνιους εχθρούς. Αρκετούς ώστε η εθνική παραμύθα να μας διαβρώνει αργά και σταθερά και να ναρκώνει τη συλλογική μας συνείδηση.


Πότε θα σπάσει το απόστημα σε αυτό τον τόπο; Νιώθω πως ζω στο 1950 για όλη μου τη ζωή... Έγινα κιόλας τριάντα χρονών και βλέπω την επόμενη γενιά να βαπτίζεται στα ίδια βαλτωμένα νερά που κάποτε μας έπνιξαν κι εμάς. Αδυνατώ να ονειρευτώ και να έχω προσδοκίες για τον τόπο μου, για τους δικούς μου, για εμένα τον ίδιο αφού μου φαίνεται καμιά φορά πως το οξυγόνο τελειώνει. Νιώθω εγκλωβισμένος σε ένα βόθρο του χρόνου, όπου ξερνιέται, μέρα μπει - μέρα βγει, το ίδιο τροπάρι. Ξανά και ξανά, μονότονα. Εφιαλτικές επαναλήψεις.


Μου ακουγόταν αστεία η ιστορία, πατέρα, που έλεγες ότι έπαιζες μικρός με μια κονκάρδα του Μακαρίου περασμένη στο ρούχο. Κι ακόμα πιο περίεργο το ότι η μη ανάρτηση ελληνικής σημαίας σε στιγμάτιζε ως αριστερό. Μα τώρα φέρουμε όλοι αόρατες κονκάρδες. Μεγαλώσαμε με τριτοκοσμικούς εράνους για τη μνήμη του Εθνάρχη, με πορείες και λόγους που σκορπούσαν θανατίλα σε κάθε τους γράμμα. Έτσι και τώρα, η τωρινή διαμάχη που γίνεται για δυο αράδες σε ένα κείμενο για.... τη γιορτή του Αγίου Μακαρίου!


Νιώθω τη ζωή μου δεμένη χειροπόδαρα από μια στρατιά εντεταλμένων ψευτών. Από όλους όσους μας γάνωσαν το μυαλό με πίκρες, αίμα και μίσος. Αλλά και με αυτούς που άρχισαν να ψελλίζουν δειλά καμιά αλήθεια, μισή αλήθεια, ξέψυχη. Παραμείναμε σταθερά συντονισμένοι στους 99.3fm, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι για το ποιοι ήμασταν και για το πού θέλουμε να πάμε. Δεν μάθαμε ποτέ για αυτό το ποτάμι μαύρο αίμα που κυλάει κάτω από το χώμα μας. Τόσες ψυχές χαμένες, ζωές ρηγμένες σε πηγάδια, θαμμένες σε ξεραμένα χώματα, άδοξοι και παράλογοι θάνατοι. Καταραμένος τόπος.


Την ίδια μέρα η Κύπρος αγχωνόταν για ένα ηλίθιο ντέρμπι, κάτι κωλόπαιδα έσπαγαν αυτοκίνητα Τουρκοκυπρίων στη Λεωφόρο Λεμεσού, η Θύρα 9 ισχυριζόταν ότι η ΜΜΑΔ εκδικείτο την κυβέρνηση και τρεις νταβατζήδες κρατούσαν σούζα τον κρατικό μηχανισμό. Νήσος τις έστι....

Dead poets society

"O Captain my Captain!"
Walt Whitman



Ο σπόρος ρίχτηκε το '95 ή κάπου εκεί γύρω. Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι πια, κι αν με πιέσεις πολύ, θα σου πω ψέματα μόνο και μόνο για να ξεφύγω. Ακούσαμε ονόματα περίεργα, που τελούσαν σε προφανή δυσαρμονία με τη ξεμυαλισμένη εφηβεία μας, παρασυρμένη από άλλα, εκείνον τον καιρό. Ποιητές και λογοτέχνες συνωστίζονταν ακαταλαβίστικα στα κρατικά βιβλία μας - σκυθρωποί, βαριεστημένοι, σχεδόν νεκροί. Στα λόγια της όμως αναθαρρούσαν και αφήναν κατά μέρους τη νυσταλέα ζωή τους. Βρίσκαμε στίχους για να απευθύνουμε στα κορίτσια των ονειρώξεών μας, στους παροδικά παράφορους έρωτές μας, σε μια εποχή που το σώμα διήγε έναν αθώο παροξυσμό κι η ψυχή ήταν αφελής απ' την πονηριά του κόσμου. Ίσως αυτό να διέβλεπε όταν ανέλαβε να με νουθετήσει, κατόπιν καταγγελίας του επιβλέποντος καθηγητή ότι συνελήφθην να φιλώ μια συμμαθήτριά μου. Μα δεν είπε τίποτα - ήταν μια μαεστρική απάτη σε βάρος του διώκτη του έρωτά μου, μια χειρονομία προστασίας που έμαθα χρόνια μετά. Ευγνωμοσύνη.


Το χέρι μας ζεστό, απ' το δικό της κράτημα, καθώς διαβαίναμε τους δρόμους, με μια απρόσμενη συνοδεία κυρίων: Σολωμός, Σεφέρης, Καβάφης, ο σεβαστός κύριος Καββαδίας, αν λάχαινε να ξεμπαρκάρει εκείνη την εποχή, και πιο αραιά ο σύντροφος Μιχάλης Κατσαρός, που πίστεψε ανιδιοτελώς όλες ανεξαιρέτως τις επαναστάσεις μας. Στις χειμωνιάτικες μέρες της πατρίδας μας, ένα περίεργο φως καταύγαζε τις κυκλοθυμικές μελαγχολίες - όχι πάντα, όχι άνευ προσπάθειας. Πορευτήκαμε αθώοι σαν αγαπημένοι στο τέλος εκείνων των χρόνων - μια αλλόκοτη παρέα φίλων, γνωστών και αμήχανων εραστών, δένοντας άφατους όρκους γύρω μας. Όλους τους έθαψε μια φωσφορίζουσα ροζ, γλινώδης λήθη λίγο μετά.


Ένα γράμμα της βρήκε το δρόμο του μέσα στην καρδιά του στρατιωτικού ερέβους. Μου 'δωσε ξανά πυξίδα για το μέλλον: σπουδές, διπλωματικό ή ακαδημαϊκά. Την άκουσα σε όλα. Θύμωνε στις εκρήξεις απολυτότητάς μου, παρατηρούσε αυστηρά τα γραφτά μου, έκρινε ανελέητα την παραδοξότητά μου, ρωτούσε ανήσυχα για τη ζωή μου. Στάθηκα αληθινός και διάφανος απέναντί της, γιατί αυτό μου είχε διδάξει. Ή, τουλάχιστον, επειδή εγώ τόσα είχα καταλάβει.


Τα χρόνια κύλησαν σαν τον αφρό στα δάκτυλα του ναύτη. Η αλλόκοτη παρέα που μνημόνευσα προηγουμένως, βάδισε στο δρόμο της απώλειας, ο σπόρος έχει καρπίσει κι εγώ απομένω με δίχως αδερφό για τόσες εβδομάδες. Θα με ρωτήσετε γιατί τα θυμάμαι τώρα όλα αυτά. Ίσως ο κ. Σεφέρης, που κάθεται αυτή τη στιγμή απέναντι μου σοβαρός και προσηλωμένος, όπως πάντα, στα γραφτά του να έχει κάτι να πει για όλα αυτά...

Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός

Χτυπιέται, τύπτει και φρίττει το ΔΗΚΟ για το κοινό ανακοινωθέν του Συντρόφου και του Ταλάτ. Προς στιγμήν, σκέφτηκα να αναζητήσω το ΦΑΠ μου και να ξεσκονίσω τους κανονισμούς βολής οβιδοβόλου όπλου 155mm, για να υπερασπίσω κι εγώ αυτόν τον όλβιο τόπο, μαζί με τους μπροστάρηδες αγωνιστές.

Λοιπόν, γιατί δεν αποφασίζετε με ποιον είστε και ποια θα είναι η πολιτική σας άποψη; Όλο αυτό το παιχνιδάκι με τους "κυπριανικούς", τους "τασσικούς" και τους "προεδρικούς" έχει αρχίσει να γίνεται βαρετό. Η παγκόσμια πρωτοτυπία να έχει μια άποψη ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, άλλη άποψη ο πρόεδρος του κόμματος και διαφορετική όλοι οι υπόλοιποι στην κομματική ιεραρχία είναι μια πολιτική γελοιότητα. Η οποία ξεσκεπάζει τις εκλογικές συνεννοήσεις και τις προσωπικές ατζέντες του καθενός.

Αν το βρώμικο παιχνίδι συναλλαγής και διαμοιρασμού οφφιτσίων ομολογείτο, θα ήταν πιο έντιμο, αφού αυτό που συμβαίνει αυτήν την περίοδο είναι εμπαιγμός της κοινής νοημοσύνης. Είναι αντιληπτό ότι αυτή η ετερόκλητη κυβερνητική συμμαχία δεν έχει πολύ δρόμο μπροστά της. Οι στόχοι, τα μέσα και οι πολιτικοί προσανατολισμοί είναι διαμετρικά αντίθετοι. Τίποτα δεν συνδέει τους εταίρους σε αυτήν - εκτός από την κοινή προσδοκία της πολιτικής απομόνωσης του ΔΗΣΥ και βεβαίως της νομής της εξουσίας...

Προχωρούν χρονικά οι συνομιλίες και μαζί τους κρατιέται ζεστή η ελπίδα ότι κάτι θα βγει στο τέλος αυτής της διαδικασίας. Πλησιάζουν κι οι ευρωεκλογές και καθίσταται πασιφανές ότι άρχισαν από τώρα να βαράνε τα σήμαντρα για την επιστροφή στο κομματικό μαντρί. Δηλώσεις και τοποθετήσεις αυτού του τύπου θα πρέπει να αναμένονται με μεγαλύτερη συχνότητα και περισσότερη ένταση στους επόμενους μήνες. Το πρόβλημα δεν είναι αν αυτό το τσίρκο δικαιούται να ομιλεί. Αντιθέτως, είναι αυτή η τραβεστί στάση που ενοχλεί: εντός της κυβέρνησης αλλά εκτός της πολιτικής της.

Όλο αυτό το σκηνικό στερείται σοβαρότητας και θέτει την κομματική ατζέντα πάνω από τη διαχείριση του Κυπριακού αυτήν την περίοδο. Η αντίληψη ότι σε βάθος χρόνου η κατάσταση θα ανατραπεί κι ότι οι συνθήκες θα μεταβληθούν εξακολουθεί να κηρύσσεται και να σπέρνει φρούδες ελπίδες, την ώρα που όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας!
Σύντροφοι, την ώρα της λύσης (ή της πικρής ώρας) θα χρειαστείτε αριστεριστές, εκσυγχρονιστές, αποκαρδιωμένους πολίτες, εξωκοινοβουλευτικούς, πεφωτισμένους δεξιούς για να τραβήξουν το κουπί. Όλους, δηλαδή, εκτός από αυτούς. Όσο όμως χαϊδεύετε τα αυτιά ορισμένων στα κομματικά δώματα, δίχως να είστε σαφείς και ειλικρινείς με την κοινωνία, φοβάμαι πως στο μέτρημα στο τέλος θα βγούμε λειψοί.

Κατά Σαδδουκαίων

Συζητώντας πρόσφατα με ένα συμπολίτη μας, συγκράτησα την αναφορά του στην ύπαρξη μιας ιδιότυπης αστυνομίας μνήμης και σκέψης, που λειτουργεί στον τόπο μας. Σε ένα παρα-σύστημα που επιβάλλει, όχι μόνο το περιεχόμενο της συλλογικής μας μνήμης, αλλά συνάμα τον τρόπο σκέψης και συνομιλίας ανάμεσά μας. Έτσι, εμπεδώνεται ένας προσχηματικός διάλογος για το μέλλον, μια επίφαση αναστοχασμού του παρελθόντος.

Η εφημερίδα αυτή δέχθηκε ένα βρόμικο πόλεμο τα τελευταία χρόνια, γιατί τόλμησε να αψηφήσει τα καθεστωτικά ευαγγέλια και να διεκδικήσει το δικαίωμα στην αυτονομία. Το τίμημα ήταν βαρύ. Μια βιομηχανία αγωγών, δικαστικών μέτρων και λασπολογίας ξερνούσε κατ' εντολή τον δυσώδη βόθρο της, επιχειρώντας να τη γονατίσει.


Στάθηκε όρθια για πολλούς λόγους. Γιατί οι άνθρωποι που την απαρτίζουν την υπερασπίστηκαν - ακόμα κι αν αυτό ισοδυναμούσε με κοινωνικό οστρακισμό τους. Γιατί στα γραφόμενά της, ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων διάβασε τη φωνή της λογικής και της αμφισβήτησης κι ένα βαθιά πολιτικό και ακηδεμόνευτο λόγο. Σε εμάς, που παραχώρησε ένα χώρο της, έδωσε τη δυνατότητα να περιγελούμε τον εύγλωττο σκασμό της κοινωνίας μας. Μαζί και την ευκαιρία να διασπάμε τις ευπειθείς στοιχίσεις για να συναντηθούμε με άλλους, ομόδοξους και διαφωνούντες.

Αφορμή για αυτές τις αράδες που σύρονται σήμερα, είναι η πρόσφατη έγερση μιας αγωγής εναντίον της εφημερίδας και του γράφοντος προσωπικά για το περιεχόμενο της στήλης αυτής.


Θεωρώ, γενικά, ότι κινήσεις αυτού του είδους ενέχουν εξ ορισμού το σάπιο σπέρμα του εκφοβισμού. Μπορούν να οδηγήσουν τους αρθρογράφους σε δρόμους προληπτικής αυτολογοκρισίας και, δυστυχώς, παραπέμπουν σε λογικές περιρρέουσας. Τότε, που οι καθεστωτικοί ιδεονόμοι επέβαλλαν την ορθόδοξη άποψη και έστελναν στην πυρά τους "αιρετικούς". Πρόλαβα από τότε να σιχαθώ, περισσότερο από τις ιδέες που ευαγγελίζονταν, τις μεθόδους που μετέρχονταν.

Προβληματίστηκα για μέρες σχετικά με το περιεχόμενο της στήλης. Ξαναδιαβάζοντας παλιά κομμάτια βρήκα "τις βασικές μου τις δομές". Την άρνηση υποταγής στην αυθαιρεσία της πάσης φύσεως εξουσίας. Τον πόθο για το "όποιος ελεύθερα συλλογάται". Την ανάγκη να θορυβούμε μέσα στο καταναγκαστικό σιωπητήριο της αντίδρασης.

Παραθέτω ένα απόσπασμα από ένα αγαπημένο κείμενο, του Ezra Pound, από το Guide to Kulchur: "Είναι πρόθεση μου σ' αυτό το μικρό βιβλίο να πάρω θέση πάνω σε όσο το δυνατό περισσότερα σημεία. Αυτό σημαίνει, πως θα κάνω έναν αριθμό δηλώσεων, που πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν την δυνατότητα να κάνουν, για τον απλούστατο λόγο πως, αυτή η τοποθέτησή τους, μπορεί να βάλει σε κίνδυνο το εισόδημά τους (άμεσα) ή το κύρος, ή τη θέση τους στον ένα ή άλλο επαγγελματικό χώρο. Έχοντας την ελευθερία μου, μπορεί να είμαι τρελός που τη χρησιμοποιώ - αλλά θα ήμουν παλιάνθρωπος αν δεν τη χρησιμοποιούσα".

Κι αυτή θα είναι πάντα η διαφορά μας....